வேறு இடம் போக எழுந்தவளை தடுத்த அம்மா,”எங்கேடி போற? இங்கேயே உக்காரு.”
“என்னை உரசிகிட்டே அண்ணன் உட்காருராரு. எனக்கு என்னவோ மாதிரி இருக்கு. நான் போய் அந்த ஸ்டூல்ல உட்கார்ந்துக்கிறேன்.”
“ஏன்,…. என் பையனோட பணம் பிடிக்குது. என் பையனோட உட்கார பிடிக்கலையோ?”
“நான் அப்படி ஏதாவது சொன்னேனா? ஏன்மா எப்ப பாத்தாலும் நீயா எதாவது குதர்கமா பேசுற?”
“பின்னே என்னடி? அவன் பக்கத்துல உக்காராம எழுந்து ஓடுற?”
“அண்ணன் பக்கத்துல உக்காந்தா எனக்கு ஒரு மாதிரியா இருக்குன்னா விடேன்.” என்று சொல்லிக் கொண்டே எழுந்து போகப் போனவளை கை பிடித்து தடுத்து நிறுத்திய அம்மா,…
“சரி,… அது உன் இஷ்டம். லாஃப்ட்ல வெண்கலப் பாத்திரம் ஒன்னு இருக்கு. அதை எடுக்க அண்ணனுக்கு கொஞ்சம் ஹெல்ஃப் பண்ணு” என்று சொல்லி எழுந்து போக, நான் அவளை நெருங்கி, “வா அமுதா அந்த பாத்திரத்தை எடுக்க கொஞ்சம் ஹெல்ஃப் பண்ணு.”
“நான் என்ன ஹெல்ஃப் பண்றதாம். உன்னால அதை எடுக்க முடியாதா?”
“ஹும்,…. முடியாது. கொஞ்சம் உயரமா இருக்கு.”
“ஏதாவது ஸ்டூல், ஏணி போட்டு எடு.”
“அது இருந்தா உன்னை எதுக்குடி அம்மா ஹெல்ஃப் செய்ய கூப்டாங்க?”
“ஏணி, ஸ்டூல் இப்படி ஏதாவது கிடைக்குதான்னு பக்கத்து வீட்ல கேட்டுப் பாக்கட்டா?”
“அம்மா அதை நேத்தே கேட்டு பாத்துட்டாங்க. யாரும் இல்லைன்னுட்டாங்க.”
“சரி,… நான் என்ன பண்ணனும் சொல்லு.”
“நான் லாஃப்டுக்கு கீழே நின்னு உன்னை தூக்கிப் பிடிக்கிறேன். நீ அதை எடுத்துகிட்டு கீழே இறங்கு அவ்வளவுதான்.”
ஒரு கனம் யோசித்தவள், ”ஹும்,…நான் மாட்டேன்.”
“சரி,… நீ என்னை தூக்கி விடு நான் அதை எடுத்துகிட்டு கீழே இறங்கிடுறேன்.”
“என்னால உன்னை எப்படி தூக்க முடியும்?”
“முடியாதுல்ல,…. அதனாலதான் உன்னை தூக்கிப் பிடிக்கிறேன். நீ எடுத்துகிட்டு கீழே இறங்கு. நீ பயப்படறாப்பல ஒன்னும் நடந்துடாது. புரிஞ்சுதா?”