நான் ராஜேஷ், கட்டிளம் பருவம், வயசு 24. ஒரு கல்லூரியின் மாணவன். ஆனால் மற்றவர்களுடன் வம்பு சண்டைக்கு போவதும் வாய்த்தகராரில் ஈடுபடுவதுமே முழு நேர வேலையாக இருந்தது. எங்கள் சக மாணவி அனிதா… கல்லூரியிலேயே அம்சமான பிஹர் அவள் தான்..
கொழு கொழு மேனியும்… கருங்கூந்தலுமாக… கல்லூரியின் அனைத்து காளையருக்கும் கண்ணுக்கு விருந்து அவளே! பொங்கிய முலைகள் அவள் ஆடைகளையும் மீறி அனைவருக்கும் விருந்து படைக்கும்.. நடந்தால் நம்மை கண்ணிமைக்க விடாமல் நர்த்தனமடும் குண்டி அழகே தனி.. அதை காண கண் கோடி வேண்டும்.. மேலும் கீழும் அள்ளி குடுத்த இறைவன், இடையிலே வாட்டி வதைத்துவிட்டான் போலும்.. அப்பிடி ஒரு கொடி இடை..
அதுதான் போலும் கொடியிடையிலிருந்து விரிந்து செல்லும் பாகங்களின் ஏற்ற இறக்கங்கள் எதுவும் மறைவின்றி மலை போல் காட்சி தரும் அந்த மன்மத பூமி அவள் உடல்…பொதுவாக பெண்களிடத்தே அலைந்து திரியாத நான் அவளுடன் மட்டும் ஏதொ ஒரு ஈர்ப்பால் என்னை அறியாமல் பழகினேன்.. நான் மற்றவர்களிடையே போக்கிரி என்னும் அளவுக்கு பெயர் வாங்கியிருந்தாலும்… அனிதா எதுவித தயக்கமும் இன்றி என்னுடன் பழகினாள்.
ஒருநாள் இருவருக்கிடையேயும் சவால் வரவே, நானும் இரவு எவருக்கும் தெரியாமல் அவர்களது லேடீஸ் ஹாஸ்டலுக்குள் நழைவதாக சவால் விட்டேன்… அவள் “முடிஞ்ச அதை செய்.. நீ என்ன சொன்னாலும் செய்யிறன்…” என பதிலுக்கு சவால் விட.. எப்பிடியாவது இன்று இரவு ஹாஸ்டலுக்குள் நழைவது என முடிவெடுத்தேன்..
இரவு 9 மணி….
பதுங்கி பதுங்கி… மரங்கள் அடர்ந்த பகுதியூடாக ஹாஸ்டலின் பின் பக்கம் வந்து சேர்ந்தேன்… கிட்டத்தட்ட 15 அடி உயரத்துக்கு மதில் கட்டப்பட்டு காவலாக இருந்தது.. மெதுவாக மதிலுக்கு அருகில் சென்று எட்டி எட்டி பார்த்தேன்.. நுனி விரலுக்கு கூட எட்டவில்லை. சற்றுபின்னகர்ந்து ஓடிவந்து ஒரு ஜம் எடுத்து துள்ளினேன். மெதுவாக பிடிபட்ட சுவர் சட்டென்று வழுக்க “தொம்” என்று கிழே விழுந்தேன்..
ஆனாலும் அனிதா.. கண்ணுக்கு முன்னால் தெரியவே மீண்டும் ஒருமுறை முழுப்பலத்துடம் பாய்ந்து மதிலை கெட்டியாக பிடித்து கொண்டேன். மெதுமெதுவாக தலையை தூக்கி மதில் மேலாக உள்ளே பார்த்தேன்.. பல அறைகளில் இருந்து மின்னொளி வீசியது.. ஆனாலும் அந்த பகுதியில் ஆளரவம் ஏதும் இருக்கவில்லை..
கீழே பார்க்க, “எப்பிடி இவ்வளவு உயரத்தில் இருந்து குதிக்க போறனோ தெரியலை.. கால் உலுக்கி விட்டால் என் கதி அதே கதி தான்” என மனதுக்குள் எண்ணியவாறே குதித்தேன்.. “நல்ல காலம்.. கிழே கல்லோ.. முள்ளோ இருக்கவில்லை…” கடவுள் தான் காப்பாத்தினது என எண்ணியவாறு பதுங்கி பதுங்கி ஹாஸ்டலை நோக்கி முன்னேறினேன்..