” ஒகே விஜி” பத்திரமா போயிட்டு வந்துரு.
” சரிங்க ” என்று சொல்லிவிட்டு, அமர்ந்தேன்.
அப்பாவுக்கு உடம்பு சரியில்லாததால் அவரைப் பார்க்க சென்னை பயணம்.
என்னவருக்கு வேலை இருந்ததாலும்,
பிள்ளைகளை கவனிக்க வேண்டியிருந்ததாலும் வரவில்லை.
ஆம்னி பஸ். இரவு மணி 9.30. விடிகாலையில் தான் சென்னை சேரமுடியும்.
விஜயா, இரு குழந்தைகளின் தாய்.கட்டுமஸ்தான உடல்.
மஞ்சள் கலர். குளித்துவிட்டு வந்தால் அன்று மலர்ந்த மல்லிகை போல இருப்பதாக சொல்லுவார் என்னவர்.
பார்த்தவுடனே அவருக்கு போதை ஏறிவிடும். படுத்தி எடுத்துவிடுவார்.
பிள்ளைகள் இருப்பதால் இரவு தான் கச்சேரி. அதனால் அவர் ஆபிசுக்கு சென்றவுடன் தான் சிலசமயம் குளிக்கவே செல்வேன்.
அகண்ட தோள்கள். பெரிய ஆனால் கச்சிதமான முலைகள்.
பெருத்த பிஸ்டங்கள். அதில் கையளவுக்கு பெருத்த புன்டை. நடுவில் மூன்று அங்குலத்துக்கு ஒரு கோடு போன்ற பிளவு. ஆப்பம் போல உப்பி வெடித்தது போல இருக்கும் கூதி.
அதை என்னவர் சொர்க்கத்தின் வாசல் என்பார் அந்த நேரங்களில். தொடைகள் இரண்டையும் ரம்பா தொடை என்றும், தொடைகளுக்கு இடையில் சொர்க்கம் என்பார்.
காற்றை கிழித்துகொண்டு பஸ் விரைந்தது.
ஏதோ ஒரு சினிமா. மனம் அதில் லயிக்காமல் வெளியே வேடிக்கை பார்த்தவாறு இருக்க, பஸ்ஸின் வேகம் குறைந்தது.
பஸ்சுக்கு வெளியில் இருவர் பேசும் சத்தம் கேட்டது.
ஒருவர் டிக்கெட் செக் செய்தவர் சில பயணிகளிடன் சென்று ஏதோ கேட்டார். முடிவில் என்னிடம் வந்தார்.