அன்று மதியத்திற்குப் பின் வெளியேக் கிளம்பினோம். மதியம் சாப்பிடவில்லை எங்காவது வெளியில் சாப்பிட்டுக் கொள்ளலாம் என பார்சல் பன்னி வாங்கிக்கொண்டோம். கூடவே ப்ர்ட், பிஸ்கட், ஜாம், பட்டர், கூல்டிர்ங்க்ஸ் வாட்டர் எல்லாம் எடித்துக் கொண்டோம். உட்கார்ந்து சாப்பிட 2 கம்பளி ப்ளாங்கெட்டும் எடுத்துக் கொண்டோம். எங்கள் ப்ளான் கொடைக்கானலிலிருந்து 30 கி.மீ தள்ளிப் போய் ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத இடத்தில் சாப்பிட்டுவிட்டு கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்துவிட்டுப் பின் திரும்பலாம் என்பது.
எனவே பேரிஜம் லேக் எனப்படும் பகுதிக்குச் சென்றோம். அந்த ஏரியைத் தாண்டி 3 கி.மீ மோனார் செல்லும் வழியில் சென்றதும் ஒரு பெரிய கோல்·ப் மைதானம் இருந்தது. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை 1-1/2 இன்ச் உயரத்துக்கு ஒரே சமமாக் வெட்டி விடப்பட்டிருந்த புல்தரை. காரை ஒரு ஓரமாக நிருத்திவிட்டு உள்ளே சென்றோம். சுமார் 2 கி.மீ நடந்துச் சென்றதும் அந்த மலையின் முகடு (cliff) வந்தது. அங்கிருந்து 1000 அடி பள்ளம். அதன் ஓரமாக சில மரங்கள். ஒரு மரத்தில் 8 க்கு 6 அளவில் ஒரு பரண் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அது 30 அடி உயரத்தில் இருந்தது. அதில் ஏற ஒரு ஏணியும் இருந்தது.
அந்த இடத்தைப் பார்த்ததும் எங்களுக்கு ரொம்பப் பிடித்துப் போக அங்கேயே புல்தரையில் அமர்ந்து மதிய உணவை சப்பிட்டோம். பின் மம்தாவை ஒரு பாட்டுப் பாட சொன்னேன். அவள் சுசிலாவின் பழைய பாடலான “என்ன என்ன வார்த்தைகளோ” பாடலைப் பாடினாள்..அவள் குரல் இனிமையில் மயங்கினேன். கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். நேரம் போனதேத் தெரியவில்லை. மணி 6.00 ஆகிவிடவே கிளம்பலாம் என்றேன். மம்தா “இந்த இடத்தை விட்டுக் கிளம்ப மனசு வரவில்லை.. காலம்பூரா இங்கியே இருந்துடலாம் போல இருக்கு” என்றாள். நான் “காலம்பூரால்லாம்முடியாது.. இங்கே யாருமே மனிதநடமாட்டம் கிடையாது.. நாம் இன்று இரவு வேண்டுமானால் இங்கியேத் தங்கிவிடலாமா. இருக்கும் ப்ரட் பட்டர் வைத்து நைட் சமாளிச்சுக்கலாம்.காலை 6 மணிக்கெல்லாம் லாட்ஜ் போயிடலாம்” என்றேன். அவளுக்கும் சந்தோசம். காருக்குச் சென்று அதிலிருந்த உணவுப் பொருட்களையும் கம்பளியையும் எடுத்துக் கொண்டு வந்தோம்.
இருட்ட ஆரம்பித்துவிட்டதால் நாங்கள் பரன் மேல் ஏறினோம். மேலே அந்த பரன் மிக மிக அழகாகவும் சுத்தமாகவும் இருந்தது. மேலே மழைநீர் இறங்காவண்ணம் லைட்ரூப் கூரையும் சைடில் 3 அடி உயரத்திற்கு மறைப்பும் அதற்கு மேல் மழைப் பெய்தால் நனையாதிருப்பதற்காக மூங்கில் பாயும் இருந்தது. கீழே உயர்ரக கார்ப்பெட் விரிக்கப்பட்டு இருந்தது. 2 நாற்காலிகளும் ஒரு டீபாயும் இருந்தது. கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை பசும்புல் ஒருபுறமும் மற்றொரு புறத்தில் கிடு கிடு பள்ளமும். மணித நடமாட்டமே இல்லை. மிருக பயமில்லை என்றாலும் இரவில் கீழே இறங்க பாம்பு அல்லது பூச்சிகள் பற்றிய பயம் இருந்தது.காரிலிருந்த 2 டார்ச் லைட்களையும் எடுத்து வந்திருந்தோம். காற்றின் வேகம் சற்று அதிகமாக இருந்தது. பணி கடுமையாக இருந்தது.
மம்தா ஸ்வெட்டரைப் போடப் போனாள். நான் அவளைத் தடுத்தேன். “நம்ம ·பர்ஸ்ட் நைட் ரம்யமான இந்த இடத்தில் மணித நடமாட்டமே இல்லாமல் இருக்கும் போதுதான் நடக்கனும்னு இருக்கு இப்ப என்ன ஸ்வெட்டர் போடுற இருக்கிறதெல்லாம் கழட்டு” என்றேன். “ஐயோ இந்தக் குளிரிலா நான் செத்துடுவேன் போல இருக்கு” என்றாள். நான் சைட்டில் இருந்த பாயை இறக்கி விட்டேன். பின் மம்தாவிடம் “நேற்று என்ன சொன்னாய்.. இன்னைக்கு வேனா ஓத்துக்கலாம் என்றாயே” என்றேன். ” அர்ஜுன் ப்ளீஸ் ஏதோ போதையில் அப்படி சொல்லிவிட்டேன் அதுக்காக அந்த வல்கர் வேர்ட்ஸ்ஸை திரும்பத் திரும்பச் சொல்லாதே..ப்ளீஸ்” என்றாள்.
“ஓ.கே. மம்தா, சாரி ஆனால் ஒன்னு நான் வேற யார்கிட்ட அப்படிப் பேசுறேன்.. உன்னிடம் மட்டும்தானெ.. நீ மது மயக்கத்தில் பேசினாய் நான் மம்மு மயக்கத்தில் பேசுறேன்.” என் சொல்லியப்படி அவள் சட்டையைக் கழற்றினேன். பின் எனது ஆடைகளயும் மம்தாவின் ஜீன்ஸ்ஸையும் கழற்றி ஒழுங்காக மடித்து அங்கிருந்த சேரில் வைத்தேன். கார்ப்பெட் மேல் ஒரு கம்பளியை விரித்தேன். மம்தாவின் உள்ளடைகளையும் களைந்தேன். இப்போது நாங்கள் இருவரும் முற்றிலுமாக நிர்வானமாக இருந்தோம். குளிர் தாங்காமல் மம்தா என்னோடு ஒட்டிக்கொண்டாள்.நான் டார்ச் வெளிச்சத்தில் ப்ரெட்க்கு பட்டரும் ஜாமும் தடவினேன். மம்தா எனக்கு உதவினாள். குளிரில் பட்டர் கட்டியாகி இருந்தது.