எவ்வளவு கொழுப்பு இருந்தா ஓப்பனா என்ன படுக்க கூப்பிடுவ? 126

எனக்கு உன் முலைகள் வேணும்….

ஸ்…ஆ….அதுக்கு இப்படியா….ப்ளீஸ்..விடு….

ராஜ் விடாமல் சப்பினான்.

ராஜ் ப்ளீஸ்…வீட்ட்டுக்குப் போய் தாரேன். இப்போ விடு ப்ளீஸ்.

ராஜ் நிறுத்தினான். மூச்சிறைத்தது அவனுக்கு. வந்தனா நாக்கைக் கடித்துக்கொண்டாள். என்ன காரியம் செயதேன்? ஏன் இப்படிச் சொன்னேன்?

உன்னை எப்படி நம்புவது?

நம்பு. கண்டிப்பா தாரேன். இப்போ தொந்தரவு செய்யாதே. ப்ராவை மாட்டினாள். ஜாக்கெட்டை மாட்டவிடாமல் இவன் தடுத்தான்.

உன் பேண்ட்டிய கொடு நம்புறேன். எனக்கு உன் தாங்க் பேண்ட்டிய பாக்கணும்.

முடியாது. வந்தனா வேகமாக பட்டனை போட்டாள்.

கேட்டா கொடுடீ…ராஜ் அவளது கொழுத்த இடுப்பைப் பிடித்து திருப்பி அவளது குண்டிகளுக்கு நடுவில் கடித்தான்.

ஆ…..துள்ளினாள் வந்தனா..

இவன் விடமாட்டான்…..சரியான பொறுக்கி!.. சட்டென்று பாவாடைக்குள் கைநுழைத்து சரசரவென்று பேண்டியை கழட்டி அவன் முகத்தில் வீசினாள். அது சொத்தென்று அவன் முகத்தில் விழுந்தது. சிவப்பு நிறத்தில் சுருட்டிய ரிப்பன் போல். விழுந்த வேகத்தில் அவளது புண்டைத் தண்ணீர் அவன் முகத்தில் தெறித்தது.

முனியன் மீண்டும் தட்டினான்.

வந்தனா புடவையை உடுத்த ஆரம்பித்தாள்.

ராஜ் அவளது பேண்டியை கையில் தொங்கவிட்டுப் பிடித்தபடியே போய் கதவைத் திறந்தான். அவர்களது முகத்தைப் பார்க்க மனமில்லாமல் வந்தனா வேகமாய் வெளியேறப்போனாள்.

இந்தா…உன் ஜட்டிய மறந்துட்டுப் போறியே வந்தனா…..

ராஜ் முனியன் காதுபடவே சொன்னான். இதைக் கேட்டதும் முனியன் நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தான். அந்த பேண்ட்டியையும் வந்தனாவையும் மாறி மாறி பார்த்தான். வந்தனாவின் புண்டையில் தேன் சரசரவென்று சுரந்து கசிந்தது.

சே…இப்போ இவனுக்கும் தெரிஞ்சி போச்சி.

என்ன தம்பி இது இவ்ளோ சின்னதா இருக்கு?? ஆர்வமாக அதைப் பார்த்தான் முனியன்.

இது என்னோடது இல்ல என்றாள் வெடுக்கென்று.

அப்போ இது இவர்ட்டயே இருக்கட்டும் என்று முனியனிடம் தூக்கிப் போட்டான் ராஜ். முனியன் அதை வேகமாக மோந்துபார்த்து மோட்சம் அடைந்தான். உண்மைதான். இது இந்தச் சிறுக்கியோட ஜட்டிதான் போலிருக்கு. அரிப்பெடுத்த பணக்காரிங்க எப்படிலாம் ஜட்டி பொடுராளுங்க?