என்ன வாழ்க்கைடா இது – பகுதி 3 124

“பெரிய ஆளா ஆயிட்ட டா”
“பின்ன….உன்ன கருப்பன் கூட கூத்தடிக்கிரப்ப பாக்கும் போது எனக்கு அதே அளவு தான் கடுப்பும் அரிப்பும் வருது.”
“டேய்… சும்மா அவர கருப்பன் கருப்பன்னு சொல்லாத டா. கருப்பா இருந்தாலும் என்ன கலையா இருக்காரு என் புருஷன்”
“புது புருஷன்னு சொல்லு டி என் வப்பாட்டி”
பிரியாணியை பேக் செய்து அக்கா கொடுத்து விட்டிருந்ததால் இரவு சாப்பாடு செய்யும் வேலை கூட அம்மாக்கு இல்லை. அதன் பின் அடுத்த நாள் காலை 8 மணி வரை நாங்கள் நிர்வாணமாக கட்டிப் புரண்டுக்கொண்டு தான் இருந்தோம்.
அதிர்ஷ்டம் எப்படியெல்லாம் வருது பாருங்க. ஞாயிற்றுக் கிழமை காலையில் சென்னைக்கு அரசு சொகுசு (?!) பேருந்தில் கிளம்ப வேண்டிய நாங்கள் தவிர்க்க முடியாத காரணத்தால் (அது ஒரு போர் காரணம்), இரவு எங்கள் ஊர் வழியாக போகும் ‘ஸ்லீப்பர்’ தனியார் ஏ.சி. பஸ்ஸில் போக வேண்டியதாக இருந்தது. இரண்டே இரண்டு ஸ்லீப்பர் இடங்கள் தான் இருந்தது என்றார்கள். அதுவும் கடைசியில். நாங்கள் 3 பேர். ஒரே குடும்பம். அட்ஜஸ்ட் செய்து கொள்கிறோம் என்றேன். 3 பேருக்கான தொகையை கொடுத்து விடுகிறேன் என்றேன் (பணமா முக்கியம் ஹிஹிஹி).
அவர்கள் காட்டிய மேப்பில் இருந்த ஸ்லீப்பர் அரேஞ்மென்ட்ஸ் பார்த்து எனக்கு ஸ்பாட்டிலேயே சுன்னி விறைத்து விட்டது. இடது பக்கம் முழுக்க டபுள் ஸ்லீப்பர்கள். கீழே ஒரு டபுள். மேலே ஒரு டபுள். வலது பக்கம் சிங்கிள் ஸ்லீப்பர். எங்களுக்கு இடது பக்கம் கடைசி மேல் டபுள். இதில் என்ன விசேஷம்ன்னா எதிர் பக்கம் இருக்க வேண்டிய இரண்டு சிங்கிள் ஸ்லீப்பர்கள் இல்லாமல் ஒரே ஒரு சிங்கிள் ஸ்லீப்பர் தான். அதுவும் லோவர் ஸ்லீப்பர் தான். பஸ் பாடி கட்டியவனை மனதார நன்றி சொன்னேன்.
பஸ் பயணம், சென்னையில் 4-5 நாட்கள் தங்க ஹோட்டல் செலவு என எல்லாவற்றிற்கும் அம்மாவிடம் தான் காசு வாங்கி இருந்தேன். பின்ன….எங்க அப்பா கட்டி வெச்சிட்டு போன ஷாப்பில் காம்ப்லக்ஸில் இருந்து வரும் கொழுத்த வாடகை வருமானத்தை எவனோ அம்மாவின் இரண்டாவது புருஷனெல்லாம் அனுபவிக்கிறான். நான் என்ன சொம்பையா?
ஞாயிற்றுக் கிழமை இரவு சென்னைக்கு செல்வதென்றால் ஆம்னி பஸ் டிக்கெட் என்ன விலை விற்கும் என்று உங்களுக்கே தெரியும். எங்கள் ஊரில் ஒரு ஏர்போர்ட் இருந்தால் பேசாமல் விமானத்தில் பஸ் டிக்கெட் விலைக்கு சென்னை போகலாம். அதிலேயும் இரண்டு ஸ்லீப்பர் பர்த்திற்கு நான் பேரம் பேசாமல் 3 நபருக்கான பணம் கொடுத்தேன்.
எப்படியோ கஷ்டப்பட்டு பஸ் டிக்கெட் புக் செய்து விட்டேன் என்று அக்காவிடம் சொன்னேன்.
“தம்பி டிக்கெட் விலை ரொம்ப அதிகமா”
“அதெல்லாம் நீ ஏன்க்கா கவலைப் படுற”
“மாமா தான் ரொம்ப சங்கடப் படுறாரு. நம்ம பணத்துலயே செலவு செய்ய சொல்லுறாரு”
“அது என்னக்கா உங்க பணம் என் பணம்ன்னு. நீயும் உன் குடும்பமும் வேற நான் வேறயா?”
“அப்படி இல்லத்தம்பி…”
“சரி சரி….நீ சீக்கிரமே கிளம்பி ராகவியோட எங்க வீட்டுக்கு வந்திடு. நம்ம டவுன்ல பஸ் 10 நிமிஷம் தான் நிக்கும்.”
“சரிங்க தம்பி”
நான் கனவில் மிதந்தேன். 10 மணி நேர பஸ் பயணம். நான் நடுவில் படுத்துக் கொள்ள தீர்மானித்தேன். இரண்டு பேர் தாராளமாக படுக்கக்கூடிய இடம். நாங்கள் 3 பேருமே ஸ்லிம்மான உடல் உள்ளவர்கள் தான். இடைஞ்சலாக இருந்தால் தான் என்ன. இடிச்சி பிடிச்சிக்கிட்டு….ஜாலி ஜாலி ஜாலி.
இப்போதெல்லாம் ஷோபி அக்கா என்னிடம் ரொம்ப சகஜமாகவே பழகுகிறாள். 8-10 வருஷம் முன்பு எப்படி சின்ன பையனான என்னிடம் சகஜமாக பேசுவாளோ, அருகில் உட்காருவாளோ அப்படி பழக தொடங்கிவிட்டாள்.
எங்களை தவிர இன்னும் ஒரு ஜோடி மட்டும் தான் அன்று அந்த பேருந்தில் ஏறியது. மற்றபடி எல்லா பர்த்துகளுமே புல். தூங்கிக்கொண்டிருந்த மற்றவர்களுக்கு இடையூறு செய்யாத வகையில் நடுவில் இருந்த லைட்டை மட்டும் தான் போட்டார்கள்.
பஸ்ஸில் ஏறி “ராகவி நீ ஜன்னல் ஓரம் போ”. ராகவி இடுப்பை பற்றி மேல் பர்த்தில் ஏற்றிவிட்டேன். அக்கா என்னைப்பார்க்க, “உன்னை எத்தி விட்டுட்டு தான் க்கா ஏறுவேன்” என்றேன்.