“அம்மா… எழுந்திரிச்சி சாப்பிடும்மா… சூடா ரெண்டு தோசை ஊத்தியாந்து இருக்கேன்…” மீனா, கட்டிலருகில் ஸ்டூலை இழுத்து தட்டையும், குளிர்ந்த தண்ணீரையும் வைத்தாள்.
“ம்ம்ம்ம்…” நீளமான கொட்டாவியுடன், கைகளை உயரமாகத் தூக்கி சோம்பல் முறித்த மல்லிகாவின் தோளிலிருந்த புடவை நழுவி அவள் மடியில் விழுந்தது.
“என்னம்மா… உடம்பு முடியலியா..?” பெண் சட்டென தன் தாயின் புடவையை சரி செய்தது. கரும் பச்சை நிற பட்டுப்புடவை, மார்பில் வெள்ளை நிற ரவிக்கை. பளபளக்கும் மல்லிகாவின் வெள்ளை நிற உடம்பின் அழகை தூக்கிக்காட்டியது. அம்மாதான் இந்த புடவையில எவ்வளவு அழகா இருக்கா.. மனதில் இந்த எண்ணம் எழுந்தவுடன், வயதுக்கு வந்த பெண் தாயை ஆதுரத்துடன் அணைத்துக்கொண்டது.
“டயர்டா இருக்குடா கண்ணு…” பாசம் கண்ணில் பொங்க, பெண்ணை இழுத்து தன் பக்கத்தில் உட்காரவைத்துக்கொண்டாள், மல்லிகா. பெண் தன்னிடம் காட்டிய பரிவில் பெற்றவளின் மனம் பாதாம்கீரானாது.
“அப்பா சாப்பிட்டாராம்மா…மீனா..?”
“ஆச்சும்மா… நாங்க எல்லாம் சாப்பிட்டாச்சு… அப்பா வெராண்டவுல பேப்பர் படிச்சிக்கிட்டு இருக்கார். உன்னை நான் நாலு தரம் எழுப்பிட்டேன்… நீ எழுந்துக்கற பாட்டையேக் காணோம்.. நேத்து ராத்திரி கல்யாண வீட்டுல நீ தூங்கவே இல்லையா?”
“எதிர் வீட்டு மாமி என்னன்னமோ பேசிக்கிட்டு இருந்தாங்க… நேரம் போனதே தெரியலை… புது இடம் வேறவா.. எப்ப தூங்கினோம்ன்னே தெரியலைடீ”
என்னடீ மீனா நான் கேள்விபட்டதெல்லம் உண்மைதானா? மீனாவை ஒரு உலுக்கு உலுக்கிவிடலாமா? மல்லிகாவின் பெத்த மனசு அடித்துக்கொண்டது. கள்ளமில்லாமல் தன் தோளில் கையை ஆசையுடன் போட்டுக்கொண்டிருக்கும் பெண்ணின் முகத்தை மல்லிகாவின் கண்கள் கூர்ந்து நோக்கியது. இந்த குழந்தை மனசுக்குள்ளத்தான் எத்தனை கனவுகளோ?
எனக்கு இவ என்னைக்கும் குழந்தைதான்… ஆனா இந்த குழந்தைக்கும் அவளுக்குன்னு ஒரு மனசு இருக்குமே.. அந்த மனசுக்குள்ள ஆயிரம் கற்பனைகள்… ஆசைகள் இருக்கும்… என்னைக்கு இருந்தாலும் அடுத்த வீட்டுக்கு போகப்போறவ… இவகிட்ட நான் எதுக்கு ஆத்திரப்படணும்? என்னன்னு கோச்சிக்கறது…? தன் ஆசைப் பிள்ளை செல்வாவின் கல்யாண விவகாரத்தில் வீடு ரணகளப்பட்டது அவள் நினைவுக்கு வந்தது.
Mokka podathinga da story la