குடும்பம் 1 1392

சார் போஸ்ட்!

சத்தத்தை கேட்டு வெளியில் வந்த நான் சந்தோஷத்தில் துள்ளிக் குதித்தேன். நான் ஐஐடி-யில் கம்பியுட்டர் என்ஜீனீயரிங்க் படிப்பதற்கு செலெக்ஷன் லெட்டெர் வந்திருந்தது. போன வருடம் ப்ளஸ் 2 முடித்ததும் தேர்வு எழுதினேன். ஆனால் கிடைக்கவில்லை. ஒரு வருடம் தனியாக கோச்சிங்க் சென்று இந்த வருடம் தேர்வாகி விட்டேன். அந்த காலத்தில் கம்பியுட்டெர் அதிகம் இல்லை. முற்பட்ட ஜாதியை சேர்ந்த எனக்கு அது கிடைத்ததே பெரிய விஷயமாகப் பட்டது.

அம்மாவும், அக்காவும் ஆளுக்கொரு பக்கமாக என்னைக் கட்டியணைத்து முத்த மழை பொழிந்தார்கள்.

என் பெயர் ரகுராம், வயது 18. அக்கா கௌரி என்னைவிட ஒரு வயது பெரியவள். அம்மா ஜானகி வயது 37. 5 வருடங்களுக்கு முன் அப்பா இறந்து விட அம்மாதான் எங்களை வளர்த்தார். நாங்கள் நல்ல வசதியான பிராமின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். சென்னையில் சொந்தமாக வீடு, மற்றும் 3 வீடுகள் வாடகைக்கு கொடுத்துள்ளோம். ஊரில் நில புலங்கள். அப்பாவின் பென்ஷன். இவற்றில் இருந்து கிடைக்கும் வருமானத்தில் கொஞ்சம் வசதியாகவே வாழ்ந்து வருகிறோம்.

அம்மாவை 37 வயது மதிக்க முடியாது. நானும் அம்மாவும் வெளியே சென்றால் அம்மாவை என் அக்கா என்று நினைத்துக் கொள்வார்கள். மாம்பழ கலர். உடம்பை சிக்கென்று வைத்திருந்தாள். அனாவசியமான சதை உடம்பில் எங்கும் கிடையாது. ஹவர் கிளாஸ் போன்ற அவளுடைய இடுப்பு எனக்கு மிகவும் பிடித்த ஒன்று. மிகவும் ஆர்த்தடாக்ஸாக இருப்பாள். தெய்வ பக்தி மிகவும் அதிகம். சிலர் அவளை சைட் அடிக்கவென்றே கோயிலுக்கு வந்ததால் அப்பா இறந்த பின் கோயிலுக்கு போவதைக் குறைத்துக் கொண்டாள். வீடே அவள் உலகம். ஒரு நிமிடம் சும்மா இருக்க மாட்டாள். பம்பரமாக சுழன்று எல்லா வேலைகளையும் செய்துவிடுவாள். அதனால் வேலைக்காரி வைக்க வேண்டிய அவசியம் வரவில்லை.

அக்கா கௌரி செதுக்கியெடுத்த சிலை போல் இருப்பாள். மெலிந்த தேகம். 40 கிலோ எடை இருப்பாள். அழகில் அம்மாவை விட சற்றும் குறைந்தவளில்லை. என்னை விட சிறிது உயரம் குறைவு. இருவரும் அடிக்கடி சண்டையிட்டுக் கொள்வோம். அப்படி சண்டையிடும் போது எப்பொழுதாவது அவள் மார்பகங்களில் என் கை படுவதுண்டு. உடனே அமைதியாகி எனக்கு விட்டுக் கொடுத்துவிடுவாள். அதற்காகவே அவளுடைய கெட்டியான சிறிய மார்பகங்களைப் பிடிப்பதை வழக்கமாக்கிக் கொண்டேன். அதை பிடிக்கும் போது என்னுள்ளும் சில ரசாயான மாற்றங்கள் உருவாவதை உணர்ந்தேன். அதைப் பிடித்து நன்றாக பிசைய வேண்டும் போல் என்று தோன்றும் . ஆனால் கஷ்டப்பட்டு என்னுடைய ஆசையை அடக்கிக் கொள்வேன். அவளுக்குள்ளும் எதோவொரு மாற்றம் தென்படுவதை உணர்ந்தேன். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் பிடிக்க மாட்டானா என்று அவள் ஏங்குவது போல் தோன்றும்.

இன்று காலேஜில் சேரப் போகிறேன். அம்மா காலையிலேயே எழுந்து பூஜையறையில் என்னுடைய செலக்ஷன் ஆர்டரை வைத்து பூஜைகள் செய்து எனக்கும் திருநீரைப் பூசி விட்டாள். பக்திப் பழமாக அம்மாவும் நானும் காலேஜுக்கு சென்றோம். சீனியர் மாணவர்களின் பார்வை முழுவதும் அம்மாவின் மேலேயே இருந்தது. முதல்வர் அம்மாவை முழுங்கிவிடுவது போல் பார்த்தார். இந்த காலேஜிலே ராகிங்க் யாரும் பண்ணக் கூடாது. அப்பாடி பண்ணினால் தன்னிடம் ரிப்போர்ட் செய்யும் படியும் கூறினார். நாங்கள் அவர் சொன்னதெற்க்கெல்லாம் தலையை ஆட்டிவிட்டு வெளியில் வந்தோம். அம்மாவை பஸ் ஸ்டாப் வரை சென்று அனுப்பிவிட்டு வந்தேன். வழியில் சீனியர் மாணவர்கள் கும்பல் ஒன்று என்னை பிடித்துக் கொண்டது.

“டேய் அம்பி இங்க வாடா,” என்றான் அந்த கும்பலுக்கு தலைவன் போலிருந்த சீனியர் மாணவன் ஒருவன். நான் பயந்த படியே அருகில் செல்ல, “என்னடா அக்காவையெல்லாம் துணைக்கு கூட்டிட்டு வாறே,” என்றான்.

“அது அக்கா இல்ல. என் அம்மா,” என்றேன் நான்.

“வாவ்! வாட் எ பியூட்டிஃபுல் லேடி! ம்ம்ம்..உண்மையிலேயே கொடுத்து வைத்தவன் தாண்டா நீ!” என்றவன், “சாயந்தரம் காலேஜ் முடிஞ்சதும் ஹாஸ்டல் பக்கமா வாரே. மவனே அப்படியே ஓடிடல்லாம்னு நினைச்ச அப்புறம் நடக்கிறதே வேறே,” என்றான்.