“ஏய்! எல்லாம் அவனை சும்மா நெனைச்சுடாதே! ஆளு பலே பார்டி..” என்று சிலுமிஷத்துடன் ஆதியை பார்த்து பானு கண் அடித்தாள்.
அதற்குள்ளாக சுந்தரி ஹாலுக்கு வர, “ஹலோ ஆண்டி! எப்படி இருக்கறீங்க..” என்றாள் பானு.
“நல்லா இருக்கிறேம்மா..” என்று ஒரு சம்பிரதாயத்துக்கு சொன்ன சுந்தரி, அவளுடன் வந்து இருந்த அந்த ஆப்பரிக்க இளைஞனை ஆச்சரியத்தோடும், ஒரு விதமான அருவருப்புடனும் அவள் பார்த்தாள். எல்லாம் ஒரு நொடிப்பொழுது தான். பின்னர் சுந்தரியின் முகத்தில் எந்த மாற்றமும் தெரியவில்லை.
அதைக் கண்டுக்கொள்ளாத பானு, “ஆண்டி! இது வந்து என்னோட பிரண்டு. பேரு டேனி. டேனி! இது வந்து ஆதியோட அம்மா. பேரு சுந்தரி!” என்று மீண்டும் ஒரு முறை அறிமுகப்படுத்தினாள். கூடவே, “என்ன ஆண்டி ரெடியா? ஷாப்பிங் போகலாமா?” என்று கேட்டாள்.
சுந்தரியோ, பானுவுடன் போகுவது பிடிக்காதவள் போன்று முகத்தை வைத்துக்கொண்டு, “நீ வரலையாடா?” என்று தன் மகன் ஆதியைக் கேட்டாள்.
“இல்லேம்மா.. எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு. நீங்க பானுக்கூடவே போயிட்டு வந்துடுங்க..” என்றான் ஆதி. வேறு வழியில்லாமல், சுந்தரி அவர்களுடன் கிளம்பி போனாள்.
வெளியின் இருந்த காரில், டேனி டிரைவர் சீட்டில் உட்கார்ந்துக்கொள்ள, அவனுக்கு பக்கத்தில் பானு உட்கார்ந்துக்கொண்டாள். சுந்தரி பின் சீட்டில் உட்கார, கார் நகர்ந்தது. சுந்தரிக்கு அவர்களுடன் வெளியில் செல்லவே கொஞ்சம் கூட பிடிக்கவில்லை. பானுவை பார்க்கவே அவளுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது. ” நம்ம ஊர் பெண்கள் இப்படியா வெளி நாட்டில் வந்து கெட்டுப்போய் திரிவார்கள்! இதெல்லாம் அடுக்குமா?” என்று உள்ளுக்குள் பொருமிக்கொண்டு இருந்தாள். “அது போதாததுக்கு இந்த கருப்பன் வேறு! ச்..சீ! குரங்கு மாதிரி இருக்கும் இந்த கருப்பனோடு எப்படி தான் இந்த பெண் சுத்துகிறாளோ?!” என்று அருவருப்புடன் நினைத்தவாறே சுந்தரி தன் பார்வையை வெளியில் செலுத்தினாள்.
சுந்தரிக்கு பானுவை பிடிக்காத மாதிரியே, பானுவிற்கும் சுந்தரியை கொஞ்சம் கூட பிடிக்கவில்லை. “எப்படியாவது இன்னும் கொஞ்சம் முயற்சி செய்தால், ஆதி மடங்கிவிடுவான். அவனை கலியாணம் பண்ணிக்கொண்டு செட்டில் ஆகி விடலாம்” என்று அவள் போட்டிருந்த திட்டத்தில் மண் விழுந்தது. “இந்த அம்மா ஏன் இப்ப இங்க வந்தாங்க?” என்று நினைத்து நினைத்து பானு கருவிக்கொண்டு இருந்தாள். “வந்தது தான் வந்தாள், கொஞ்சம் கூட முகம் குடுத்து கூட நம்மிடம் பேசவில்லையே. ஏதோ ஒரு பூச்சியைப் பார்ப்பது போல நம்மை பார்க்கிறாளே!” என்று பானுவிற்கு கோபம் கோபமாய் வந்தது. இருந்தாலும் ஆதியை மனதில் நினைத்துக்கொண்டு பானு இனிமையாக பழகவேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தாள்.
