”உஷ்.. சூ..!! என்ன இளவரசே.. இது..? விடுங்கள்.. யாராவது வரக்கூடும்..!!” மெல்லிய சிணுங்கலுடன்.. அவளது அழகிய சுழியுடன் இருந்த நாபிக் கமலத்தை வருடிய என் விரல்களை அங்கிருந்து அப்புறப் படுத்தினாள் மகிழ்வதனி.
”யார்.. வருவார்கள்..?”
நிலவுப் பேரொளியில் அவள் பூ மேனி.. பொன்னில் வார்த்த.. பொற்சிலையென பிரகாசிக்க.. அவள் மீது கொண்ட காதலால்.. நான் உன்மத்தம் கொண்டிருந்தேன். என் திருமேனியால்.. அவள் பூ மேனியை.. மேவிப் புணர்ந்திட.. என் ஆண்மை ஏக்கம் கொண்டிருந்தது.
”யார் வேண்டுமானாலும் வருவார்கள்.. !! ஏன்.. முதலில் உங்கள் தங்கைதான்.. என்னைத் தேடிக் கொண்டு வருவாள்..!! உங்களை விடவும்.. உங்கள் தங்கை என்னை அதிகம் விரும்புகிறாள்..!! என்னை விட்டு ஒரு நொடி கூட பிரிந்து இருப்பதில்லை..!! நல்ல வேளை… அவள் ஒரு பெண்ணாக பிறந்தாள். அவளும் தங்களைப் போல ஒரு ஆணாகப் பிறந்திருந்தால்.. என்னாவது என் நிலமை..!!” என்று புன்னகைத்தாள்.
அவளது கிள்ளை மொழி.. சிலேடைப் பேச்சில் இருவரும் நகைத்தோம். அந்த நகைப்பின் இடையில் நான் .. அவளை அணைக்கத் தவறவில்லை..!
”என்னாகும்.. உன் நிலமை..?? ஒரே அரண்மனையில்.. இரண்டு இளவரசர்களுடன்…” நான் முடிக்கும் முன்…..
”அய்யோ… ச்சீய்..!! என்ன உளறுகிறீர்கள்..?” என்றாள். தட்டென தன் உடம்பை விறைத்தது.
” ஏன்.. என்ன உளறி விட்டேன் இப்போது..? ஒரே அரண்மனையில் இரண்டு இளவரசர்களுடன்.. நீ…”
”ம்..ம்ம்.. நான்..??” என் முகம் ஏறிட்டாள்.
”ஒரு இளவரசனை நீ காதலனாகவும்.. இன்னோர் இளவரசனை.. மகனாகவும் பாவிக்கலாமே.. என்று சொல்ல வந்தேன்..! அது ஒரு குற்றமா..??” என் ஒரு கரத்தை விம்மியிருக்கும் அவளின் மலர்க் கொங்கை மீது… மென்மையாகப் பட வைத்தேன்.
”போங்கள்.. பேச்சிலும் வல்லவர்தான் நீங்கள்..! நான் போகிறேன்..!!” என் கரத்தை நகர்த்தி விட்டு.. என்னிடமிருந்து போலிக் கோபத்துடன் விலக முற்பட்டாள்.
”காதலுக்கு அழகு.. விலகி விலகிப் போவதல்ல.. என் கண்மணியே..! இணை பிரியாத அன்றில்களாக எப்போதும்…..” சட்டென அவள் கரங்களை எடுத்து என் முகத்தில் பதித்தேன்.
”நீங்கள் மோசக்காரர்தான்..!! வாய்ப் பேச்சில்.. மிகவும் வல்லவர்.. என்பது நன்றாக தெரிகிறது..!! விடுங்கள் என்னை.. நான் போகிறேன்..!!” அவள் சிணுங்கல் அதிகமானது.
”ஆஹா.. இதைச் சொல்லிப் போகத்தான் திரும்பி வந்தாயோ.. தேவி..??” அவளது வலக் கரத்தை என் உதட்டில் பதித்து.. அதில் அழுத்தமாக ஒரு முத்தம் கொடுத்தேன்.
”நீங்கள் குறும்பு செய்யாவிட்டால்…. உங்களுடனேயே இருக்கத்தான் விரும்புகிறேன்..! ஆனால்.. தாங்கள்தான்… நான் கொஞ்சம் ஏமாந்தாலும்…” என் முத்தம் அவள் பெண்மைக்குள்ளும்.. அதிர்வலைகளைக் கிளப்பும்.
”சரி.. சரி.. உன்னிடம் இப்போது நான் குறும்பு ஒன்றும் வைத்துக் கொள்வதில்லை.. என்று வாக்குறுதி அளிக்கிறேன்.. போதுமா..?” என நான் சொன்னேன்.
”இப்போது என்றால்..??”
”பொல்லாத சந்தேகம்..? இப்போது என்றால்… இந்த இடத்தில்.. இங்கே… இந்த நொடியில்… என்று பொருள்..!!”
” அதாவது.. நாம் இங்கிருந்து போகும்வரை..??”
மிகவும் சமயோஜிதமாகத்தான் இருக்கிறாள் கள்ளி..! ஆனால் அந்தக் கள்ளியையும் கவிழ்ப்பவன்தானே.. கள்வன்..!!
”சரி..அப்படியே ஆகட்டும்..!!”
”அய்யோடி.. இப்போதுதான்.. என் நெஞ்சுக்கு நிம்மதி..!!” என தன் மார்பில் கை வைத்துச் சொன்னாள்.
”எங்கே.. அந்த நெஞ்சை நானும்.. சற்று…” என் கையை அவள் கொங்கைமீது வைக்க முயல.. தட்டென என் கரத்தைத் தட்டி விட்டாள்.
”ஹ்ம்ம்.. என்ன ஒரு பொல்லாத்தனம்..? ச்சி.. தங்களைக் காண வரும்போதெல்லாம்.. எப்போதும் என்னுடன் மெய்க்காவல் படையை வைத்துக் கொள்ள வேண்டும்..! அப்போதான்.. தாங்கள் ஒழுக்கமானவராக இருப்பீர்களா..!!”
”மெய்க் காவல் படையை துணைக்கு வைத்துக் கொண்டு புரியும் செயல் காதல் ஆகாது.. என் கட்டிக் கரும்பே..!!” என நான் அவளைக் கொஞ்ச முயன்ற நேரம்….. மகிழ்வதனி சொன்னது போல… என் தங்கை மகிழ்வதனியைத் தேடிக் கொண்டு மேன்மாடத்திற்கு வந்து விட்டாள்..!!