இரவில் என் தேவை ஏற்பட்டால் 10.30க்கு மேல் ஹரிதா தூங்கிய பின், கொல்லைக்கதவை வெளிப்பக்கமாக தாழ்ப்பாழ் போட்டு விட்டு அம்மா மாடிக்கு வந்து என்னுடன் கொட்டமடிப்பாள்.
ஹனிமூன் போய் 4 நாட்கள் ஆகின்றது. நாளை இரவு புறப்பட்டு ஞாயிறு இரவு வந்துவிடுவர். அம்மா ஞாபகமாகவே இருந்தது. சரி, அவளை நினைத்து கை அடிக்கலாம் என்று நினைத்தபோது அக்கா காப்பி கொண்டுவந்தால்.
காப்பியை குடித்துக்கொண்டே அக்காவை ஏற இறங்க பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன். மாநிறம் என்றாலும் நல்ல அழகி. நான் பார்வையால் வருடுவது அவளுக்கு கூச்சமாக இருந்தது புரிந்தது. ஆனாலும் ஒண்ணும் சொல்லாமல் நெளிந்துக்கொண்டு இருந்தால். என்ன சொல்ல முடியும். இஞ்சினியர் மாப்பிள்ளை ஆச்சே. அப்பா இல்லை என்றாலும் அப்பாவழி சொத்துக்கள் இருக்கே. அவள் கணவன் வெறும் எலெக்ட்ரீஷன் தான்.
“அக்கா”
“தம்பி ”
“ராகவிய கொஞ்சம் மேல அனுப்புங்களேன் ”
அவள் தயக்கமாக என்னைப்பார்த்தால். பிறகு சுதாரித்துக்கொண்டு
“சரிங்க தம்பி”
“உங்களுக்கு ஒண்ணும் ஆட்சேபனை இல்லையே..”
“நீங்க உரிமைக்காறாரு….”
குடித்து முடித்த காப்பி டம்ளரை கொடுத்தேன். “இதோ அவளை வரச்சொல்லுறேன்…” என்று திரும்பி நடந்தால். என்ன ஒரு அழகு நடை. 2 வருஷத்துக்கு ஒரு முறை தான் அத்தான் ஊருக்கு வருவார். பாவம் எப்படி சமாளிக்கிறாலோ என்று தோன்றியது. மனதிற்குள் ஒரு குறுகுறுப்பும் வந்தது. அக்கா ஊருக்கும் எங்கள் ஊருக்கும் சரியாக சம தூரத்தில் இடையில் இருக்குது எங்கள் காலேஜ். நான் அக்கா வீட்டுப்பக்கம் போறதேயில்லை என்று பெரியம்மா ரொம்ப வருத்தப்படுவாள். இத்தனை நாள் தோன்றவில்லை. அதான் அம்மாப் பிள்ளையாகிவிட்டேனே. இனிமே அப்படி இருக்கக் கூடாது. ராகவியை இம்ப்ரெஸ் செய்ய தேவை இல்லை. எப்பவும் மாமா மாமா என்று குழைவாள். அப்படி சொல்லியே வளர்க்கப்பட்டு இருக்கிறாள். கொஞ்சம் முயன்றால்……ஷோபனா அக்கா……சரி, பிறகு பார்க்கலாம்.
“ஏ ஹரிக்குட்டி நீ எங்க போறே. ராகவி மட்டும் போகட்டும். நீ இங்க இரு.” பெரியம்மா குரல் கேட்டது. சரிதான், பாட்டியும் அம்மாவும் சேர்ந்தது ராகவியை எனக்கு செட் பண்ணிவிடுகிறார்கள் என்று தோன்றியது.
சட்டையும் ஸ்கர்ட்டும் போட்டிருந்தால் ராகவி. இவ்வளவு நாள் பெரிதாக என்னை ஈர்த்ததில்லை. இன்று என்னவோ ரொம்ப அழகாக இருப்பது போல் தெரிந்தது. மாநிற அழகி.
“என்னடி படிப்பெல்லாம் எப்படி போகுது…”
“நல்ல போகுது மாமா ”
“இங்க பக்கத்துல வாயேன் ”