மறந்துட்டேன் அண்ணி – 1 544

காலை ஆறு மணி. சிந்துவை வீட்டில் விட்டு விட்டு என் வீட்டை அடைந்தேன். அண்ணி ஏற்கனவே ஊரிலிருந்து வந்திருந்தாள். என்னைப் பார்த்ததும், “என்னடா உன் வேலை முடிஞ்சுதா? அந்த செறுக்கி உன்னை என்னத்தைப் போட்டுடா மயக்கினா. எங்கிட்டே இல்லாத எதைடா அவகிட்டே கண்டே?” என படபடக்க, நான் எதுவும் சொல்லாமல் ஷோஃபாவில் சென்று அமர்ந்தேன். குழந்தை பசியில் அழுதது. குழந்தையை தூக்கிக் கொண்டு வந்த அவள் என்னருகில் அமர்ந்து தன் மாராப்பை கீழே விட்டாள் என்னைப் பார்த்துக் கொண்டே தன் ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகளைக் கழற்றினாள். நார்மலாக கீழிரண்டு ஹூக்குகளை மட்டும் அவிழ்த்து எனக்கு தெரியாமல் திரும்பி அமர்ந்து கொண்டு பாலைக் கொடுப்பவள் இன்று அனைத்து ஹூக்குகளையும் கழற்றினாள். தன் இரண்டு முலைகளையும் கையில் பிடித்து எனக்கு தூக்கி காண்பித்துவிட்டு தன் குழந்தையை தூக்கி மடியில் வைத்தாள்.
“என்னடா கண்ணா உனக்கு பசிக்குதா? இதுக்கெல்லாம் எங்கிட்டே கேக்கனுமா? வாயை வச்சு உறிஞ்சு குடிக்க வேண்டிதானே..”என்று என்னைப் பார்த்து கூறியபடி ஒரு முலையைப் பிடித்து குழந்தையின் வாயில் திணித்தாள். குழந்தை ஒரு முலையைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு மறுமுலையில் வாயை வைத்து உறிஞ்சியது. என் பார்வை அண்ணியின் முலைகளின் மேல் பதிவதை என்னால் தடுக்க முடியவில்லை.
“பாவம்டா…சித்தப்பா பசியா இருப்பான்லே. அவனுக்கும் கொஞ்சம் கொடுப்போமா?” என்று அவள் கேட்க குழந்தை கை கால்களை உதைத்துக் கொண்டு என்னைப் பார்த்து சிரித்தது. அண்ணியின் முலையை பல்லில் கடித்தவாரே இழுத்தது. அண்ணியின் காம்புகள் அதன் சொப்பு வாயில் மாட்டிக் கொண்டு இழுபட்டது. அண்ணியின் காம்புகளை விட்ட குழந்தை என்னைப் பார்த்து சிரித்தது. அண்ணி தன் முலையை கையால் நசுக்கி அதிலிருந்து பாலை என் முகத்தில் பீச்சியடித்தாள். அதே நேரத்தில் அண்ணன் தன் ரூமிலிருந்து வெளி வர நான் பால் வடியும் முகத்துடன் இருந்தேன்.
அண்ணி அவசர அவசரமாக தன் ஜாக்கெட்டை இழுத்து தன் முலைகளை உள்ளே தள்ளி ஹூக்கை மாட்டினாள். மாராப்பை சரி செய்துகொண்டு அண்ணனை நோக்கி நடந்தாள்.
******
இரண்டு நாட்களாக சிந்துவுக்கு நான் மெசேஸ் அனுப்பியும் அவளிடமிருந்து பதிலில்லை. போன் செய்தும் போனை எடுக்கவில்லை. எனக்கு அவளுக்கு எதுவும் ஆகிவிட்டதோ என்று பயம் வந்தது.
அன்று மாலை நான் சிந்துவின் வீட்டையடைந்தேன். சிந்துவின் அம்மா வந்து கதவை திறந்தாள். உள்ளேயிருந்து வந்த சிந்துவின் முகம் என்னைக் கண்டதும் மலர்ந்தது. ஆனால் அடுத்தவினாடியே முகத்தை நார்மலாக வைத்துக் கொண்டு ‘வாடா’ எனக் கூறிவிட்டு கிச்சனுக்குள் சென்றாள்.
“தம்பி பெங்களூருக்கு போய் நீங்க பாப்பாவுக்கு ரொம்பவும் உதவுனதா பாப்பா சொன்னா. உங்களைப் போல ஒரு ஆம்பிளைப் பிள்ளை இல்லேயே என கவலையா இருந்துது. இப்ப பாப்பாவுக்கு ஒரு நல்ல தம்பி கிடைச்சிருக்கான். ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குது,” என்று கூறியபடியே தன் ரூமுக்குள் சென்றாள். குழந்தைகள் வெளியே விளையாடிக் கொண்டிருந்தன.
யாரும் நம்மளை கவனிக்கவில்லை என உறுதி செய்த நான் சிந்துவின் பின்னால் சென்று நின்றேன்.
