“படிச்சுக்கிட்டு இருக்கறேன் … லைட்டை ஏண்டி அவிச்சிட்டே?” அவள் அறையினுள் நுழைந்ததை அவர் கவனிக்கவேயில்லை. விளக்கணைந்ததும்தான், மல்லிகா அறைக்குள் நிற்பதையே உணர்ந்தார்.
“நான் இந்த ரூமுக்குள்ள எப்ப வந்தேன்னு உங்களுக்குத் தெரியுமா?” இந்த கேள்விக்கு என்னப் பதில் சொல்லுவது என்று நடராஜனுக்குப் புரியவில்லை. அவர் எந்தப் பதிலைச் சொன்னாலும், மல்லிகா தன்னை விடப்போவது இல்லை என்று மட்டும் அவருக்கு தெரிந்தது.
“இப்பதானே வந்தே நீ … லைட்டைப் போடும்மா … இன்னும் ஒரு நாலுப்பக்கம் படிச்சிடறேனே … அதுக்கப்பறம் லைட்டை நானே எழுந்து நிறுத்திடறேன். வா … வா … நீ இந்தப்பக்கம் சுவரோரமா படுத்துக்கயேன் …” அவர் மையமாக ஒரு பதிலைச் சொன்னார்.
“நீங்க படிச்சு கிழிச்சது போதும் … இதுக்கு மேல நீங்க என்ன ஐ.ஏ.ஏஸ். ஆஃபீசராவா ஆவப் போறீங்க? இல்ல இந்த ஸ்டேட்டுக்கு சீப் மினிஸ்டரா ஆவப் போறீங்களா? ரெண்டும் இல்லே. நான் கொஞ்சநேரம் நிம்மதியா தூங்கணும்.”
“நீ தூங்கேம்மா … யார் வேணாம்ன்னது?”
“நான் எங்கேருந்து தூங்கறது? வெளிச்சம் இருந்தா என்னால தூங்கமுடியலை. ராத்திரிப் பூரா லைட்டை போட்டுக்கிட்டு அப்படி என்னத்தை படிக்கிறீங்களோ? தினம் உங்கக்கூட இது ஒரு உபத்திரவமா போச்சு.” அவள் நொடித்தாள்.
கட்டிலில் படுத்திருந்த நடராஜன், விடிவிளக்கில் உடை மாற்றிக்கொண்டிருந்த தன் மனைவியின், பாவாடை இறுக்கத்தில் பாவாடைக்குள் பிதுங்கிக்கொண்டிருக்கும், மல்லிகாவின் பின் இடுப்பைப் பார்த்தவரின் சித்தம் இலேசாக கலங்க ஆரம்பித்தது. காலையிலேருந்து வீட்டுல ஓய்வா இருந்ததுலே என் உடம்பும், மனசும் சுறுசுறுப்பா இருக்கு. உடம்பு களைச்சாத்தான் தூக்கம் சட்டுன்னு வரும். என் மல்லிகையை வாசனைப் புடிச்சு முழுசா ஒரு வாரம் ஆச்சே? இன்னைக்கு மோந்துப் பாக்கலாமா? ஆனா மல்லிகை மென்மையா வாசனை அடிக்கலையே; மல்லிகையிலேருந்து கொஞ்சம் தீயற வாசனையில்லே வருது? கிட்டப் போனா என் மல்லிச்சரம் சுடுமா? நடராஜன் கவிதை நடையில் யோசிக்க ஆரம்பித்தார்.
“உங்க தலைக்கு கீழ இருக்கற என் நைட்டியை எடுங்க. சுத்தமா தொவைச்சு மடிச்சு வெச்சிருக்கேன். அது மேலேயே உங்க தலையை வெச்சு படுத்து பெரள்றீங்க”