அதற்காக அவள் தன கவனிப்பில் சரவணனுக்கு அல்லது அவள் பிள்ளைகளுக்கு எந்த குறையும் வைத்ததில்லை. அவர்கள் எல்லா தேவைகளையும் அவள் நன்று கவனித்துக் கொள்கிறாள். ஆனாலும் சரவனுக்குள் ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மை அவள் நிலை மெல்ல மெல்ல உருவாக்கியது. அவன் முன்பு போல இல்லாமல் அவளை தனிமையில் வாடா விடுவதில்லை. அவள் செய்த தப்பை மனதில் வைத்து அவளிடம் எந்த வெறுப்பும் காட்டியதில்லை. இருப்பினும் அவள் எதுக்கோ ஏங்குகிறாள். பிரபு போல அவளுக்கு உடல் சுகம் கொடுக்கமுடியவில்லை என்று சந்தேகம் அவனை வாட்டி இந்த விஷயத்தில் மெல்ல மெல்ல அந்த தாழ்வு மனப்பான்மை வந்துவிட்டது.
மீரா தன யோசனையில் இருந்தாள். பிள்ளைகள் கோயிலுக்கு வந்து சாமி கும்பிட்டபின் வழக்கம் போல விளையாடி கொண்டு இருந்தனர். அவர்கள் அவளது பார்வையில் முன் இருந்தாலும் அவள் நினைவுகள் எங்கேயோ இருந்தனர். இன்றைக்கு ஏனோ தெரியவில்லை பிரபுவின் ஞாபகம் வழக்கத்துக்கு மேலே அதிகமாக இருந்தது. அவனை மறக்கவேண்டும், தன் குடும்ப வாழ்க்கைக்கு வந்த பெரும் ஆபத்தில் இருந்து தப்பினோம் என்று நினைத்தாலும் அவன் நினைவு மறையவில்லை.
அதற்க்கு காரணமும் அவள் அரிவாள். அவனுடன் ஏற்பட்ட உறவு சாதாரண உறவு இல்லை. அவள் கணவனுக்கு மட்டும் சொந்தமான உடலை அவன் முழு உரிமை கொண்டாடிவிட்டான். இன்னும் சொல்ல போனால் அவன் அவள் கணவனைவிட அவள் உடலில் அதிகப்படியாக சலுகைகள் எடுத்துக் கொண்டான். அவன் எடுத்தது மட்டும் இல்லை நானே அவனுக்கு முழு சம்மதத்தோடு அதை கொடுத்தேன். அந்த நேரம் ஏற்பட்ட மனக்கிளிர்ச்சி, உடல் ஏக்கம் என்னை திக்குமுக்கா செய்தது என்று நினைத்துக்கொண்டு அவள் பிள்ளைகளை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்.
இன்று அந்த ஜாதிமல்லி பூக்கள் பார்க்கும்போது பிரபு அவளுக்கு முதல் முதலில் அவள் கூந்தலில் அவனே அதை சூடிய ஞாபகம் வந்தது. அவன் அதை சூடிய போது அவள் உடல் நடுங்கியது, பயத்திலும் உற்சாகத்திலும் அதிர்ந்தது. அவள் இதைய துடிப்பு கணக்கில்லாத அளவுக்கு எகிறியது. அவன் சூடியபின் அவன் சூடான கைகள், பயத்தில் வேர்த்து இருந்த அவள் குளிர் உடலை, அவள் வெறும் இடுப்பில் பற்றின. அவள் உடல் சிலிர்க்க அவன் தன் முகத்தை அவள் கூந்தலில் புகுர்த்தி ஆழ்ந்த மூச்சு இழுத்தான். அவன் இழுக்க அவள் உடல் அவன் உடலில் ஒட்டிக்கொண்டது. அந்த நினைவுகள் இப்போதும் அவள் பெண்மையில் லேசான கசிவை ஏற்படுத்தியது.
“மீரா, குழந்தைகளை கூப்பிடு, வா சாப்பிட போகலாம்.” அவள் கணவனின் குரல் அவள் பழைய நினைவுகலை கலைத்தது.
சாப்பிடும் போது கணவன் மனைவி மற்றும் குழந்தைகள்கூட இருக்கும் வழக்கமான உரையாடலில் ஈடுபட முயற்சித்தாள்.
“மீரா நாம வீட்டுக்கு போகம் முன்பு, போய் பிரபு அப்பாவை பார்த்திட்டு போவோம், அவருக்கு உடல் நிலை சரி இல்லையாம்.”
பிரபு பெயரை கேட்ட போது அவள் சில வினாடிகளுக்கு உறைந்து போனாள். பிறகு சுதாரித்துக்கொண்டு, “சரிங்க,” என்றாள்.
அவர்களது கார் பிரபுவின் வீட்டை நெருங்கும் போது அவளுடைய கண்கள் தானாகவே பயன்படுத்தப்படாத பழைய வீட்டிற்கு திரும்பின. சரவணன் அதை கவனித்தான். அங்கே தானே அவர்கள் இடையே கள்ள உறவு இருப்பது அவனுக்கு உறுதியாக தெரியவந்தது.
“வாங்க தம்பி, ” என்று பிரபுவின் அம்மா சரவணனை அன்போடு அழைத்தாள்.
“வா மா,” அந்த அன்பு மீராவை அலைக்கும் போது அந்த குரலில் இல்லை.
“அப்பா எப்படி இருக்கார்?” என்று சரவணன் விசாரித்தான்.
கேவலமான கதை நண்பனிகதைகள் உண்டு இது வேறமாதிரி ஒரு அசிங்மா இருக்கு நல்ல நண்பனா இருக்காம அவளுக்கு சுகம்முடியாத கணவன் எனாறால் பரவாயில்ல இது கேவலம்
Oru nalla kadhaye podungappa