என்ன வாழ்க்கைடா இது – End 169

பின்பு லான்ச்சிற்கு அலுவலகம் பின்னால் இருந்த டைரக்டரின் அவுட் அவுசில் எங்களை விட்டு விட்டு போனான் மேனன். நாங்கள் 3 பேர் மாட்டும் தான்.
“அம்மா….வர்ற வழியில மேனன் சொன்னதே பயமா இருக்கும்மா” ஆரம்பித்தாள் ஹரிதா
ஆம். புனேவில் இருந்து எங்களை மேனன் பிக்கப் செய்தான். வரும் வழியில் தெளிவாக, பச்சையாக சொல்லிவிட்டான்……டைரக்டர் படபிடுப்பு தொடங்கும் முன்னரே ருசி பார்த்து விடுவார் என்று. அம்மா அதிர்ச்சி ஆனது போல கொஞ்சம் சீன் விட்டாள். மேனன் சமாதான படுத்தினான் – ‘இப்போல்லாம் ஆபீசுல கூட அடஜஸ்ட் செய்ய வேண்டி இருக்குமே….இதெல்லாம் பெரிய விஷயம் இல்ல மேடம்’ என்றான்.
“ஹரி குட்டி….பயப்படாத. சார் உன்ன கண்டுக்க கூட இல்ல. அம்மா தான ஹீரோயின்….அதுவே சமாளிச்சிக்கும்” நக்கலாக சொன்னேன்.
” டேய்….கிண்டல் பண்ணுறியா. என்னமோ நானா வந்து சினிமா சான்ஸ் கேட்டா மாதிரி சொல்றே. நீயும் தான இருந்த. வேண்டாம்னு சொல்ல வேண்டியது தான…”
“அம்மா ….அண்ணா…ப்ளீஸ் பயந்து போயி இருக்கேன். சண்டை போடாதீங்க”
“ஹேய்…..சண்டை போடலைடி செல்லம்…..சீரியஸா சொல்றேன். அம்மா…..இந்த ஆள் உன் மேல கண்ணு வெச்சிட்டாம்மா. நிஜமா இல்லையா”
“ஆமாண்டா….என் புள்ளைங்க முன்னாடியே இப்படி கொஞ்சுறார் டா….பயமாத்தான் இருக்கு”
“அம்மா…” அவள் தோளை தொட்டேன்……பதட்டம் தெரிந்தது. நிஜமாவே நெர்வஸாக இருக்கிறாள்.
“என்னம்மா நீயே இப்படி பயப்படுறே”
“டேய்….என்னை என்ன தேவ்டியான்னே முடிவு பண்ணிட்டியா” அம்மாவின் கண்களில் பரிதாப உணர்ச்சி.
“ஐயோ…இல்லம்மா….என்ன பண்ணலாம் சொல்லு”
“நீ சொல்லுடா”
“அம்மா…..இவ்வளவு தூரம் வந்துட்டோம் …”
“ம்….”
“பேசாம அவருக்கு பிடிச்சா மாதிரி…..”
நீயெல்லாம் ஒரு பிள்ளையா என்பது போல பார்த்தாள்.
அந்த அவுட்-ஹவுசில் 3-4 வேலைக்காரிக்காரிகள் மட்டும் தான். எல்லோருமே நேப்பாளி போல இருந்தார்கள்.
“சாப்பிடலாமா” கேட்டார். மூவரும் ஓகே சார் என்றோம்
வந்து அம்மாவின் தோளில் கைபோட்டு தன் சொந்த பொண்டாட்டியை அழைத்து செல்வது போல அழைத்து சென்றார். “புல்புல்…”குரல் கொடுத்தார்
ஒரு நேப்பாளி பெண் வந்தாள்.