நான் கண் திறந்து பார்த்தேன். என் கண் முன்னே, என் தங்கையின் ஆடைகளால் அற்புத இளம் புண்டை என் வாய்க்கு நேராக இருந்தது. அதன் மீது முகத்தையோ, மூக்கையோ தேய்த்தால் கோவித்துக் கொள்வாளோ என்று பயந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவள் புண்டை மேட்டின் வடிவழகை என்னால் உணர முடிந்தது. ஒரு முறை நேரில் பார்த்ததுதான் என்றாலும், புதிதாக இருந்தது. கவ்வி, கடித்து வைக்கலாமா என்று ஆசை வந்தது. அடக்கிக் கொண்டேன்.
“ம்,…இங்கே வச்சு எத்தனை நாள் ஆச்சோ,….குப்பையா மன்டிக் கிடக்கு. என்று சொல்லிக் கொண்டே, குப்பைக் காற்றை சுவாசித்தவள், வெண்கலப் பாத்திரத்தை கையில் எடுத்துக் கொண்டு கண்களை மூடி, முகத்தை சுருக்கிக் கொண்டு செறுமினாள்.
“மெதுவா இறக்குடா,… விழுந்துடப் போறா” என்று அம்மா சொல்ல, அவள் மென்மையான புட்டங்களை ஸ்பரிசித்தபடி அவளை மெதுவாக இறக்கினேன். பழைய பாரதிராஜா படத்தில் வருவது போல, அவளின் முன் பக்க அங்கம் முழுவதும் மெதுவாக உராய்ந்தபடி கீழே இறங்கியது.
முதலில் அவள் தள தளத்த ஒட்டிய வயிறு, அதுக்கப்புரம் இதோ, நான் எதிர் பார்த்த உருண்டு திரண்ட அழகு மாங்கனிகள், என் கண் பார்வைக்கு மிக அருகே,… கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நெருங்கி,…என் முகத்தில் அழுந்த தேய்த்து,…..அப்படியே கீழிறங்கி,……ஹும்!,…. எப்படிச் சொல்வேன்?
அதற்குள் இறங்கி, என்னிடமிருந்து விலகியவள் அம்மாவிடம் அந்த வெண்கலப் பாத்திரத்தை கொடுத்து என்னை ஒரு மாதிரியாகப் பார்த்தாள்.
கொஞ்ச நாள் கழித்து, வளைகாப்பு நிகழ்ச்சியில் கலந்து கொள்ள டெல்லிக்கு பயணமானோம்.
டெல்லியில் இரயிலை விட்டு இறங்கி ஒரு டாக்ஸி பிடித்து புவனா சொன்ன ஒரு மண்டபத்துக்கு போனோம்.
ஒரு பெரிய மண்டபத்தின் முன்னே டாக்ஸி நின்றது.
டாக்ஸியிலிருந்து நாங்கள் மூவரும் இறங்கியதும், சுரேஷும், அவன் சித்தப்பாவும், சித்தியும், புவனாவும் எங்களை வரவேற்றனர்.
மண்டபத்தைப் பார்த்து அடையாளம் கொண்ட அம்மா,….
“என்னடி சுரேஷுக்கும், மாலினிக்கும் கல்யாணம் நடந்த மண்டபம் மாதிரி இருக்கு.”
“ஆமான்டி பிலோ,… ராசியான மண்டபம்கிறதினாலே இந்த மண்டபத்திலேயே இந்த ஃபங்ஷனையும் வச்சிட்டோம்.”
அனைவரும் நடந்து மண்டபத்துக்குள் நுழைந்தோம். உள்ளே செய்திருந்த அலங்காரத்தைப் பார்த்து ஆச்சரியப்பட்ட அம்மா,
“ நம்ம ஊர்ல சிம்பிளா செய்வாங்க. ஆனா, இங்கே வளைகாப்பு வைபவத்த ஒரு விழா மாதிரி கொண்டாடறதுக்கு ஏற்பாடு செஞ்சிருக்கீங்களே?”
“ஆமான்டி. இப்படிதான் நடக்கணும்னு என் தங்கச்சி புருஷனும், என் பையனும் விருப்பப்பட்டு எவ்வளவு செல்வானாலும் பரவாயில்லைன்னு இப்படி அரேஞ்ச் செஞ்சிருக்காங்க.”
ஒரு பொண்ணோட கர்ப்ப காலத்துல செய்ய வேண்டிய சம்பிரதாயங்களைச் செஞ்சு, அதை கொண்டாடுறப்போ சொந்த பந்தத்துக்குள்ளே நமக்குள் உற்சாகத்தையும் சந்தோஷத்தையும் கொண்டு வருமாம்.”
“அப்படியா?”
சமுதாய நல்லதுக்காக நாம இப்படி கொண்டாடுனாதான் காப்பிணி பொண்ணு சந்தோஷமா இருப்பா.. இதுல இன்னொன்னும் இருக்கு. கர்பிணிப் பொண்ணுங்களுக்கு வளையல் போடுறதுனால கஷ்டமில்லாம சுகப் பிரசவம் ஆகுமாம்.”
“ம்,….”
இந்த ஊர்லயும் சொந்தக்காரங்கல்லாம் பொண்ணுக்கு வளையல் போட்டு விடுவாங்களா?”