“ஃபக் மீ….ஃபக் மீ….ஓஓஒஹ்ஹ்ஹ்ஹ….”
எங்கள் அசைவுகள் கட்டுப்பட்டு இல்லாமல் போனது.
“வருது டா வருது டா…ஆஅஹ்ஹ்ஹ….”
“எனக்கும் டி…..ஹோல்டு ஒன்”
என் நரம்புகள் முறுக்கேறியது, நான் நெருங்கிட்டேன். எரிமலை வெடிக்க போகுது.
“ஆஆஆர்ர்ர்க்க்க்ஹ்ஹ்ஹ………என் புடை தசைகள் துடித்தது, என் கண்கள் இருண்டது……அவனை இறுக்கி அணைத்தேன். சூடாக நீர் என் உள்ளே பாய்ந்தது…ஆஹ் ஹா அவனும் முடித்திட்டான்.”
எங்கள் உடலில் இன்பங்கள் தனியா ஓரிரு நிமிடங்கள் ஆனது. அந்த நேரத்தில் நாங்கள் உற்சாகத்துடன் முத்தமிட்டோம். அவன் என்னை அப்படியே தூக்கி கேட்டான்,: எது உன் பெட்ரூம்?”
அது எங்கே என்று நான் அவனுக்கு காட்ட, அவன் இடுப்பில் பூட்டப்பட்டிருந்த என்னை சுமந்துகொண்டு அதை நோக்கி நடந்தான்.
அவன்
நேரம் மதியம் 1.15 மணி. நான் சுமிதாவுடன் ஒரு செளகரியமான ஓய்வான ரெஸ்ட்டாரெண்ட்டில் அமர்ந்திருந்தேன். அவள் என் எதிரே உட்கார்ந்திருந்தாள், ஆனால் எங்கள் விரல்கள் மேஜையின் குறுக்கே கோர்த்துருந்தன. நான் அது பார்த்தபோது ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன்பு என்ன நடந்தது என்பதை நினைவூட்டியது. என் விரல்கள் மற்றும் பவானியின் விரல்களால் இதே போல தான் பின்னிப் பிணைந்து இருந்தது. வித்தியாசம் என்னவென்றால், பவானியும் நானும் நிர்வாணமாக இருந்தோம் மற்றும் என் உடல் அவள் உடலை அழுத்திக்கொண்டிருந்தது.
நாங்கள் காதல் செய்த இரண்டாவது முறை மிகவும் நிதானமாக, எங்கள் உடல் பின்னிப் பிணைந்திந்த ஒவ்வொரு தருணத்தையும் அனுபவித்து மகிழ்ந்தோம். இப்போது கூட நான் வியர்த்துக் கொண்டிருந்தேன். என் காமம் என்னுள் தூண்டிய வெப்பத்தில் என் உடல் இன்னும் இருந்தது. நான் இப்போது அனுபவித்த அற்புதமான இன்பங்களை நினைவுபடுத்துகையில் சுமித்த என்ன சொல்கிறாள் என்பதை நான் கவனம் செலுத்தவில்லை. அந்த நினைவு என்னை அறியாமல் புன்னகைக்க வைத்தது.
“ஹலோ விக்ரம், சுமித்த காலிங் ஆர் யு தேர்?”
சுமித்த இப்படி சொன்னதும் தான் சுய நினைவுக்கு வந்தேன். “சாரி சுமித்த, என்ன சொன்ன?”
“நான் இங்க இருக்க நீ எந்த உலகில் இருக்க, நீ ஏன் இப்போது சிரிச்ச?”
“இல்லை சுமித்தா நான் எவ்வளவு அதிர்ஷ்டசாலி என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். நான் உன் கைகளை இப்படிப் பிடிப்பேன் என்று நான் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை. அதுதான் என்னைப் புன்னகைக்கச் செய்தது,” என்று சொல்லி சமாளித்தேன்.
“நான் உன்னைப் போலவே அதிர்ஷ்டசாலி” என்று சுமித்த ஒரு இனிமையான புன்னகையை அளித்தார். “ஏன் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் ஆண்கள் இதுவரை என்னிடம் ப்ரொபோஸ் பண்ணியதில்லை, நீ தான் அதை முதலில் செய்திருக்க.”
“ஏன் சுமித்தா, நீ ஒரு மிக அழகான பெண், இதற்கு முன் யாரும் உன்னிடம் ப்ரொபோஸ் பண்ணல என்று நம்ப முடியவில்லை.”
“நான் மிகவும் அழகாக இருக்கிறேன் என்பதை நான் அறிவேன். இது நான் பெருமைக்கு சொல்லுல, இது ஒரு உண்மை அவ்வளவு தான். அதுவே ஆண்கள்ளுக்கு அச்சம் உருவாவதுக்கு காரணமாக இருக்கலாம்.”
சுமித்த சொல்வது சரியாக இருக்கலாம், கைஸ் தங்களுக்கு வாய்ப்பு இல்லை என்று நினைத்து அவளை அணுகாமல் இருக்கலாம். ஆனால் எந்தவொரு பெண்களுடனும் இந்த போதாமை உணர்வு எனக்கு இருந்ததில்லை.
“சுமித்தா டியர், அவர்கள் முட்டாள்கள். அவர்களின் இழப்பு என் லாபம்,” என்று சொல்லி புன்னகைத்தேன்.
என்னை எந்த வகையிலும் போதாமை இல்லாதவன் என்று நினைக்க முடியாது என்பதை முழுமையாக அறிந்த மற்றொரு நபர் பவானி. குறிப்பாக அவலோடிய கணவருடன் ஒப்பிடுகையில். சில மணிநேரங்களுக்கு முன்பு நான் அதை மீண்டும் நிரூபித்தேன்.
எங்கள் பிறப்புறுப்புகள் இன்னும் நெருக்கமாகத் இணைக்கப்பட்டு இருக்க நான் அவளை அவளது படுக்கை அறைக்கு தூக்கி சென்ற போது அதுதான் அவளது திருமண வாழ்வின் படுக்கையை முதல் முறையாக நான் பார்ப்பது. நான் முதன்முறையாக மோகனின் படுக்கையைப் பயன்படுத்தப் போகிறேன் என்று மகிழ்ந்தேன். நான் ஏற்கனவே அவனது மனைவியின் உடலை பலமுறை பயன்படுத்தியிருந்தாலும், அவனது படுக்கையிலையே அவனது மனைவியுடன் என் காமத்தை பூர்த்தி செய்ய போகிறேன் என்ற எண்ணம் ஒரு சிறப்பு சிற்றின்ப உணர்வு ஏற்படுத்தியது.