என்ன வாழ்க்கைடா இது – பகுதி 2 147

நான் சாப்பிட்ட எச்சில் இலையில் ராகவி. ட-வடிவில் அடுத்த இடத்தில் அக்கா. இருவருக்கும் நடுவில் நின்று பரிமாறுகிறேன் என்ற சாக்கில் நிறைய உரசினேன்.
சிம்மீஸ் மட்டும் மேலாடையாக போட்டு சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்த ராகவியின் அக்குளில் கை வைத்து….”இதெல்லாம் ஷேவ் பண்ணக்கூட நேரமில்லாம படிச்சிக்கிட்டு இருக்கியா? சுடிதார் அக்குள் முழுக்க வேர்வை” என்றேன். அக்காவும் தலை குனிந்தாள். அவள் ஜாக்கெட் அக்குளிலும் தானே ஈரம். ஹிஹிஹி. ரெண்டு குட்டிகளின் மாநிற முகமும் சிவந்தது. என் கைலி மடிப்பையும் மீறி தடித்து வீராப்பை நின்றான் தம்பி.
“தேவிகா சித்தி இப்போல்லாம் போன் பண்ணுறதே இல்ல தம்பி” சாப்பிட்டு முடித்து ஹாலில் அமர்ந்திருந்தோம். நானும் ராகவியும் பழையபடியே அந்த ஒன்றை சோபாவில். அக்கா தரையில் குத்துக்காலிட்டு.
“புது புருஷன் வந்தப்புறம் உன் சித்தி ஆளே மாறிடிச்சுக்கா”
“ஓ”
“புதுப் பொண்டாட்டி புருசன எப்படி கவனிச்சிகுவான்னு அம்மாவை பாத்து தான் தெரிஞ்சிக்கிட்டேன்”
“என்ன தம்பி நீங்க….” வெட்கபட்டாள் அக்கா
“இல்லக்கா….நானும் சின்ன வயசுல உங்களையும் மாமாவையும் பாத்திருக்கேன். அதை விட ரொம்ப அந்நியோன்யமா இருக்குதுங்கக்கா…”
அக்கா குடும்பம் முன்பு டவுனில் எங்கள் வீட்டின் கீழ் பகுதியில் தான் குடியிருந்தது. அந்த வீட்டையும் அடுத்திருந்த எங்களுக்கு சொந்தமான இடங்களையும் வணிக வளாகமாக கட்டினார் என் அப்பா. அதற்கு முன்பு நாங்கள் டவுனில் தான் இருந்தோம். கீழ் வீடு 2 போர்ஷன்களாக இருக்கும். ஒரு போர்ஷனில் ஷோபி அக்கா குடும்பம். அவர்கள் போர்ஷன் ஒரு வரவேற்ப்பறை, அடுத்து ஒரு ரூம், அடுத்து சமையல் அறை. அவ்வளவு தான். வெளியே பாத்ரூம் லெட்ரின். பக்கத்து போர்ஷன் அப்பாவின் உறவினர் வைத்திருந்த துணிக் கடையின் குடோனில் மிஞ்சிய பொருட்களை வைக்க கொடுக்கப்பட்டு இருந்தது.
மாமா வெளிநாட்டில் இருந்து வரும்போதெல்லாம் அக்கா புது பொலிவோடு இருப்பாள். பெரும்பாலும் மாமா மே மாசத்தில் தான் வருவார். அந்த சமயம் குழந்தைகளை எங்கள் பெரியம்மா (ஷோபி அக்காவின் அம்மா) வீட்டில் விட்டு விடுவார்கள். என் தங்கையையும் தான். நான் பெரும்பாலும் போக மாட்டேன். அங்கே ப்ளாக் அண்ட் வைட் டி.வி. தான். நான் வீட்டிலேயே இருந்து கலர் டி.வி.யில் படங்கள் பார்க்க இருந்துவிடுவேன். என் அம்மாவும் அப்பாவும் வேலைக்கு போவதால் நான் மட்டும் தான் (மாடி) வீட்டில். டிவியை நல்ல வால்யுமில் வைத்து விடுவேன். ஆனால் கவனமெல்லாம் கீழ் வீட்டில் தான்.
என் நினைவிற்கு தெரிந்து (7-8 வயதில் இருந்தே) என் கனவுக்கன்னி என் ஷோபி அக்காத்தான். அவள் நடப்பது, சமைப்பது, தண்ணீர் கொண்டு வருவது என்று எல்லாமே அழகு தான்.
அது போக ஒரு கிளுகிளுப்பும் உண்டு. மாமா லீவிற்கு வரும்போது, அக்காவிற்கும் மாமாவிற்கும் தூது போல என்னைத்தான் வைத்திருப்பார்கள். மேட்னி ஷோ போகிறார்கள் என்றால் என்னையும் அழைத்து போவார்கள். தியேட்டரில் ஓர சீட்டில் என்னை அமரவைத்து, அடுத்த சீட்டில் அக்கா, அடுத்து மாமா. அக்காவை அந்த தடவு தடவுவார். அக்கா மாமா தோள்களில் சாய்ந்திருப்பார். இருவரும் படத்தை கவனிக்கவே மாட்டார்கள். நானும் தான்….ஹிஹிஹி.
எங்கள் வீட்டில் (மாடி போர்ஷனில்) கடை கோடியில் இருக்கும் ஸ்டோர் ரூமில் இருந்தால் கீழ் போர்ஷன் கிச்சன், பாத்ரூம், லெட்ரின், கிணத்தடி போன்ற இடங்களில் பேசுவது தெளிவாக கேட்கும். மே மாசம் முழுதும் அக்கா தனியாக குளிக்காது. 11 மணி அளவில் அக்காவும் மாமாவும் சேர்ந்து தான் குளிப்பார்கள்.
பாத் ரூம் சுவருக்கும் மேல் இருக்கும் இரும்பு ஷீட் கூரைக்கும் இடையே என்னைப்போன்ற 8 – 10 வயது பையன் நுழையும் அளவிற்கு இடைவெளி இருக்கும். அது போக அவர்கள் போர்ஷனில் இருக்கும் ஒரே அறை இருக்கே….அதற்கு அந்தப்பக்கம் தான் டூ வீலர்கள் நிறுத்தப்பட்டிருக்கும். அங்கு போய் லேசாக எப்போதுமே திறந்து வைத்திருக்கும் மேல் ஜன்னல் வழியே கொஞ்சம் எட்டிப்பார்த்தாலும் படம் பார்க்கலாம். என்ன ஒண்ணு டூ வீலர் மேல் ஏறி நின்று தானே பார்க்க முடியும்….கொஞ்சம் பேலன்ஸ் செய்துக்கணும்.
ஒரு முறை அப்படித்தான். எனக்கு 9 வயசு. மாமா அழைத்தார். அவர் கிச்சன் பக்கம் நின்றிருந்தார். வெறும் துண்டு மட்டும் தான் கட்டியிருந்தார். மேலே என்னை தேய்த்திருந்தார் (அக்கா தான் தேச்சி விட்டிருக்கும்). “மாப்ள கடைக்கு போயி சீயக்க தூள் வாங்கிட்டு வாய்யா” அப்போதெல்லாம் என்னை வா போ என்று அழைத்த மாமா கடந்த 3-4 வருடங்களாக வாங்க போங்க தான்.
“சரி மாமா”
“தம்பிக்கு ஏதாவது வாங்கிக்கவும் காசு குடுங்க” குரல் மட்டும் தான் கேட்டது.