”ஏன் நல்லாத்தானே இருக்கேன்?” சொல்லி என்னை நானே பார்த்துக் கொண்டேன்.
“இல்லை, ஏதோ ஆசைப் பட்டதை அடையாம, பாதியிலே பதட்டத்துல விட்டுட்டு வந்த மாதிரி இருக்கியே, அதான் கேட்டேன்.”
“அது ஒன்னும் இல்லை. நீங்க போனதிலேர்ந்து கண் கொட்டாம டிவி பாத்துகிட்டு இருந்ததினாலே இருக்கும்.” கூசாமல் பொய் சொன்னேன்.
இப்படி நான் பதில் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே, பாத் ரூமில் முகம் கழுவி நைட்டியை சரி செய்த படியே நடந்து வந்த அமுதா, “என்னம்மா அதுக்குள்ள வந்துட்டீங்க. புவனா ஆன்டி ஊர்ல இல்லையா?” என்று கேட்டுக் கொண்டே அம்மாவின் அருகே வந்தாள்.
கைக்கு எட்டியது வாய்க்கு எட்டவில்லையே என்று எனக்கு ஏக்கமாகவும் எரிச்சலாகவும் இருந்தது.
அம்மாவுக்குத் தெரியாமல், ’ஸாரிண்ணா’ என்பது போல, என்னைப் பார்த்த அவள் கண்கள் கெஞ்ச, என் வாடிய முகத்தைப் பார்த்தவள், இரக்கப்பட்டு ‘இன்னொரு நாளைக்கு’ என கண்களால் ஜாடை காட்டி என்னை ஆறுதல் படுத்தினாள்.
அம்மாவுக்குத் தெரியாமல் என்னிடம் ஜாடையாக அமுதா பேசுவதை கவனித்த அம்மா, அதை கவனிக்காதது போல,…..
“ஆமாம், அமுதா. புவனா ஆன்டி ஏதோ வெளியூர் போய் இருக்காங்களாம். வீட்டுக்கு வர்றதுக்கு எப்படியும் 5 மணி நேரம் ஆகும்னு பக்கத்து வீட்டுக்காரங்க சொன்னாங்க. சரி அவ்வளவு நேரம் எங்கே போய் காத்திருக்கிறதுன்னு நெனச்சுகிட்டு, “சரி வந்தா அவ ஃப்ரண்ட் பிலோ வந்துட்டு போனதா சொல்லுங்க’ ன்னு சொல்லிட்டு உடனே பஸ் பிடிச்சு வந்துட்டேன்.
அது சரி,… ஏன் ரெண்டு பேரும் ஒரு மாதிரியா இருக்கீங்க. அண்ணன் உங்கிட்டே எதாவது சண்டை போட்டானா?,… இல்ல நீ அவன் மனசு கஷ்டப்படற மாதிரி நடந்துகிட்டியா?”
இப்படி அம்மா அமுதாவிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, நான் பாத் ரூமுக்கு முகம் கை கால் கழுவச் சென்றேன்
“…………….”
“என்னடி அமைதியா இருக்கே. வாயைத் திறந்து சொல்லுடி.”
“நல்ல வேளை, நீங்க சீக்கிரமா வந்துட்டீங்க. நீங்க லேட்டா வந்திருந்தா அண்ணன் கிட்டே என்னை முழுசா இழந்திருப்பேன்.”
“என்னடி சொல்றே?”
“ஏதோ மந்திரம் போட்ட மாதிரி, அண்ணன் செஞ்சதுக்கெல்லாம் மறுப்பு சொல்ல முடியலே. கொஞ்சம் கொஞ்சமா என்னை அண்ணனுக்கு கொடுத்துகிட்டு இருந்தேன்.”
“இப்படின்னு தெரிஞ்சிருந்தா புவனா விட்டுலே சாயந்திரம் வரைக்கும் இருந்துட்டு வந்திருப்பேனே!”