அவனுக்கு மீண்டும் கோபம் உச்சம் தொட்டது. அவள் மண்டையில் நறுக்கெனக் கொட்டினான்.
“ஏய்ய்.. சொன்னா கேக்க மாட்ட?”
“இது என் வீடு. நான் ஏன் போகணும். அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டேன். நிரு அண்ணா கூட படுக்கறேனு. சரி படுத்துட்டு காலைல எந்திரிச்சு வந்துருன்னாங்க. போன் பண்ணி தரேன். கேட்டுக்கறீங்களா?”
”மீனு.. இன்னிக்கு நான் நார்மலா இல்ல. கொல வெறில இருக்கேன் போயிறு”
அவனை முறைத்தாள். பின் பெருமூச்சு விட்டாள். பின்னர் எதுவும் சொல்லாமல் சட்டெனத் திரும்பி வேகமாகப் போய் விட்டாள். அவள் போனது நிம்மதியாக இருந்தது. ஆனால் அவள் எடுத்து வந்த டிபன் கேரியரை எடுத்துப் போகலில்லை. அதைப் பார்க்கப் பார்க்க.. அவனுக்கு இன்னும் கடுப்பானது.
டிவி. லைட் எல்லாம் ஆப் பண்ணி விட்டுப் படுத்தான். அரை மணி நேரம் கழித்துதான் அவன் சிந்தனை மாறியது.
‘நான் அடித்ததால் மீனாவும் சாப்பிட்டிருக்க மாட்டாள். தன் மாமாவை அனுப்பி விட்டேன் என்று அவள் சொன்னதும் உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும். அவள் இன்னும் சாப்பிட்டிருக்கவும் மாட்டாள். உண்மையில் நானும் சாப்பிடவில்லை. ஆனால் என்னை இந்தளவுக்கு தூண்டிய சுகந்தி சாப்பிட்டு நன்றாகத் தூங்கிக் கொண்டிருப்பாள்.. !!’
சுகந்தியைப் பற்றி நினைத்தவுடனே மீனு மீது இருந்த கோபம் எல்லாம் சுகந்தி மீது திரும்பியது. ஆற்றாமையோடு புரண்டு கொண்டிருந்தவன்.. மீனு மீது பரிதாபப் பட ஆரம்பித்தான். நேரம் செல்லச் செல்ல மீனு மீது கவலை வந்தது.
‘தனியாக இருக்கிறாள். சாப்பிடாமல் இருக்கிறாள். என்னிடம் மாட்டிக் கொண்ட அவமானத்தில் இருக்கிறாள். ஏதாவது தவறான முடிவுக்கு வந்து விடுவாளோ? அவன் இதயம் திடுக்கென அதிர்ந்து.. !!
உடனே போனை எடுத்து மீனாவுக்கு கால் செய்தான். அவள் எடுக்கவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் முயன்றான். அவள் எடுக்கவே இல்லை. ஒரு பக்கம் கோபம் வந்தாலும் இன்னொரு பக்கத்தில் பயம் வந்தது. உடனே எழுந்து சட்டையை மாட்டிக் கொண்டு அவள் எடுத்து வந்திருந்த டிபன் கேரியருடன் மீனா வீட்டுக்கு கிளம்பினான். மறந்தும் கூட அவன் சுகந்தியின் வீட்டுப் பக்கம் திரும்பவில்லை.. !!
மணி பதினொன்றுக்கு மேல். ஊர் அமைதியாக இருந்தது. மீனா வீட்டுக் கதவைத் தட்டும்போது அவனுக்கு லேசாக படபடத்தது. தேவை இல்லாத சிந்தனைகள் வந்து போனது. ஆனாலும் தொடர்ந்து தட்டிக் கொண்டே இருந்தான்.
“மீனா.. ஏய் மீனு..” என்று கத்தினான்.
அவன் பொறுமையை மிகவும் சோதித்த பின்பே லைட் போட்டு.. கதவைத் திறந்தாள். அவளைப் பார்த்ததும் ஒரு நிம்மதி வந்தது. அவள் அவனை முறைத்தாள். உள்ளே போய் கதவைச் சாத்தினான். அவனையே முறைத்துக் கொண்டு நின்றவளை பளாரென ஒரு அறை விட்டான். கன்னத்தைப் பிடித்துக் கொண்டாள். அவள் மூக்கு விகசித்தது.
“போன் பண்ணா எடுக்க மாட்டியா?” கடுப்பாய் கேட்டான்.
“நான் பண்ணப்ப நீ எடுத்தியா?” அவளும் திருப்பி சூடாய் கேட்டாள்.
“உனக்கு என்னாச்சோ ஏதோச்சோனு பயந்து போய் வந்துருக்கேன் பாரு. எனக்கு இது தேவைதான்”
“எனக்காக நீ ஏன் பயந்து போகணும்?”
“நீயும் நானும் ஒண்ணா.? நீ ஒரு பொட்டப் புள்ள.. தனியா வந்துருக்க..”
“அதுக்கு,?”
“நீயும் சாப்பிட்டிருக்க மாட்ட. இந்தா சாப்பிடு”
“தேவையில்ல.”
“ஏய்.. ரொம்ப பண்ணாம சாப்பிடுறி”
“உனக்கே புடிக்காது. நீ ஏன் தேவை இல்லாம எனக்காக அலட்டிக்கறே?”
அவளை முறைத்தபடி டிபன் கேரியரை சோபாவில் வைத்தான். அவள் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை. கதவை மட்டும் சாத்தி விட்டு நேராகப் போய் பெட்டில் படுத்து விட்டாள்.
“ஏய் மீனு” பெட்ரூம் வாயிலில் நின்று அழைத்தான்.
அவள் அசையக் கூட இல்லை. கடுப்பாக வந்தது. அவன் எத்தனை முறை கூப்பிட்டாலும் அவள் எழப் போவதில்லை என்பது புரிந்தது. உள்ளே போய் அவனுக்கு முதுகு காட்டிப் படுத்துக் கொண்டிருந்தவளின் பெருத்த குண்டி மீது ஒரு அடி வைத்தான்.
“ரொம்ப பண்ணேனு வெய்யி..”
“என்ன பண்ணுவே?” முனகலாகக் கேட்டாள்.
அவளை கடுமையாக முறைத்தான்.
“என்னடா பண்ணுவே.. நல்லவனே..? அந்த கருங்கூதிய பண்ண மாதிரி என்னையும் பண்ணிருவியா?”
“ஏன்.. பண்ண மாட்டேன்னு நெனச்சியா?”
“பண்ணுவே பண்ணுவே..! சரியான ஆமபளையா இருந்துனா நீ பண்ணிப் பாரு!”
Bro, அம்மாவுடன் மதுரை டூர் itha kathaium ungala mudinja finish pannuga bro plz …