அருண்: இப்பொ ஏன் இந்த வெட்டி பேச்சி, நான் என்ன அப்டி உங்க கிட்ட மரியாத குறைவா பண்ணேன்?
சுகந்தா: அப்போ சார்-க்கு என்ன பண்ணிங்கனு தெரியதுல்ல’ என்றாள் சற்று கோபமாய்.
சுகந்தா-வின் கோபமான குரளை கேட்டு ஓடி வந்தாள் பிரேமா.
பிரேமா: என்னடி ஆச்சி இப்போ? ஏன் இப்டி கத்துற?
உடனே நிலைமையை சமாலிக்க
சுகந்தா “இல்லம்மா படிக்க விடாம தொந்தரவு பன்னுரான்” என்றாள்.
பிரேமா: ஓ…. அதுக்கு ஏன்டி இப்டி கத்துர? பாரு நம்ம அருண் முகம் எப்டி சுருங்கிருச்சி. அவன் தொந்தரவு பன்னுரான்-ன மேலே உன் ரூம்-லயே இருந்து படிக்க வேண்டிய தான, போ மேலே போ…
சுகந்தா: க்க்கும்ம்ம்……… உன் பிள்ளைங்க நாங்க ரெண்டு பேரு இருந்தாகும் நீ என்னமோ இவனுக்கு தான் சப்போர்ட் பன்னுர. எக்கேடோ கெட்டு போங்க..
– என்று சொல்லி வேகமாக தன் ரூமிற்க்கு சென்றாள்.
ஆனாலும் அவள்ன் மனதில் ஒரு உருத்தல் “ நமக்கும் அருணின் மீது ஈர்ப்பு இருந்தும் நாம வயசு காரணமா தான் வெளில காமிசிக்காம இருக்கோம், இப்போ எதுக்கு அவன் மேல கோபம் வந்த மாதிரி நடிச்சோம். சே……. என்ன வாழ்க்கடா பொன்னுங்களால புடிசத கூட செய்ய முடியலயே” என்று புலம்பியவாறே தன் அறையில் சென்று பூட்டிக்கொண்டாள்.
அவள் அறை பூட்டும் சத்தம் கேட்டதும் பிரேமா அருணுடன் வினவினாள்.
பிரேமா: நீ என்னடா செஞ்சே?
ஆருண்: நான் ஒன்னும் பன்னல ஆன்ட்டி, திடீர்னு அவங்க என் மேல கோவப்படுராங்க.
பிரேமா: அதானே நீ ஒன்னும் பன்னலியே, நீ எப்பயும் பாக்க மட்டும் தானே செய்வ —-இதனை கெட்டு அருண் அதிர்ந்தாலும் சமலிக்கும் விதமாய்
அருண்: நான்… நான்…. என்ன பாத்தேன்?
பிரேமா: ம்….. நடிக்காதடா…….. நீ என்னத்த பாத்தனு நான் சொல்லவா?
அருண்: …………………. (பதில் பேசாது தலை குனிந்து நின்றான்)
பிரேமா: என்னடா.. பேச்சயே காணோம்????….. நான் சொல்லவானு கேட்டேன்.
அருண்: நான் என்ன செஞ்ஜேன்-என்றான் பதிலுக்கு
பிரேமா: அவளயே உத்து பாக்கல?(என்றாள் குரும்பு சிரிப்புடன்)
அதனை கேட்டு சற்று அதிர்ந்தாலும் பிரேமா-வின் சிரிப்பினால் சற்று ஆறுதல் அடைந்தான்…….
அருண்: இல்ல ஆண்ட்டி……. அது வந்து……. அவங்க என்ன புக் படிக்குராங்கனு பாத்தேன்- என்று அசடு வழிந்தான்
பிரேமா: அவ என்ன புக்க தொடைலயும் மாருல-யுமா வச்சி படிச்சா?
அருண்: அது அது………….அது
பிரேமா: நிறுத்து அரூண் நீ பாத்த நான் முன்னாடியே பாத்துட்டென்
அருன்: ………………………………. (சொல்வதறியாது முழித்து கொண்டிருந்தான்)
பிரேமா:: இப்போ மட்டும் இல்ல, நீ பள்ளி படிக்கும் போதிலிருந்தே இங்க வரும் போது இதயே தான் பண்ற.
-இதனை கேட்டு திகைத்தான் அருண், என்னடா இந்த ஆண்ட்டி ரொம்ப வருஷமா நம்மலயே கவனிச்சிருக்காங்களேனு.
பிரேமா: அப்போ-லாம் நீ எப்பயாச்சும் தான் வருவ அதான் கேக்கல, அப்புரம் இந்த வயசுல எல்லா பசங்கலுக்கும் பொன்னுங்கல இப்டி பாக்குரது பிடிக்குது, ஏன்னா வயசு அப்டிடா…..
அருண்: சாரி…. ஆண்டி
பிரேமா: இதுக்கு ஏன்டா சாரி கேக்குர, நீயும் வயசு பையன் தானடா! காலா காலத்துல உங்கலுக்கு யாரும் கல்யானம் பன்னி வைக்காததால இப்டி ஆயிட்டிங்கடா….
அருண்: ………………………………………….
பிரேமா: உனக்கு ஒன்னு தெரியுமா, உனக்கு என்ன வயசுனு சொல்லு
அருண்: 21 முடிய போகுது ஆண்டி. ஏன்?
பிரேமா: எனக்கு கல்யாணம் ஆகும் போது உன் பிரண்டோட அப்பாக்கு வயசு என்னனு தெரியுமா?
அருண்: தெரியாது ஆண்டி
பிரேமா: 20 தான்டா. ஆனா பக்குரதுக்கு பெரிய ஆல் போல இருப்பாரு
அருண்: ஆமா ஆண்டி, நானும் பாக்கும் போதெல்லாம் ஏனோ ரொம்ப வருஷமா ஒரே மாதிரியே எந்த சேஞ்சும் இல்லாம இருந்தாங்க
பிரேமா: ஆமா டா….. ஆனா இப்போ அவரே இல்லியேடா….