சுந்தரி தன் உதட்டில் முறுவலுடன், பொய்யாக சிணுங்கினாள். தன் கணவனின் இதமான வருடலில் அவள் உடல் சிலிர்த்து, மனம் கிளுகிளுப்பில் ஆழ்ந்து கொண்டிருந்தது. நெருங்கிப் படுத்திருந்த குமாரின் ஆயுதம் அவள் புட்டப் பிளவுகளில் முட்டி மோதிக்கொண்டிருந்தது. அவர் புடைப்பு அவள் இடுப்பிலும், அவள் சூத்தாமட்டையின் செழிப்பில், இடது, வலது, மேல் கீழ் என படம் வரைந்து கொண்டிருக்க, அவள் இடுக்கில் மீண்டும் ஈரமாகத் தொடங்கினாள்.
சுந்தரி! உன் புருஷன் இன்னும் இளமையாகத்தான் இருக்கான். இப்பத்தான் ஒருதரம் ஆடி முடிச்சான் … இருபது நிமிஷத்துல அடுத்த ஆட்டத்துக்கு தயாராயிட்டானே? ஏண்டி இப்படி கணக்கு வெச்சிக்கிறே? அவன் ரெடின்னா … உனக்கு என்ன கசக்குதா? சே … சே… எனக்கு என்ன கரும்பு தின்னக் கூலியா? அதுவும் இவன் அடிக்கரும்பை கடிச்சி, சாறு எடுத்து எவ்வளவு நாளாச்சு… ரெண்டாவது ஷோ அவன் ஓட்டறான்னா – ஓட்டட்டும்; நீ பாட்டுக்கு பேசாமா பொத்திக்கிட்டு கிடடி;
நான் என்னுதை பொத்திக்கிட்டா; அவன் எப்படி வண்டியை ஓட்டுவான்? அவள் நினைப்பில் அவளுக்கே சிரிப்பு வந்து களுக்கென சிரித்தாள். சே… சே … என் மனசும் ரொம்பவே வக்கிரமா போய் கிடக்கு … என்ன என்ன மாதிரி நெனைப்பெல்லாம் வருது?
“என்னடி லூசு மாதிரி சுவத்தைப் பாத்து சிரிக்கிறே?”
குமார் தன் இருகைகளாலும் அவள் இரு மார்பு காம்புகளை நிமிண்டிக்கொண்டிருந்தார். சுகன்யா மீண்டும் மெல்ல மெல்ல மன்மதனின் அழைப்புக்கிணங்க, மீண்டும் ஒரு முறை அவன் கோட்டைக்குள் நுழைய தயாராகிக் கொண்டிருந்தாள். அவர்கள் போர்த்தியிருந்த போர்வை எப்போதோ அவர்கள் உடம்பிலிருந்து நழுவிவிட்டிருந்தது.
“ஒண்ணுமில்லீங்க …”
“சொல்லேண்டி நானும்தான் சிரிக்கிறேன் ..”
“நீங்க முதல்ல என் மார்லேருந்து உங்க கையை எடுங்க சொல்றேன் … வலிக்குதுங்க … காம்பை போட்டு இப்படி அழுத்தறீங்களே?
“சும்மா இருக்க முடியலைடி … ப்ளீஸ் … அதுங்களை கொஞ்ச நேரம் தடவிக்கிட்டு இருக்கேண்டி … வேற ஒண்ணும் பண்ணமாட்டேன். குமார் சுந்தரியின் மார்புகளையும், அவள் அடி வயிற்றையும் மெல்ல வருட ஆரம்பித்தார். .
“ம்ம்ம் … மெதுவாங்க …”
“சுந்தரி என் பக்கம் திரும்பேன்” குமாரின் குரலில் போதை நிரம்பியிருந்தது. .
“எதுக்கு…?”
கேள்வியை கேட்ட சுந்தரி, அவன் பதில் சொல்லும்முன், அவள் முழு உடலும் நடுங்க அவள் குமாரின் முகத்தை நோக்கி திரும்பிப் படுத்தாள். தன் மார்புகளை பக்கத்தில் கிடந்த போர்வையால் மீண்டும் போர்த்திக் கொண்டு அவனை சீண்டி வெறியேற்றினாள்.
“ஏண்டி இப்ப இழுத்து மூடிக்கிட்டே … எனக்கு அதுங்களைப் பாக்கணும்…”
“எதுங்களை ..”
“அதாண்டி உன் ரப்பர் பந்துங்களைத்தான்”
“ஏன் இவ்வள நேரம் பாத்ததெல்லாம் போதாதா?
“ம்ஹூம் .. மனசு நிறையலடி இன்னும்ம் … எத்தனை வருஷத்துக்கு அப்புறம் பாக்கிறேன்”