“ஏய் வாட் ஹேப்பண்ட்.?” கேட்க
“இல்ல.. இல்ல. நா பாக்கல உன்னத எதும் பாக்கல” சொல்லி பதறி கண்ணை நன்றாக விழித்து பார்க்க இன்னும் ஏர்போர்ட் வாசலில் தான் இருக்கிறோம் என்பதை உணர்ந்தான்.
“இப்ப கண்டதும் கனவு தான.. ச்சே ஏன் எனக்கு மட்டும் இப்படி அடிக்கடி வருது. அதுவும் மித்ராவை பத்தியே வருது.. கனவுல வரது நிஜத்துல நடக்க சான்ஸீம் இருக்கு. அது எப்படி.? ஹவ்ஸ் இட் பாசிபில்? ஒரே குழப்பமா இருக்கே” என யோசித்துக் கொண்டிருக்க அதற்குள் புக் செய்த கேப் வர இருவரும் ஏறினர்..
அந்த கேப் கொஞ்சம் தூரம் சென்றதும்,
மித்ரா வெங்கட்டிடம் “ஏய் பிரசாத் ரொம்ப ஸ்வர்ட்டிங் ஆகுற மாதிரி இருக்குல” கேட்டதும் அதுவரை வியர்க்காமல் இருந்த வெங்கட்டுக்கும் குப்பென்று வியர்க்க ஆரம்பித்தது. இருந்தாலும் சமாளித்துக் கொண்டு
“இல்லையே மித்ரா நார்மல் தான இருக்கு” என்றான்.. உடனே அவனின் முகத்தை பார்க்க பயத்துக்கும் சந்தோஷத்துக்கும் இடையில் மாட்டிக் கொண்டு தத்தளித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனின் முகத்தை பார்த்து ஒரு லுக் விட்டு,
“எங்க நார்மலா இருக்கு.. உன் பேஸ்ஸ பாரு. உனக்கும் என்னைய மாதிரி ஸ்வர்ட்டிங் ஆகுது. நீ தான் இல்லை சொல்ற..” அவனிடம் சொல்லிவிட்டு டிரைவரிடம்,
டிரைவர் கொஞ்சம் ஏசியை கூட்டி வைக்க முடியுமா கேட்க அவனும்
“ஓகே மேடம்” சொல்லி முன்பு இருந்ததை விட அதிகமாக வைத்ததும் சில்லென்று காற்று அந்த காரினுள் பரவ மித்ரா போட்டியிருந்த டிசர்டை காலரை முன்னிழுக்க வெங்கட்,
“ஏய் மித்ரா என்ன பண்ண போற?” சத்தமாக கத்தி பதறினான்..
“ஹேய்.. பிரசாத் உனக்கு என்ன ஆச்சு.. ஏதோ பிரம்ம பிடிச்சவன் மாதிரி பிகேவ் பண்ற.”
“இல்ல.. நத்திங்”
“ஹேய்.. நானும் ப்ளைட் டிக்கெட் புக்கிங்ல இருந்து உன்ன வாட்ச் பண்ணிட்டே வரேன்.. சம் டைம்ஸ் உன் பிகேவியர் நார்மலா இல்ல.. ஐ திங் யூ ஆர் திங்கிங் ஆப் சம்திங்.”
“நோ. அப்படியெல்லாம் இல்ல” ஒரு பதற்றத்தோடு சொன்னான்..
“இப்ப கூட பாரு. யூ ஆர் ஸிவ்ரிங்.. உனக்குள்ள ஒரு ஏதோ பயம், நடுக்கம் இருக்கு.. பட் நீ அதை மறைக்க பாக்குற..”
“ம்ம். ஆமா.. நீ சொல்றது உண்மை தான்” என மித்ராவிற்கு மட்டும் கேட்கும் வகையில் சொன்னான்..
“எனக்கு வர கூடிய டிரிம் எல்லாம் ரியல் லைப் நடக்குது.. டு டே மார்னிங் கேப்ல வரும் போது டிரிம்ல உன்னைய மீட் பண்ணி டிராவல் பண்ற மாதிரி டிரிம் வந்துச்சு.. இப்ப அது நடக்குது பாரு” சொல்ல மித்ரா சிரித்துவிட்டாள்..
