“உனக்குன்னு ஒரு வாழ்க்கை அமைஞ்சிட்டா எனக்கு நிம்மதிம்மா. என்னையும் ஹரிக்குட்டியையும் (ஹரித்தாவை நாங்கள் அப்படித்தான் கூப்பிடுவோம்) தன் சொந்த புள்ளைங்க மாதிரி பாத்துப்பேன்னு ப்ராமிஸ் பண்ணினார்ம்மா”
தலையை குனிந்தவாறே என் சுன்னியை சுற்றி இருந்த முடியில் தன் வலது கை ஆள்க்காட்டி விரலால் கோலம் போட்டுக்கொண்டு இருந்தால்.
“என்னம்மா யோசனை….உனக்குன்னு ஒருத்தர் வந்துட்டா இப்படி திருட்டுத்தனமா சந்தோசம் அனுபவிக்க வேண்டியதில்லை. அவர் உனக்கு எல்லா சந்தோஷத்தையும் குடுப்பார். நீயும் வாழ்கை முழுக்க சந்தோஷமா இருக்கலாம்”
அவள் முகத்தை நிர்மிர்த்தி அவள் கண்களை நேராகப் பார்த்தேன். அவள் மனது குழப்பமாக இருப்பது புரிந்தது.
“ஒண்ணும் அவசரம் இல்லம்மா….நல்ல யோசிச்சி சொன்னா போதும். 2 நாள் டயம் போதுமா?”
“ம்…”
“அப்பாடா…….இன்னைக்கு என்ன செம மோடுல வந்தியா?” என் குரல் ஹஸ்க்கியாக கேட்டது
“ம்….” வெக்கத்தில் தலை குனிந்தால்.
“அப்புறம் என்னடி என் அம்முக்குட்டி….ஆசை தீர செய்வோம்டி…”
“என்னது டி யா? நான் உன் அம்மப்பா…”
செல்லமாக முறைத்தால். மெல்லமாக நான் அணைத்தேன். அப்புறம் என்ன….நாங்கள் கணவன் மனைவியாக சில நிமிடங்கள் இன்பம் கண்டோம்.
வேணு சார் மேல் பொறாமையாக இருந்தது. வேணு கருப்பாக இருப்பார். ஆனாலும் கலையான முகம். பழைய நடிகர் முரளி போல இருப்பார். அம்மாவோ சிவப்பழகி. என் அப்பா கூட சிவப்பு இல்லாவிட்டாலும் மாநிறத்திற்கும் மேலே. நானும் என் தங்கையும் சிவப்பாக இருப்போம்.
அன்றிரவு அம்மாவிடம் விஷயத்தை சொன்னேன் அல்லவா, அடுத்த நாள் காலையே சம்மதம் சொல்லிவிட்டால். அம்மாவுக்கு 4 அக்காள்கள். மூத்த அக்கா சாவித்திரி (ராகவியின் பாட்டி) எப்போதுமே என் அம்மாவிற்கு சப்போர்ட். அவள் உடனே ஓகே சொல்லிவிட்டால். கடைசி பெரியம்மாவும் ஓகே சொல்லிவிட்டால். மற்ற இரண்டு பெரியம்மாக்களுக்கும் இஷ்டம் இல்லை.
கல்யாணம் ரிஜிஸ்தர் ஆபீசில் நடந்தது. நெருங்கிய உறவினர்களுக்கும் அம்மாவின் அலுவலக நண்பர்கள், எங்கள் டிப்பார்ட்மெண்ட் ஸ்டாப் மட்டும் பங்கேற்ற சின்ன விருந்தும் நடந்தது. பொதுவாக எனக்கு அதிகம் நண்பர்கள் இல்லை. வீடு வரை வரும் நண்பன் யாரும் இல்லை.
ஒரு வாரம் கழித்து புதுமண தம்பதிகள் கோவாவிற்கு ஹனிமூன் சென்றுவிட்டது. எனக்கும் தங்கை ஹரிக்குட்டிக்கும் துணையாக சாவித்திரி பெரியம்மா வந்து இருந்தால்.
அன்று அரசு விடுமுறை. அடுத்த 2 நாட்கள் வார இறுதி. ஷோபனா அக்கா (சாவித்திரி பெரியம்மாவின் மகள்/ராகவியின் அம்மா) ராகவியையும் ரகுவையும் கூட்டிக்கொண்டு எங்கள் வீட்டுக்கு வந்துவிட்டால். அவள் ஊர் இங்கிருந்து 30 கிலோ மீட்டர் தூரம் தான். அவள் கணவன் சவுதியில் வேலை.
ஷோபனா அக்கா பற்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும். பார்க்க நடிகை சினேகா போல இருப்பாள். என்ன…கொஞ்சம் பூசினாற்போல இருப்பாள். சினேகா கொஞ்சம் வெயிட் போட்டால் எப்படி இருக்குமோ அப்படி. நிச்சயம் குண்டு இல்லை. கொழு கொழு டைப். ராகவி குட்டி அப்படியே ஷோபனா அக்காவின் ஜூனியர் வெர்ஷன். சின்ன வயசு சினேகா.
“காலேஜெல்லாம் எப்படிப் போகுது தம்பி.”
“நல்ல போகுது அக்கா. மாமா எப்படி இருக்காங்கா ”
“நல்ல இருக்காங்க தம்பி. உங்களை ரொம்ப விசாரிச்சாங்க “. என் நினைவு தெரிந்து ஷோபனா அக்காவும் அத்தானும் என்னை வாங்க போங்க என்று தான் அழைப்பர். வருங்கால மாப்பிள்ளை ஆச்சே.
அவள் எனக்கு கொண்டுவந்த காப்பியை நான் குடிக்கும் வரை காத்திருந்தால்.
என் வீட்டின் அமைப்பை சொல்லிவிடுகிறேன். எங்க எரியா ஒரு எக்ஸ்டென்ஷன் ஏரியா. மொத்தமே 20-25 வீடுங்க தான். அதுவும் எல்லாம் தள்ளித் தள்ளி. எங்க தெரு தான் கடைசி. இதுக்கு பின்னால் போட்டால் வெளி தான். தெருவில் ரெண்டே வீடு. அடுத்த வீடு இன்னொரு கோடியில்.
கீழே 2 ரூம், ஹால், கிட்சென். இரண்டில் ஒரு ரூமில் அட்டாச்ட் பாத்ரூம். அதில் தான் அம்மாவும் ஹரிக்குட்டியும் வாசம். அடுத்த ரூம் விருந்தினர் யாரும் வந்தால். மாடியில் ஒரு ரூம். பக்கத்தில் பாத்ரூம். அது எனக்கு.