அரை மணி நேரத்திற்கு பிறகு மூவரும் ஒரு பெரிய ஷாபிங் மாலின் முன் நின்றனர். அப்படி ஒரு பிரமாண்டமான ஷாபிங் மாலை சுந்தரி அம்மா பார்ப்பது அது தான் முதல் முறை. வாயடைத்து நின்ற அவளை, “வாங்கம்மா..” என்று கூப்பிட படியே பானு உள்ளே நடந்தாள். சுந்தரியும் பின்னால் சென்றாள். துணிகள் இருந்த பிரிவை அடைந்தனர். பானு சரலமாக ஆங்கிலத்தில் என்னென்ன தேவை என்பதை அங்கிருந்த ஒரு பணிப்பெண்ணிடம் கூற, அவள் உள்ளுக்குள் இருந்த பெண்கள் பிரிவை நோக்கி கையால் சைகை செய்தாள். டேனி, ஆண்கள் பிரிவின் பக்கமாக சோம்பேரித்தனமாக நடக்க, சுந்தரி ஒரு நிம்மதி பெருமூச்சுடன் பெண்கள் பிரிவின் உள்ளே சென்றாள்.
“அம்மா.. இந்த ஊரில புடவை எல்லாம் கிடைக்காது. மேலும், இங்க இருக்கிர மாதிரி பேண்டு, ஸ்கர்டு, டாப்ஸ் இவை எல்லாம் போட்டுக்கிட்டா தான் கொஞ்சம் குளிர் தாங்கும். மத்தவங்களும் அப்ப தான் நம்மை உத்து உத்து பார்க்க மாட்டாங்க..” என்றாள் பானு. ஏற்கனவே அவர் அவர் பார்க்கும் பார்வையால் கடுப்பு அடைந்து போய் இருந்த சுந்தரி, “சரிம்மா பானு..” என்று சம்மதித்தாள்.
“உங்க ஹிப் சைஸ் என்ன?” என்று பானு கேட்க, தெரியாது என்பது போல சுந்தரி தலையை ஆட்டினாள். “நோ பிரபிளம்!” என்ற பானு, நகர்ந்து சென்று, அங்கு மாட்டி வைக்கப்பட்டு இருந்த ஒரு இன்சு டேப்பை எடுத்து சுந்தரி அம்மாவின் அங்க அளவுகளை அளந்தாள். “40-34-42! அடேங்கப்பா..! அம்மா சொல்லறேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க.. இந்த வயசிலேயும்.. நீங்க சூப்பர்! நான் மட்டும் ஆம்பளையா இருந்தேன்.. உங்களை தான் கலியாணம் பண்ணிப்பேன்..!” என்று கூறிவிட்டு பானு, கலகலவென்று சிரித்தாள். அவள் அப்படி சிரித்தாலும், அவள் உண்மையாகத் தான் கூறுகிறாள் என்பதை சுந்தரி உணர்ந்தாள். ஒரு பெண் மற்றொரு பெண்ணை லேசில் அழகி என்று சொல்லிவிட மாட்டாள். அப்படி இருக்க, பானு சுந்தரியின் அழகையும், உடல் வனப்பையும் ஒளிவு மறைவு இல்லாமல் புகழ்ந்ததைக் கேட்டதும், சுந்தரியின் மனம் சட்டென்று இளகியது. “அடடே! இந்த பெண் நல்லவளாக தெரிகிறாளே! நாம் தான் இவளை தப்பாக எண்ணி விட்டோமோ?” என்று சுந்தரி மனம் வருந்தினாள். அதற்கு பிறகு சுந்தரி, பானுவிடம் கலகலப்பாக பேச ஆரம்பித்துவிட்டாள்.
“எனக்கு இன்னும் நிறைய துணி மணி எல்லாம் வாங்கனும்மா.. நான் ஊர்லேயே எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு வந்துட்டேன்” என்றாள் சுந்தரி.
“ஷாப்பிங்ன்னா எனக்கு உயிர்.. வாங்க எல்லாம் வாங்கலாம்..” என்று குதூகலத்துடன் சுந்தரியும் பானுவும் ஆடைகளை வாங்கி குவித்தனர்.
“பானு! நானும் ஆதியும் சாயந்திரம் டாக்டர் கிட்டே போனோம்.. அவரு என்னோட உடம்பில விட்டமின் D குறைவா இருக்குன்னு சொன்னார். அதுக்கா sunbath எடுக்கனுமாம். அதுக்கேத்த மாதிரி டிரஸ் வாங்கனும்..” என்று சுந்தரி இழுத்தாள்.