“ஹே.. ஏதாவது இங்கிலிஸ் மூவியில இந்த மாதிரி சீன் வந்திருக்கும். நீயும் பாத்திருப்ப.. அதோடு எஃபைக்ட் தான் இது. வேற எதுவும் இல்ல.. நீயா உன்னை மைண்ட் போட்டு கன்பியூஸ் பண்ணிக்காத.. ஓகே வா” அவனின் தோள்தட்டி கேட்க அவனும் எதோ அப்போதைக்கு அதன் பின்விளைவுகள் பற்றி தெரியாமல் ஓகே என சந்தோஷமாக சொன்னான்..
அதன் பின் அவள் செய்த டிசர்ட் காலரை இழுத்து விட்டு காற்றை உள்ளே அனுப்புவது, பிரா ஸ்டிரிப்பை சரி செய்வது என எந்த ஒரு காரியத்தையும் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளாமல் நார்மலாகவே வந்தான்.
அடுத்த சிறிது நேரத்தில் வெங்கட் இறங்கும் இடம் வந்ததும் அவன் டிரைவரிடம்,
“டிரைவர் கொஞ்சம் லெப்ட்ல அந்த சந்துல என்டரன்ஸ்ல ஓரம் கட்டிக்க இறங்கனும் சொல்ல டிரைவரும் அவன் சொன்ன இடத்தில் இறக்கிவிட காசு எவ்வளவு?” கேட்க
“220 சார். என்றான்.”
அவன் பர்ஸில் இருந்து 300ரூபாய் எடுத்து குடுத்தான்..
“அவங்களையும் அட்ரஸ் பாத்து இறக்கிவிட்டுரு. ஆர். எஸ் புரம் தான்..”
“ஓகே சார்” என்றான்.
“ஓகே மித்ரா.. தாங்க்ஸ் பார் கம் வித் மீ. அட்ரெஸ் இருந்தா டிரைவர்ட்ட குடு.. இறக்கி விட்ருவான்.” சொல்லிவிட்டு அந்த தெருவுக்குள் நடக்க ஆரம்பித்தான்.
டிரைவர் மித்ராவிடம்,
“மேடம் நீங்க போகனும்?”
“ஆர். எஸ். புரம்” என்றாள்..
“அது சரிதான் மேடம்.. ஆர். எஸ் புரத்துல எங்க இறங்கனும்?”
“அங்க ரமா பிரபா அபார்மெண்ட் எதும் இருக்கா?” கேட்க
டிரைவர் திரும்பி மித்ராவை மேலும் கீழும் பார்க்க அவள் கொஞ்சம் பயத்துடன் என்ன உள் அமுங்கிய குரலில் கேட்க
“ஊருக்கு புதுசா.?” கேட்க
“ஆமா”என்றாள்..
“நீங்க இறங்க வேண்டிய இடம் இதான் கொஞ்சம் இறங்குறீகலா?”
“இதுவா?”
“அட ஆமா மேடம் நா தான் சொல்றேன்ல.. இறங்குங்க மேடம்” அதட்டி சொல்ல அவளும் வேறு வழியில்லாமல் லக்கேஜ் எடுத்துக் கொண்டு இறங்கி கொண்டாள்..
வெங்கட் அதற்குள் அவன் வீட்டிற்கு செல்ல அங்கு ஏற்கெனவே வந்திருந்த அவனுடைய அத்தைமார்கள், பெரியம்மா, சித்தி, அவர்களுடைய குழந்தைகள் பாட்டி என ஒரு பட்டாளமே அவனை சூழ்ந்துக் கொண்டது. எல்லோரும் அவனை பார்த்து மகிழ்ச்சியுடன் நலம் விசாரித்தனர். அவன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த மொபைலில் பேட்டரி டவுன் என அலார்ட் சத்தம் வர அதை எடுத்து சார்ஜில் போடும் போது சைலண்ட் மோட் எடுத்துவிட்டு சார்ஜ் போட்டான்.
பின் அவன் அங்கிருந்தவரிடம் எல்லாம் விடை பெற்றுக் மேலே இருந்த அவன் ரூம்க்கு சென்றான். அந்த சமயம் பார்த்து அவன் மொபைல் அடிக்க கீழே இருந்த அவனுடைய அத்தை பரிமளம் தான்