“ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் … கட்டிக்கடி என்னை; அப்புறம் தூங்கவேண்டியதுதான் … செல்வா பிரச்சனையில நாம ஒரு முடிவுக்கு வந்ததும் இன்னைக்கு எனக்கு மனசு கொஞ்சம் நிம்மதியா இருக்கும்மா.” சொல்லிக்கொண்டே மல்லிகாவின் ரவிக்கை ஹூக்குகளை வேகமாக அவிழ்த்தார்.
“ஆமாம் … நீங்க எல்லோரும் சந்தோஷமா இருங்க; என்னைப் பத்தி உங்களுக்கு என்ன கவலை?” மல்லிகா எழுந்து ரவிக்கையைத் தன் உடலிலிருந்து கழற்றிவிட்டு அவர் மார்பில் சரிந்து படுத்துக்கொண்டள்.
“மல்லி இப்படி பேசாதேம்மா … எனக்கு கஷ்டமா இருக்கு; இதுவரைக்கும் நாங்க யாராவது உன் மனசு நோகறமாதிரி இந்த வீட்டுல நடந்து இருக்கோமா?” மெல்ல அவர் கை அவள் வெற்று மார்புகளை வருடிக்கொண்டிருந்தது.
“இந்த விஷயத்துல மட்டும் ஏன் என் மனசு அலை பாயுதுன்னு எனக்கும் புரியலைங்க.” மல்லிகாவின் குரல் கம்மியது. அவள் சரிந்து தன் கணவன் புறம் திரும்பி அவரைத் தன் மார்புடன் இறுக்கிக்கொண்டு அவர் இடது கையை தன் இடுப்பில் போட்டுக்கொண்டவள் முகம் அவர் மார்பில் பதிந்து கிடந்தது.
மல்லிகா, நான் சொல்றதை இப்ப கொஞ்சம் பொறுமையா கேளு. தனியா உக்காந்து நிதானமா யோசனை பண்ணிப் பார்த்தீன்னா, நான் சொல்றதுல இருக்கற அர்த்தம் உனக்கு புரியும்.” நடராஜன் தன் மனைவியின் பாவாடை நாடாவை தளர்த்தி அவிழ்த்தார். தளர்ந்த பாவாடைக்குள் தன் கையை நுழைத்து அவள் பின் மேடுகளை அழுத்திப்பிடித்தார்.
“ம்ம்ம் … சொல்லுங்க..” மல்லிகாவின் கை நடராஜனின் முதுகை மென்மையாக தடவிக்கொண்டிருந்தது.
“பர்த்ருஹரி … பர்த்ருஹரின்னு ஒரு மகாகவி இருந்தான்.”
“ம்ம்ம்ம் ..”மல்லிகாவின் மனசிலிருந்த சீற்றம் குறைந்து தன் கணவனின் விரல்கள் தன் உடலில் அனுப்பும் சிலிர்ப்பை அது அனுபவிக்கத் தொடங்கியிருந்தது.
“மதம் புடிச்ச யானையை கூரா இருக்கற அங்குசத்தால அடக்கிடலாங்கறான் அவன்.”
நடராஜன் தன் அருகில் படுத்திருந்தவளின் பாவாடையை தன் காலால் நகர்த்தி கால்களுக்கு கீழே உதறியவர், மல்லிகாவின் பின்னெழில்களிலிலிருந்து தன் கையை விலக்கி, முன்புறம் கொண்டுவந்து, மெல்ல அவள் வயிற்றை வருட ஆரம்பித்தார்.
“ம்ம்ம் …” இப்ப உங்க கையை சும்மா வெச்சுக்கிட்டு கதை சொல்லப் போறீங்களா? இல்லை நான் எழுந்து போகட்டுமா? போலியாக மல்லிகா தன் கணவனை சினந்தவள், தன் வலது காலை அவர் இடுப்பில் போட்டு அவரை தன் புறம் இழுத்தாள்.
நடராஜனின் மனம் குதுகலித்தது. கடல் காத்து தணுப்பா வீச ஆரம்பிச்சுடுத்து. காத்துல வர்ற மல்லிகை மணம் இப்ப நாசிக்கு இதமா இருக்கு.