கடைசியில் அந்த வயதுக்கே உரிய ஆசை வெட்க்கத்தை வென்றது – 11 9

“ நீ மெதுவா அமுக்கினா எனக்குப் புடிக்கும்; எப்பவும் மொரட்டுத்தனமா கசக்கறே… அதுங்களை … எனக்குத் தெரியும் உனக்கு என் மாங்காய்களை புடிக்குதுன்னுட்டு … அதுங்களை அழுத்து ஆனா ரொம்ப கசக்காதே … எனக்கு வலிக்குதுல்ல…” அவள் குழைந்தாள்.
“சாரிடாச் செல்லம்…இனிமே நான் அப்படி பண்ணமாட்டேன்; இவ்வள நாளா நீ எங்கிட்ட ஏன் சொல்லலை?”
“நீ இன்னைக்குத்தானே கேட்டே … எனக்கு என்னப் பிடிக்கும்ன்னு?”
“உனக்குப் பிடிக்காததை இனிமே நான் செய்ய மாட்டேன் … உள்ளப் போவலாம் சுந்து” அவன் குரலில் கெஞ்சல் …
“பிராமிஸ் ..
“ சுந்தரி தன் உள்ளங்கையை நீட்டினாள்.
“பிராமிஸ் … அவன் அவள் நீட்டிய கையில் முத்தமிட்டான்.
“உள்ளப் போலாமாடி ராஜாத்தி”
“போய் ….” அவள் சிணுங்கினாள்.
“நான் அப்ப்பாவாம் … நீ அம்ம்மாவாம் … நமக்குன்னு ஒரு குட்டிப் பாப்பா வேணாமா? அவன் விரல்கள் அவள் ரவிக்கையை அவிழ்க்கத் துடித்தது.
“முண்டம் … இங்கேயே அவுக்கறயே … அறிவு கெட்டவனே? …” அவள் அவன் கன்னத்தைக் கடித்தாள்.
“நீதானே அமுக்குன்னு சொன்னே?”
“அமுக்குன்னு சொன்னேன் … இங்கயா அவுக்க சொன்னேன் … ஹூக்கும்ம்ம்ம் … மக்கு … மக்கு … குமரு உள்ளப் போயிடலாம் … வாப்பா … குமரு … ப்ளீஸ் … இங்க வேணாம்” அவள் அவனை வலுவாக உந்தித் தள்ளினாள். *** வானத்தில் இடியின் முழக்கம் … காற்றின் வேகம் வலுத்திருந்தது … சுழன்று சுழன்று காற்று அடித்தது … மின்னல் மின்னியது … அவள் தன் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். மழை நாட்கள்ல்ல, மனுஷனுடைய உடல் வேட்க்கை அதிகமாயிடுது … இப்ப என் குமார் என்னப் பண்ணுவான்? அவனும் இப்படித்தான் தூங்காம இருப்பானா?
“படார்” … பால்கனி கதவு மிகுந்த சத்தத்துடன் அடித்துக்கொள்ள, சட்டென சுந்தரி நிகழ்காலத்துக்கு வந்தாள்.
“சே … சே .. எனக்கென்ன பித்துப் புடிச்சு போச்சா?”
“இன்னைக்கு உப்புமாவுல உப்பு கொஞ்சம் அதிகமாயிருந்தது … அதான் என் உடம்புக்கு கதகதப்பு கேக்குது.” சடசடவென மழை வேகமாகக் கொட்டத் தொடங்கியது. சுந்தரி விருட்டென எழுந்தாள். எழுந்து கூரையில்லாத இடத்தை நோக்கி மெதுவாக நடந்து தலை முடியை அவிழ்த்து உதறிக் கொண்டு, கொட்டும் மழையில் நின்றாள். தலை முடி அவள் இடுப்பை தொட்டு நின்றது. அகன்ற இடுப்பு மத்தாளமாக காட்சியளித்தது.
“உடம்பு சூடு கொஞ்சம் கொறையட்டும்.” சுந்தரி விருப்பத்துடன் மழையில் நின்று நனைந்தாள். இரு கைகளாலும் மார்பின் மீது விழுந்த நீரை வழித்து எறிந்தாள். அவள் கை பட்டதும் ரவிக்கையில் தூங்கிக்கொண்டிருந்த முலைகளில் தினவேறி மெதுவாக காம்புகள் நிமிரத்தொடங்கின.
“எனக்கு பிடிக்காததை செய்யமாட்டேன்னு மழையில நின்னு சத்தியம் பண்ணியே? … நான் உன்னை வீட்டை விட்டுப் போடான்னு கத்தினேன் … உண்மைதான்… நான் இல்லேன்னு சொல்லலை…எத்தனை தரம் நீ என்னை உன் குடி வெறியில அடிச்சிருப்பே? என்னை கீழேத் தள்ளி மிதிச்சிருப்பே? நான் ஒண்ணுமே சொன்னதில்லையே? நம்ம குழந்தையை குடி வெறியில கடிச்சியேடா? அதை என்னால பொறுக்க முடியாம போய்த்தானே, நான் உன்னை ஓரே ஒரு தரம், போதையில நீ பண்ணத் தப்புக்கு நான் திருப்பி அடிச்சேன்? அதுக்காக நீ என்னை விட்டுட்டு மொத்தமா போயிட்டியேடா?”
“குமரு, இப்ப நீ எங்கடா இருக்கே? நான் இங்கேத் தனியா மழையில பைத்தியக்காரியாட்டம் நிக்கறண்டா; உடம்பு சூடு ஏறிப் போய் நனையறேண்டா … தவிச்சிப் போயிருக்கேண்டா … என்னால முடியலடா … வெக்கத்தை விட்டு கெஞ்சறேன் … வந்துடுடா … எனக்காக நீ வரவேண்டாம் … உன் ஆசைப் பொண்ணுக்கு உன்னைப் பாக்கணுமாண்டா? ஒரே ஒரு தரம் வந்துட்டுப் போடா…
“ அவள் மனம் அழுது கூவியது. வானத்தில் மின்னல் மின்னி, இடி இடித்துக்கொண்டு குமுறியது… இயற்கையின் இந்த கம்பீரமான பிளிறலில், அவள் மனதின் மெல்லிய ஒலம் அவள் ஆசைக் கணவன் குமாருக்கு – குமாரசுவாமிக்கு கேக்குமா?