“ஏன் சிந்து ஒருமாதிரியா இருக்கீங்க? உடம்பு கிடம்பு சரியில்லையா?”
“…………….”
“சிந்து உங்களைத்தான் கேக்குறேன். ஏன் ஒரு மாதிரியா இருக்கீங்க?” அவள் அதற்கும் பதில் பேசாமல் மௌனமாக இருக்க, நான் அவள் தோளைப் பிடித்து இழுத்து என்னை நோக்கி திருப்பினேன். என்னை ஏறிட்டு நோக்கிய அவள் கண்கள் கலங்கி குளமாயிருந்தன.
“சிந்து அழறீங்களா?” என்று கூறி அவளை என்னை நோக்கி இழுத்து கட்டியணைத்து அவள் முதுகை தடவினேன். அவள் அழுகை வெடித்தது. ஓவென அழ ஆரம்பித்த அவளை தேற்ற முயர்சித்தேன். ஆனால் அவள் அழுகை நின்ற பாடில்லை. சத்தம் வெளியில் கேக்காமல் இருக்க என்னுடைய லிப்பை அவளுடைய லிப்புடன் லாக் செய்தேன். அவள் அழுகை சிறிது குறைந்திருந்தது. மேலும் அவளை இறுக்கி அணைத்து அவளுடைய வாயில் என் நாக்கை நுழைத்தேன். முதலில் என் நாக்கை தடுத்த அவள் வாய் பின்னர் திறந்து வழிவிட்டது. அவ்ளுடைய நாக்கை என்னுடைய வாய்க்குள் உறிஞ்ச அவள் நாக்கு என் வாயை துழாவியது.
“அம்மா தண்ணி,” என்றவாறே அர்ஜுன் ஓடிவர இருவரும் அவசர அவசரமாக விலகினோம். அதன் பின் அவள், “சிவா போய் ஹால்ல உக்காரு…ப்ளீஸ்….” என இறைஞ்ச நான் ஹாலில் சென்று அமர்ந்தேன். சிறிது நேரத்தில் காஃபியுடன் ஹாலுக்கு வந்தாள்.
காஃபியை கொடுத்துவிட்டு என் எதிரே அமர்ந்த அவள் என் முகத்தைப் பார்க்க திராணியின்றி எங்கோ வெறித்து பார்த்தபடி, “சிவா இனிமேல் வீட்டுக்கு அடிக்கடி வராதேடா,” என்றாள்.
“என்னை மன்னிச்சுடுங்க. நான் நடந்துக்கிட்டது தப்புதான். அதுக்காக வீட்டுக்கே வராதேன்னு சொல்லாதீங்க.”
“என்னை மன்னிச்சுக்கோடா. என் மேலேயே எனக்கு நம்பிக்கையில்லை. அதுதான் நாம அடிக்கடி சந்திக்க வேண்டாமேன்னுதான்….” அவள் கண்கள் கலங்கி குளமாயின.
“எனக்குன்னு ஒரு குடும்பம் இருக்கு. அன்பான கணவர், அழகான குழந்தைகள்….அவங்களுக்கு துரோகம் செஞ்சிடுவேணோன்னு பயமா இருக்குடா…..” என சேலையால் வாயைப் பொத்திக் கொண்டு சத்தம் வெளியே வராமல் குலுங்கி குலுங்கி அழுதாள்.
அவள் அழுவதைப் பார்த்ததும் என்னால் தாங்க முடியவில்லை. “சிந்து அழாதீங்க சிந்து….நான் போறேன்…உங்களுக்கு ஒரு கஷ்டம் வர்ற மாதிரி ஒரு போதும் நான் நடந்துக்க மாட்டேன் என கூறி அவள் கண்ணீரை துடைக்க என் கையை நீட்டினேன். பின்னர் ஏதோ நினைத்து கையை பின் வாங்கினேன்.
நானும் ஒவ்வொரு முறையும் அவளிடம் நல்லபடியாக நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்றுதான் நினைக்கிறேன். ஆனால் அவளைப் பார்த்ததும் என் வைராக்கியம் காற்றில் பறக்கிறதே…நான் என்ன செய்வேன். எழுந்து அவளிடம் ஒரு ஸாரி சொல்லிவிட்டு கதவை நோக்கி நடந்தேன்.
அப்படியே வண்டி போன போக்கில் சென்றேன். வண்டி பீச்சை அடைந்தது. அன்று நானும் சிந்துவும் அமர்ந்திருந்த இடத்தில் அமர்ந்தேன். சிறு சிறு கற்களை தண்ணீரை நோக்கி எறிந்தவண்ணம் இருந்தேன். எவ்வளவு நேரம் உக்கார்ந்திருந்தேனோ…. போலிஸ் வந்து, “இடத்தைக் காலி பண்ணு தம்பி,” என்று சொன்ன போதுதான் எழுந்தேன். டாஸ்மாக் சென்று ஒரு ஃபுல் பாட்டில் வாங்கிக் கொண்டேன்.