“சூ, தூங்குங்க கம்முனு” என்றாள் என் கையை விலக்காமல்.
நான் கீழே சற்று இறங்கி அவளின் வலது மார்பில் தலை வைத்துப் படுத்தேன், அவளின் வலது மார்புக் காம்பை வாயில் வைத்துக் கொண்டும் இடது மார்புக் காம்பை என் விரல்களில் நசுக்கிய படியும் நான் தூங்கிப் போனேன்..
எவ்வளவு நேரம் என தெரியவில்லை, நான் விழித்தபோது அவளின் இடது புறத்தில் இருந்தேன், என் வாயில் எதோ கடிபட்டுக் கொண்டு இருந்தது. பார்த்தவன் அதிர்ந்தேன். அவளின் வலது கை ஆட்காட்டி மற்றும் நடு விரல்கள்.
லேசான தூக்கத்தில் இருந்த அவள் என் அசைவில் விழித்தாள்,
“நான் அந்த side தானே படுத்து இருந்தேன்”
“ஆமா, தூங்கிட்டீங்க, நிப்பிள்ள வாய் வச்சி கடிச்சு கிட்டே தூக்கத்தில் பலமா கடிச்சிட்டீங்க, வலி தாங்க முடியல்ல, கொஞ்ச நேரம் பார்த்து உங்களை தூக்கம் கலையாம இந்த பக்கம் மாத்தினென், இந்த மாருலயும் நல்லா கடிச்சிட்டிங்க, பல்லு பட்டு நல்ல காயம் போல முடியல, ஒரு சமயத்துல என்னால முடியல, நீங்க எதோ கோபத்துல இருந்தீங்க போல தூக்கத்தில் வேற இருந்தீங்களா, அதான் நீங்க உங்க நாக்கை கீது கடிச்சு காயம் ஆயிரும்னு தான் என் விரலை வாயில வச்சேன்.”
அதிர்ந்து போனேன். அவளின் விரலைப் பார்த்து.
வெறித்தனமாக கடித்து வைத்து இருந்தேன். விரல் முழுக்க காயம் பல் பதிந்து பார்க்கவே எனக்கு மிக சங்கடமாக இருந்தது.
“என்னடி இது என்னை எழுப்பி இருக்கலாமே”
“அய்ய, நீங்க தானே என்னை உங்களை தூங்க வைக்கச் சொன்னீங்க, அப்புறம் எப்படி நான் உங்களை எழுப்புவேன்??” என்றாள் குழந்தை போல.
அவளின் காயப் பட்ட விரல்களை என் வாயில் வைத்து சப்பினேன்.
“சாரி டி”
” இத விடுங்க, என்னாச்சு, நீங்க இவளோ கோபம் பட்டதே இல்லையே, அதும் தூங்கும் போது கூட இவளோ கோபம்”
என்ன சொல்ல முடியும், சொல்ல முடியா கேவலத்தை உணர்ந்து மாற்றினேன்.
“இவளோ அழகான ஒருத்தியை இவளோ நாள் மிஸ் பண்ணிட்டேன்ல, அதான் என் மேலயே எனக்கு கோபம்”
“உங்களுக்கு சொல்ல விருப்பம் இல்லைன்னா விடுங்க, அதுக்கு ஏன் பொய் தேவை இல்லாம” என சிரித்தாள்.
அதற்குள் “ஆர்த்தி, ஆர்த்தி” என அவள் அம்மாவின் குரல் படிக்கட்டு அருகே கேட்டது.
சடாரென எழுந்து தன் உடைகளை சரி செய்து என் அறை வாசலில் நின்று கொண்டு
“இங்கே தான் இருக்கேன்”
நானும் சற்றே என்னை சரி செய்து வாசல் அருகே அவளிடம் பேசிக் கொண்டு இருப்பது போல நின்றேன்.