கடைசியில் அந்த வயதுக்கே உரிய ஆசை வெட்க்கத்தை வென்றது – 18 10

“பர்த்ருஹரி … நீ திரிகால ஞானிடா … நீ என்னைக்கோ எழுதி வெச்சிட்டு போயிருக்கறது எல்லாம் சத்தியமான உண்மைடா; நீ நல்லாயிருக்கணும்டா” நடராஜனின் மனம் ஆனந்த கூச்சலிட்டது.
“அப்புறம் என்னங்க … சொல்லுங்கன்னா” மல்லிகாவுக்கு இது மாதிரி தன் கணவன் படுக்கையறையில் தனிமையில் சொல்லும் கதைகள் அவளுக்கு மிகவும் பிடிக்கும்.

“இன்னொரு கவி சொல்றான், காமத்துல பித்துப் புடிச்சிருக்கற ஆண் யானையோட இச்சை உடனடியா பூர்த்தி ஆகணும்; அந்த ஆசை வேகத்துல அது தனக்கு சரியான ஒரு இணையைத் தேடி காட்டுல, மலையில, பள்ளத்தாக்குல, சோலையிலன்னு அலையும்; மதிமயங்கி எதிர்ல தன் பாதையில இருக்கிற வயல்கள், வாழைத் தோப்புன்னு எல்லாத்தையும் சூறையாடும்; அப்படிப்பட்ட அந்த ஆண் யானையோட ஆசையை, மூர்க்கத்தை, கொழுத்த ஒரு பெண் யானையாலத்தான் போக்கமுடியுமுன்னு சொல்றான்.

“நம்ம புள்ளையை மூர்க்கன்னு சொல்றீங்களா?”

“எனக்கே உன் மேல பிடிச்ச மதம் இன்னும் தீரலடி! நானே இந்த விஷயத்துல இன்னும் ஒரு மூர்க்கனாத்தான் இருக்கேன். அப்புறம் ஒண்ணும் அறியாத என் புள்ளை செல்வாவை நீ குறை சொல்றதுல என்னடி நியாயம்?” நடராஜனின் கை தன் மனைவியின் அடிவயிற்றில் ஊர்ந்து மெதுவாக அவள் பெண்மையை நோக்கி நகர்ந்து கொண்டிருந்தது.

“உங்களுக்கு வெக்கமா இல்லே இதை சொல்றதுக்கு? நீங்க கேக்கறப்பல்லாம், போட்டுக்கிட்டு இருக்கற டிரெஸ்ஸை மொத்தாமா அவுத்துப் போட்டுட்டு உங்களை கட்டிக்கிட்டு குலாவறேனே? என்னைக்காவது உங்களுக்கு கொறை வெச்சிருக்கேனா? மல்லிகா தன் உடல் சிலிர்த்தாள்.

“சரிடிச் செல்லம் … நீ கொறையே வெச்சதில்லம்மா.”

“ம்ம்ம் … போங்க… எனக்கு வெக்கமாயிருக்கு”

“எனக்கு இப்ப வேணும் … நீ வெக்கப்பட்டா அது வேலைக்கு ஆவாது.” நடராஜனின் கை மீண்டும் அவள் அடிவயிற்றில் தவழ்ந்து அவள் தொப்புள் மடிப்பில் சென்று நின்றது.

“சரி … எடுத்துக்குங்க ..”

“நீங்க எப்பவும் என் அடிவயித்தை தடவறதையே ஒரு வேலையா வெச்சிருக்கீங்க …” மல்லிகா தன் உடல் கூச தன் கணவனின் கையை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொண்டாள்.

“உன் அடிவயித்துல இருக்கற இந்த மூணு மடிப்பு இருக்கே; அதுங்களை எத்தனைத் தரம் பாத்தும், எத்தனைத் தரம் தொட்டு தடவியும், இதுங்க மேல எனக்கு இருக்கற பித்து, இத்தனை வருஷம் கழிச்சும், போகலடி.” விருட்டென எழுந்தவர், திரும்பி தன் மனைவியின் வயிற்றில் வெறியுடன் முத்தமிட்டார்.

“ம்ம்ம் … அப்புறம்” மல்லிகா தன் அடித்தொண்டையில் முனகினாள்.

நடராஜன், தன் மனைவியின் நாபிக்கமலத்தை, வண்டாக மாறித் தன் நாக்கு நுனியால் வருடி, தேனெடுக்க முயற்சித்துக்கொண்டிருக்க, மல்லிகா அவன் தலை முடிக்குள் தன் விரல்களை நுழைத்து விளையாடிக்கொண்டிருந்தாள். நடராஜன் அவள் நாபிக்குழியை மென்மையாக நாக்காலும், தன் முகத்தாலும் வருடிக்கொண்டிருக்க அவள் அந்தரங்கம் மெல்ல மெல்ல இளகி, நெகிழ்ந்து ஈரத்தை கசியத் தொடங்கியது.

“உன் புள்ளை, அந்த அறியாத பொண்ணை, அரைகுறையா கொஞ்ச நேரம் பாத்துட்டான்; அதனால அவன் தலையில ஏறியிருக்க பித்தம், அவங்க ரெண்டு பேரும் நம்பளை மாதிரி புருஷன் பொண்டாட்டியா, பதட்டமில்லாமா, ஒண்ணா தூங்காத வரைக்கும் எப்படிடீ எறங்கும்?”

“ம்ம்ம்… இந்த வக்கணையான பேச்சுக்கு ஒண்ணும் குறைச்சல் இல்லே. இப்பிடி பேசி பேசியே நீங்க உங்க காரியத்தை முடிச்சுக்குங்க; இதுக்கு சப்போர்ட்டா உங்களுக்குன்னு எவனாவது வேலையத்த மஹா கவி கிடைச்சுடுவான்!” மல்லிகா அவர் லுங்கியை வேகமாக அவிழ்த்து கட்டிலின் மறுபுறம் வீசினாள்.

“செல்லம் … நான் மட்டும் உனக்கு என்ன கொறைடி வெச்சிருக்கேன்?”

“இல்லீங்க … சத்தியமா எந்தக் கொறையும் நீங்க வெக்கலீங்க. உங்களை நான் தப்பா சொன்னா என் நாக்கு அழுகிப் போயிடுங்க.” மல்லிகா நடராஜனைத் தன் மார்பின் மீது புரட்டிப் போட்டுக்கொண்டு தன் தொடைகளை நன்றாக விரித்துக்கொண்டாள்.