கிரிஜா காருக்குள்ளே தள்ளப்பட்டாள். காரின் இஞ்சின் உறும, ஓரிரெண்டு அடிகள் பின்னாலே போய், லாவகமாகத் திரும்பிக்கொண்ட அந்தக் கார், அதிவிரைவாக முக்கிய சாலைக்குள்ளே பிரவேசித்து, அதிவேகமாக புறவழிச்சாலையை நோக்கிப் போகத் தொடங்கியது. அவளைக் காருக்குள்ளே தள்ளிய அந்த இருவரும் அவளை அமுக்கிப்பிடித்திருந்தனர். கதவைத் திறந்து குதித்து விடலாமா, கூச்சல் போடலாமா என்றெல்லாம் அவளை யோசிக்கக் கூட விடாமல், கார் அவ்வளவு விரைவாகப் போய்க்கொண்டிருந்தது. அவள் கலவரத்தோடு முன்சீட்டில் இருந்தவனைப் பார்த்தபோது அவன் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான்.
“சும்மா கம்பனி கொடும்மா!” அவன் கண் சிமிட்டினான். அவனது பார்வையில் இருந்த தீவிரம் கிரிஜாவை உறைய வைத்தது. அதே சமயம் அவளது இரண்டு பக்கங்களிலும் உட்கார்ந்திருந்தவர்களால் தனக்கு ஏற்படப்போகும் ஆபத்தையும் அவள் உணர்ந்தேயிருந்தாள். அதே போல, அவளது வலது பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவன், அவளது தொடைகளைத் தடவியபடி, அவளது கூதியைத் தேய்த்து விடத் தொடங்கியிருந்தான். அவனது வாயிலிருந்து வெளிவந்த பீரின் நாற்றம் கிரிஜாவுக்கு மூச்சுத்திணறலை ஏற்படுத்தியது. இன்னும் சொல்லப்போனால், அந்தக் கார் முழுமையுமே பீரின் நாற்றத்தில் நிறைந்திருந்ததை வண்டி போகப்போக அவள் உணரத்தொடங்கினாள்.
“நம்மளைத் தவிர அல்லாரும் இவளைப் போட்டானுங்கப்பா,” என்று முன்னாலிருந்தவன் மற்றவர்களிடம் கூறினான். “அதெப்படி நம்ம நாலு பேரை மட்டும் விடுறதாம்?”
“அதான் வந்திட்டாளில்லே?” என்று கிரிஜாவின் இடது பக்கத்திலிருந்தவன் சிரித்தான். “ஒக்குற ஓளிலே சுண்ணி வாய் வழியா வெளியே வந்திராது?”
வலது பக்கத்திலிருந்தவனது கை அவளது கூதியை முரட்டுத்தனமாக அமுக்கிக்கொண்டேயிருக்க, அவள் திமிறினாள். அவர்களது சிரிப்பிலிருந்த ஏளனமும், அவர்களது பார்வையிலிருந்த கொச்சையான காமமும் அவளுக்கு அருவருப்பாக இருந்தது.
“வேளச்சேரின்னா விளையாட்டில்லேம்மா,” என்று வண்டியை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தவன் கூறினான். “ஸாஃப்ட்வேர் ஆசாமி கூட தான் போவீங்களோ? நாங்க ஹார்டு-வேர்மா கண்ணு! அவனவன் சுண்ணி இரும்பு ’ராட்’ மாதிரி இருக்கும்.”
அவர்கள் பேசப்பேச கிரிஜா ஒவ்வொருவரையாகத் திரும்பித் திரும்பிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். இவர்கள் கண்டிப்பாக, இது போன்ற விருந்துகளில் கலந்து கொள்ள தங்களுக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்ட ஆக்கிரோஸத்தைத் தன்னிடம் காட்டிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது புரிந்தது. அவர்களது காமப்பசியைத் தீர்த்துக்கொள்ள, தன்னை உபயோகித்துக்கொள்ளப் போகிறார்கள் என்பதை எண்ணியதும், அவளுக்குக் கண்கள் இருண்டு கொண்டு வருவது போலிருந்தது. அவளது கூதியை அமுக்கிக்கொண்டிருந்தவனின் விரல்கள், அவளது புழையுதடுகளை வருடத் தொடங்கியிருந்தன.
“செமை டைட்டா இருக்கும் போலிருக்கு மாப்பு,” என்று முணுமுணுத்தான் அவன். “இன்னிக்கு ஒரு வழியா பார்த்துரலாம்!”
“அம்மணி!நாங்களும் உங்க காலனி தான்!” என்றான் முன்சீட்டுக்காரன். “பாரீஸ் கார்னரிலே பிசினஸ்! எங்களுக்கும் சுண்ணியிருக்கு! நாங்களும் ஓப்போம்!”
இதற்கு அந்த ’மடத்திலேயே’ தொடர்ந்து தங்கியிருக்கலாமே என்று தோன்றியது கிரிஜாவுக்கு. எல்லாம் சோனாலியால் வந்த வினை. அவளைப் போலவே தன்னையும் இந்த நான்கு பேரும் எண்ணிக்கொண்டிருந்தது அவளுக்கு அருவருப்பாக இருந்தது. ஆனால், அவள் ஒருவன் வைத்திருக்கும் பணத்துக்காக, அவனது உத்தியோகத்துக்காக அவனோடு போய்ப் படுக்கிற பெண்ணில்லையே!
“ப்ளீஸ்!” அவள் மன்றாடினாள். “நீங்க நினைக்கிற மாதிரி பொண்ணு கிடையாது நான்! தயவு செய்து என்னை விட்டுருங்க!”
“கேட்டீங்களாப்பா?” கிரிஜாவின் இடது பக்கத்திலிருந்தவன் கூவினான். “இவளுக்கு நாம யாரு, எந்த இண்டஸ்ட்ரியிலே இருக்கிறோம்கிற கவலையெல்லாம் இல்லையாம். நம்மளை மாதிரி ஹோல்சேல் பிஸினஸ் பண்ணுறவங்க கூடப் படுப்பாளாம்.”