சசி போடா வேலைய பாத்துட்டு 1 545

‘ஆமாக்கா அத்தானும் நீயும் எப்படியோ எனக்கு தெரியாது. ஹரிஷ் உன்ன சேலைய மாத்துன்னு சொன்ன விதத்திலேயே நான் புரிஞ்சிக்கிட்டேன் அவனுக்கு உன்னை இப்படி பார்க்குறதுக்கு . இனிமே அவனுக்காக தான் நீ, சேலைய மாத்துக்கா’ சாந்தியும் சப்போர்ட் பண்ணினாள்.

‘சரி’ என்று புன்னகையை சிந்திய வாறே சேலையை மாற்ற தொடங்கினாள் திவ்யா. ‘ஆமா இனிமே ஹரிஷ் தான் எல்லாமே. அவன் தான் என்னோட சேந்து என் குழந்தையையும் வளக்க போறான். இனிமே வீட்டுக்கு ஆம்பள அவன்தான்’ என்று திவ்யா நினைத்ததும் மனதில் ஒரு ஆறுதல் பரவியது. அதோடு சேர்ந்து ஒரு குறுகுறுப்பும் உடலில் ஒட்டி கொண்டது. கொஞ்ச நாளாக ஹரிஷ் தன்னை பார்க்கும் பார்வை மாறி இருப்பதை திவ்யா உணராமல் இல்லை. ஹரிஷ் செண்பகத்தை அப்பட்டமாக பார்ப்பதை திவ்யா நிறைய தடவை பார்த்திருந்தாலும் பெரிதாக கண்டுக்கொள்ள மாட்டாள். ஆனால் அந்த பார்வை திவ்யா கர்பமானதில் இருந்து அவள் மேலும் விழுவதை உணர்ந்திருந்தாள். காட்டினால் பையன் பார்க்கத்தானே செய்வான் என்று அதையும் கண்டுக்கொள்ளாமல் இருந்தாள். ஆனால் இன்று அவை எல்லாம் ஒருசேர வரும்போது திவ்யாவிற்கு உடல் சிலிர்த்தது. அவளையும் அறியாமல் அவள் கூதி சிறிது கசிந்தது. செண்பகம் அவளை உலுக்கிய போது தான் சுதாரித்தாள் திவ்யா.

‘என்னடி திவ்யா திவ்யான்னு கூப்பிடுறேன் என்ன யோசனை உனக்கு’ செண்பகம் கேட்க,

‘ஒன்னும் இல்லம்மா’ என்று திவ்யா கூறினாலும் அவள் காலையில் இருந்து அழுது வீங்கியிருந்த முகம் சிறிது மலர்ந்து சிவந்து இருந்தது.

‘ஒரு வேலை ஹரிஷ் நினைப்பா இருக்கும்’ சாந்தி உடனே கிண்டல் செய்தாள்.

‘ச்சி என்ன பேசுற, அவன் என் பையன்’ என்று சொன்னாலும் அது சொல்லும்போது ஒரு புன்முறுவல் வெக்கத்தோடு உதிர்ந்தது.

‘ம்ம்ம் பையன் தான்மா அதனால தான் அவன் சொன்னதும் சேலைய மாத்திருக்கியாக்கும், அவன பத்தி பேசினதும் அந்த நினைப்புலையே முந்தானையை இடுப்புலயும் இடுப்புல கட்டுறத முந்தானை இடத்துலயும் வச்சி கட்டுறியாக்கும்’ சாந்தி மேலும் கிண்டல் செய்ய. அப்போது தான் சேலையை மாத்தி கட்டியிருப்பதை திவ்யா உணர்ந்தாள். சாந்தி கிண்டல் செய்ததற்கு மறுபேச்சி பேசாமல் வெக்கப்பட்டுக்கொண்டே சேலையை மறுபடியும் அவுத்து கட்டினாள் திவ்யா.

‘பாரும்மா பதில் சொல்ல மட்டேன்குறா அப்போ ஹரிஷ் தானா மனசுல’ என்று சாந்தி மீண்டும் கிண்டல் செய்ய, ‘ச்சி ச்சி சும்மா இரேண்டி, அப்படி எல்லாம் ஒன்னும் இல்ல அவன் என் மகன்டி’ பேச்சை முடிக்கும் விதமாக உறுதியாக சொல்வது போல் சொன்னாள்.

என்னதான் ஒன்றுமில்லை என்று வெளிக்காட்டினாலும் அவளால் அதன் பின் ஹரிஷிடம் பழைய படி அம்மாவாக பேச முடியவில்லை. எதோ அவன் தன்னை பார்க்கும்போதெல்லாம் தன் உடலை அங்குலம் அங்குலமாக ரசிப்பதாகவே அவளுக்கு தோன்றியது. அவள் உடல் அடிக்கடி சிலிர்த்தது. முன்பெல்லாம் அவன் பார்வையை கண்டுக்கொல்லாதவள், இப்பொழுதெல்லாம் அவன் பார்க்கும்போது ‘அவன் அதை பார்கிறான் அதை மறை’ என்று பெண்ணுக்கே உரிய நாணம் அவளை மறைக்க துண்டித்து.

அன்று இரவு, செண்பகம், சாந்தி, திவ்யா, காயத்ரி எல்லாரும் ஹாலில் படுத்துக்கொண்டனர். விஷ்வாவும் ஹரிஷும் உள்ரூமில் படுத்துக்கொண்டார்கள். மறுநாள் காலையிலேயே எல்லோருடைய மனதும் சகஜ நிலைக்கு வந்தது. சொந்தக்காரர்கள் அப்போ அப்போ வந்து போனார்கள். வேலையெல்லாம் முடிந்ததும் ஒவ்வொருவராக குளித்து முடித்தனர். திவ்யா குளித்துவிட்டு பாவடையை முலை வரை கட்டிக்கொண்டு வரும்போது விஷ்வா எதிரில் வந்தான். திவ்யாவை பார்த்ததும் ஒரு நிமிடம் சிலை ஆனான். முலையும் குண்டியும் அவள் கர்பமான வயிறும் அந்த பாவாடையில் உப்பலாக தெரிந்தது. பின் சுதாரித்து ‘அம்மா எங்க பெரிம்மா’ என்றான்.