சுந்தரி தன் தலை முடியை உதறியவாறு கட்டிலில் உட்க்கார்ந்திருந்த அவர் பக்கத்தில் செல்ல, குமார் அவளை வேகமாக இழுத்து தன் மடியில் போட்டுக்கொண்டு அவள் வாயைக் கவ்வி முத்தமிட்டார். கைகள் அவள் இடுப்பை சுற்றிக்கொண்டன. மெல்ல அவள் உதடுகளை சப்பிக்கொண்டே அவள் உதடுகளை தன் நாக்கால் திறக்க முயற்சித்தார். அவர் நாக்கு கொடுத்த சுகத்தில், அவர் பிடியில் திமிறிய சுந்தரியின் உடல் மெல்ல மெல்ல அடங்கி, அவள் கைகள் அவர் கழுத்தை வளைக்க, தன் வாயை மெதுவாக திறந்து தன் நாவால் அவர் நாவை வருடினாள். நேரம் போவது தெரியாமல் தன் மெல்லிய இதழ்களால் அவருடன் முத்தச் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
“ம்ம்ம்ம் … விடுங்க … நேரமாச்சு தூங்கனும்…” சுந்தரி முனகினாள்.
“என்னடி … கண்ணு…”
“ம்ம்ம்… ப்ளீஸ், எழுந்து போய் அங்க ஹால்லே, மேஜை மேல இருக்கிற என் செல்லை எடுத்துக்கிட்டு வாங்க … அலாரம் வெக்கணும், காலையில ஊருக்கு போவனுமில்லே?” அவள் சிணுங்கினாள். குமார் முனகிக்கொண்டே எழுந்து போனார். செல்லை எடுத்து கொண்டு உள்ளே அவர் திரும்பி வந்த போது, விடிவிளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. சுந்தரி போர்வையால் தன்னைப் போர்த்திக்கொண்டு சுவரோரம் நகர்ந்து ஒருக்களித்து படுத்துகொண்டிருந்தாள்.
அறைக்கதவை ஒருக்களித்து மூடிவிட்டு, விடிவிளக்கையும் அணைத்துவிட்டு கட்டிலில் படுத்த குமாரசுவாமி, தானும் சுந்தரியின் போர்வைக்குள் நுழைய, போர்வைக்குள் சுந்தரி தன் நைட்டியை களைந்துவிட்டு, பிறந்த மேனியில், தன் முதுகையும், தன் பின்னெழில்களையும், தொடைகளையும், பளிச்சிடும் வெண்மை நிற கால்களையும் அவருக்கு காட்டிக்கொண்டு படுத்திருந்தாள். குமாரும் அவள் புறம் நெருங்கி படுத்தார். அவள் முதுகு அவர் மார்பில் படிந்தது. சுந்தரியின் பின் தொடைகளில் தன் தொடைகளால் உரசியவாறே, தன் கைகளை அவள் இடுப்பில் செலுத்தி, அவளைத் தன் புறம் நெருக்கிக்கொண்டார்.
குமார், சுந்தரியின் முலைகளை மெதுவாக வருடிய வாறு, அவர் அவள் கழுத்திலும், பின் முதுகிலும் மென்மையாக முத்தமிட்டார். தன் கட்டியிருந்த லுங்கியை அவிழ்த்துவிட்டு அவரும் பிறந்த மேனியானார்.
“போதுங்க … சொன்னா கேளுங்க … சும்மா கட்டிப்பிடிச்சிக்கிட்டு அப்படியே படுத்துக்கிட்டு தூங்குங்க … எனக்கு தூக்கம் வருது.”