நான் உண்மையில் மிகவும் கோபமாக இருக்கிறேன் என்று புரிந்து கொண்டு சைலன்ட் ஆனான். நாம் என்ன பேசினோம் என்று புரியாமல் என் புருஷன் நம் இருவரையும் உத்து பார்த்தார். அவன் முக பாவத்தை கண்டு நான் சிவாவை திட்டுகிறேன் என்று மட்டும் அவருக்கு புரிந்து இருக்கும்.
“நீ வேலைக்கு போகலையா?” தயக்கத்துடன் மகேஷ் என்னிடம் கேட்டார்.
“இல்லங்க, நான் போகல,” எனக்கு அவரிடம் பேச தயக்கமாக இருந்தது.
இந்த ஒரு ராத்திரிக்கு பிறகு எப்போதும் சகஜமாக பேசும் நாம் ( அவர் கௌரியுடன் உடலுறவு கொள்வதை நான் பார்க்கும் முன்) இப்போது பேசுவத்துக்கு சங்கடபட்டோம்.
“அவினாஷ் நான் பார்த்துகிறேன்,” என்று தொடர்ந்தேன்.
இதை கேட்டு உற்சாகம் அடைந்த சிவா, “அப்போ நானும் இன்னைக்கு லீவு போட்டுடுறேன்.”
இதை கேட்ட என் புருஷன் முகம் வாடியது. அவரை பார்க்க பாவமாக இருந்தது.
“அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம், நான் என் மகனை கூடி கொண்டு என் அம்மா வீட்டுக்கு போகிறேன் சோ நீ வேலைக்கு போ.”
இதை கேட்டு மகேஷ் முகம் கொஞ்சம் நிம்மதி ஆனது போல் தோன்றியது. உண்மையில் நான் எங்கும் போக போவதில்லை அனால் எனக்கு தனிமை தேவை பட்டது. இப்படி சொன்னா தான் சிவா இங்கே உடனே திரும்பி வரமாட்டான்.
பதினைந்து நிமிடத்தில் இருவரும் வேலைக்கு கிளம்பிவிட்டார்கள். சிறு சிறு வேலைகள் இருந்தது. எல்லாம் முடிய ஒரு மணி நேரம் ஆனது. பிறகு சிறிது நேரம் என் மகனுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது தான் எனக்கு முழுமையாக கொஞ்சம் நிம்மதி கிடைத்தது. இப்போ என் மகன் என் மெத்தையில் உறங்கி கொண்டிருந்தான். நான் அவன் பக்கத்தில் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருந்தேன். நான் நினைத்தது போல் எனக்கு ரிவெஞ் கிடைத்து விட்டது அனால் அதில் நான் நினைத்தது போல் சிறிதளவும் சந்தோஷமோ மனா நிம்மதியா கிடைக்க வில்லை. எல்லாமே ஒரே வேகத்தில் செய்து விட்டேன் அனால் அடுத்தது என்ன செய்வது என்று குழப்பத்தில் இருந்தேன். புலி வாலை பிடிச்சாச்சு அதை எப்படி விடுவது என்று ஒரு அச்சம் வந்து விட்டது.
Where are Qatar