பை.
உன் அன்பு காம வயப்பட்ட சென்னை_காதலி
என்று வேக, வேகமாக மெயில் எழுதினேன். எழுதியவுடன் செண்ட் பட்டனை சொடுக்கினேன். என் மகனின் பதிலுக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தேன்.
என் மகன் பதில் அனுப்புவானா? மனம் ஏங்கியது. மனம் தட தடத்தது. மெயில் வருமா?
அங்கே ராஹுல் எப்படி இருக்கிறான் என்று பார்க்கலாமா? அவன் நிலமையை அவன் வாயாலே கேட்போம். கல்லூரி வேதியியல் க்ளாஸுக்கு போகவில்லை, கல்லூரி கேண்டினில் புகைத்துக் கொண்டு இருந்த எனக்கு வேதியியல் விட என் வாழ்க்கை ப்யாலஜி முக்கியமாகப்பட்டது. வாழ்க்கை எவ்வளவு மாறி இருக்கிறது இந்த ஆறு வருடங்களில். இன்னும் எந்த பெண்ணையும் கோல் போடவில்லை. காரணம் என் திறமை குறைவு கிடையாது. நான் என் புஷ்டியான உடம்பை பார்த்துக் கொண்டேன். ஒவ்வொரு இன்ச்சும் கஷ்டப்பட்டு ஜிம்மில் செதுக்கி இருக்கேன். நினைத்தால் ஆயிரம் மடக்கலாம். ஆனால் நான் மடக்க நினைத்தது என் அம்மா
அதுதான் பிரச்சனையே. இது போல ஏன் அம்மாவோடு செய்ய துடிக்கிறது என்ற கேள்விக்கு எனக்கு பதில் தெரியாது. ஏதோ மண்டையில் ரசாயண வித்தைகள் நடப்பது போல தோன்றிற்று. மண்டையில் வேறு எதையும் நினைக்க முடியவில்லை. முழு நேரமும் மண்டை அம்மாவை நினைத்துக் கொண்டு இருக்கிது. எவ்வளவு முயற்சி செய்தாலும் மனம் கட்டுக்கடங்காத குதிரை போல ஓடிக் கொண்டு இருக்கிறது. அம்மாவை பற்றியே சுற்றிக் கொண்டு இருக்கிறது.
அந்த தெவுடியாளிடம் அப்படி என்னத்தான் இருக்கிறது. யோசித்தேன். எனக்கு என்றுமே ஒல்லிபிச்சான்களை பிடிக்காது. எம் கனவு தேவதைகள் எப்போதும் கொஞ்சம் குண்டாக இருப்பார்க்கள். அவர்கள் எப்போதுமே இந்திய உடைகள் புடவை கட்டிக் கொண்டு இருப்பார்க்கள். எனக்கு பெண்கள் ஜீன்ஸ், ட்-ஷர்ட் என்று அணிவது பிடிக்காது. தலை நிறைய மல்லிகைப்பூவும், சர சரக்க அரக்கு பட்டு சேலையும், தழைய, தழைய தாலி கட்டி இருந்தால் அழகு என்று நினைப்பவன் நான்.