ஜெயஸ்ரீயை இரவு போட்டு எடுத்துவிட்டானாம். காலை 7 மணிக்கே அவள் ஃபோன் செய்து என்னிடம் விஷயம் சொன்னாள். ப்ரசாத் ட்யூட்டிக்கு புறப்பட மணி காலை 11 ஆகும். அதன் பின்னர் ஜெயந்தியும் ஜெயஸ்ரீ வீட்டுக்கு வருவதாக இருந்தாள். நாங்கள் மூவரும் அன்று பகலை கழிக்கலாம் என்று உத்தேசம். முடிந்தால் உமாவும் சேர்ந்து கொள்வாள்.
காலை 8 மணி. என் ரூமை விட்டு நான் வெளியே வரவில்லை. ஃபோன் அடித்தது.
“ஹலோ, இஸ் இட் ஜெய்ராம்.” என்று ஒரு பெண் குரல். எங்கேயோ கேட்ட குரலாக இருந்தது. நெருங்கிய பழக்கம். ஆனால் அடையாளம் தெரியவில்லை.
“யெஸ்.”
“ஹாய் ஜெய். யாருன்னு தெரியுதா.” நானும் யோசித்துப் பார்த்தேன். இவ்வளவு பழக்கமான குரல் ஆனால் சில வருடங்கள் கேட்காத குரல். ம்ஹ¨ம் என்னால் இயலவில்லை.
“என்னடா ஜெய். மறந்துட்டியா.” என் மூளையை கசக்கினேன்.
இப்போதெல்லாம் என் மூளையில் செக்ஸ் தவிர வேறொன்றிற்கும் இடமே இல்லை. மூளை வேலை செய்யவில்லை.
“ஸாரி, தெரிஞ்ச குரல் தான். ஆனா….” என்று இழுத்தேன்.
“நான் தாண்டா ரேவதி. ஐயோ இப்பிடி மறதி மன்னார்சாமியா இருக்கியே. இப்பவாவது ஞாபகம் வருதா.”
“ஏய் கங்காரு. எப்ப நீ ஆஸ்திரேலியாலே
இருந்து தாவித் தாவி வந்தே.” என்றேன்.
ஒரு சிறு முன்கதைச் சுருக்கம். நான் CA சேர்ந்த போது அப்போது ரேவதி என்ற ஐயர்ப் பெண் மூன்றாவது வருடம் training அதே ஆஃபீஸில் செய்து வந்தாள். என்னை விட மூன்று-நான்கு வயது பெரியவள். நல்ல கவர்ச்சியான லட்சணமான முகம். கொஞ்சம் கறுப்பு நிறம். நீண்ட மூக்கு. கண்கள் காவியம் பேசும். ஓரளவுக்கு நல்ல உயரம். திமிசுக்கட்டை போன்ற உடல்.