சரவணனிடம் பைக் இருந்ததால் விடுமுறை நாட்களில் என்னை கூட்டிக்கொண்டு எங்காவது சுற்றுவான். அம்மாவிடமும் அவனைப் பற்றி பெருமையாக சொல்லி வைத்திருந்தேன். சீனியர் என்ற எந்த பந்தாவும் இல்லாமல் பழகுவதாகவும் பாடங்களில் எந்த சந்தேகம் வந்தாலும் புரியும்படி அருமையாக விளக்கி கூறுவதாகவும் சொல்லி வைத்திருந்தேன். நான் சொன்னதற்கு ஏற்றவாறு நான் அந்த டேர்ம் டெஸ்டில் முதல் மாணவனாக வர அம்மாவுக்கு சரவணனிடம் ஒரு நம்பிக்கை பிறந்தது. ஒரு நாள் அவனை வீட்டிற்கு அழைத்து வரும்படி கூறினாள். அத்துடன் விடுமுறை நாட்களில் அவன் ரூமில் தங்கினாலும் என்னை கண்டிப்பதில்லை.
எங்களுக்குள் உள்ள உறவு மேலும் வலுப்பெற்றது. ஒருவர் இல்லாமல் மற்றவர் இல்லை என்பது போல் நாங்கள் காதலர்களாக இருந்தோம்.அன்று ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை நாங்கள் இருவரும் பைக்கில் சுற்றிவிட்டு என்னை வீட்டில் ட்ராப் செய்ய வந்தான். அந்த நேரம் வெளியே நின்றிருந்த அம்மா, “வா தம்பி உள்ளே வந்து ஒரு காஃபி சாப்பிட்டுவிட்டு போ,” என்றாள்.
அவன் சிறிது தயங்க வாங்கண்ணா என்று உள்ளே அழைத்துச் சென்றேன். அம்மா காஃபி கொடுக்க அனைவரும் அமர்ந்து சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். வழக்கம் போல் அவன் மிகவும் கலகலப்பாக பேச அம்மாவிற்கும், அக்காவிற்கும் அவனை மிகவும் பிடித்துப் போனது. அவன் விடை பெற்ற போது அம்மா அவனிடம், “அடிக்கடி வந்து போ தம்பி,” என்றாள். அவன் சென்றதும், “ரொம்ப நல்ல பிள்ளையாண்டனா இருக்கான். அப்பப்ப கூட்டிட்டு வாடா. பாவம்! ஹாஸ்டல் சாப்பாட்டை சாப்பிட்டு சாப்பிட்டு நாக்கு செத்து போயிருக்கும். வாய்க்கு ருசியா சமைச்சுப் போடறேன்,” என்றாள்.
அடுத்த வாரம் ஞாயிற்றுக் கிழமை அவனை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தேன். அம்மா சமைத்துப் போட சாப்பிட்டு விட்டு ஆஹா ஓஹோ என அம்மாவை புகழ்ந்தான். அன்று முழுவதும் வீடே கலகலப்பாக இருந்தது. அக்கா அவனை அண்ணா அண்ணா என கொண்டாடினாள். அவன் அம்மாவை மாமி மாமி என வாய்க்கு வாய் அழைத்தான். நீண்ட நாட்களுக்கப்புறம் எங்கள் வீட்டில் அனைவரின் முகத்திலும் ஒரு மகிழ்ச்சி இருந்ததை அன்றுதான் பார்த்தேன். முக்கியமாக அம்மா; அப்பா இறந்த பின் எதிலும் ஒரு பிடிப்பில்லாமல் இருந்தவள் அன்றுதான் மிக்க மகிழ்ச்சியாக இருந்ததை கண்ட போது என் கண்களில் நீர் துளிர்த்தது.
அடுத்தடுத்த விடுமுறை நாட்களில் அவன் வந்து செல்வது தொடர்ந்தது. அக்காவும் அம்மாவும் அவன் ஒரு ஞயிற்றுக் கிழமை வரவில்லையென்றாலும் தவித்துப் போனார்கள். நான் நினைத்ததை விட அவன் அம்மாவிடமும், அக்காவிடமும் மிகவும் கண்ணியமாக நடந்து கொண்டான். அது எனக்கு அவன் மேல் ஒரு மரியாதையை ஏற்படுத்தியது. அன்றொரு நாள் எனக்கு காலையில் மட்டுமே வகுப்பு இருந்தது. மாலையில் இல்லையென்று கூறினார்கள். சரவணனைப் பார்க்க அவன் வகுப்பிற்கு சென்றேன். அவன் அன்று வரவில்லையென்று கூறினார்கள். சரி உடம்பு எதுவும் சரியில்லாமல் இருக்குமோ என்று ஹாஸ்டலுக்கு சென்றேன். ரூம் பூட்டியிருந்தது. சரி என்று வீட்டிற்கு கிளம்பினேன்.
வீட்டு போர்டிகோவில் சரவணனுடைய பைக் நின்று கொண்டிருப்பதைக் கண்டதும் எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. வீட்டின் வாசல் தாளிடப் பட்டிருந்தது. என்னிடம் கூட சொல்லாமல் வீட்டிற்கு ஏன் வந்தான் என்று சந்தேகம் பொறி தட்ட ஹால் ஜன்னலை லேசாக திறந்து ஒரு ஓரத்தில் ஸ்கிரீனைத் தூக்கி உள்ளே நோட்டமிட்டேன். ஹாலில் திறந்திருந்த பாத்ரூமில் இருந்து, “மெதுவா! மெதுவாடா! எனக்கு கூச்சமா இருக்குடா!” என அம்மாவின் குரல் ஒலித்தது. “இதோ முடிஞ்சிடுச்சு மாமி! கொஞ்சம் பொறுங்கோ! இன்னும் ஒரு தடவை கீழேயிருந்து மேலே இழுத்துட்டேன்னா சூப்பராயிடும்,” என சரவணனிடம் இருந்து பதில் வந்தது.
Upload next part
Plz update the story daily we follow daily on this site