ணக்கம் நண்பர்களே இந்த தீபாவளி கம தீபாவளிஅக அமைய இந்த கதையை உங்களுக்கு சமர்பிக்கிறேன்………
“பட்.. பட்.. பட… படார்… பட்.. பட்… படார்.. படார்…”
நான் வைத்த தவுசண்ட்வாளா ஒரு நிமிடத்துக்கும் மேலாக தொடர்ந்து வெடித்துக் கொண்டு இருந்தது. நான் மனதுக்குள் பொங்கும் உற்சாகத்துடன் ஒவ்வொரு வெடியும் வெடித்து சிதறுவதை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன்.
“விஜய்… டேய்… விஜய்……”
பின்னால் இருந்து அம்மா அழைக்கும் குரல் கேட்க நான் திரும்பி பார்த்தேன்.
“என்னம்மா?”
“வெடிச்சது போதும்.. சாப்பிடலாம் வா..”
“இன்னும் கொஞ்ச நேரம்மா..”
“சொன்னா கேளுடா.. மணி ஒன்பதாச்சு. பசிக்கலையா உனக்கு?”
“ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்மா…” நான் கெஞ்சினேன்.
“இப்போ வரப் போறியா.. இல்லையா? தடிமாடு…. சின்னப்புள்ளை மாதிரி வந்ததுல இருந்து பட்டாசா வெடிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். நீயா வர்றியா… இல்லை நான் வந்து தொடப்பத்துல ரெண்டு போடவா?”
அம்மா கோபத்தோடு பொறுமையில்லாமல் கத்த, நான் வாடிய முகத்துடன் மிச்ச பட்டாசுகளை எடுத்துக் கொண்டு வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். அம்மா என்னை முறைத்தபடியே வாசலில் நின்று கொண்டு இருந்தாள். நான் உள்ளே நுழையும்போது ஒரு பக்கமாய் திரும்பி வழி விட்டாள். நான் உள்ளே நுழைந்ததும் பின்னால் இருந்து திட்டினாள்.
“ஆளுதான் மாடு மாதிரி வளந்துருக்கான். கொஞ்சம் கூட அறிவே இல்லை”
நான் அம்மாவின் பேச்சை ஒரு காதில் வாங்கி.. மறுகாதில் விட்டுவிட்டு ஹாலுக்குள் நுழைந்தேன். வீட்டில் எல்லோரும் சோபாவில் உட்கார்ந்து பேசிக்கொண்டு இருந்தார்கள். அப்பா, சித்தப்பா, சித்தி, அத்தை, அக்கா, குட்டி தங்கை எல்லோரும் சுற்றி உட்கார்ந்து கொண்டு எதையோ பேசி சிரித்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். அண்ணனை மட்டும் காணவில்லை. அம்மா திட்டியது அவர்களது காதில் விழுந்து இருக்கவேண்டும்.
“ஏன்க்கா அவனை திட்டுற?” என்று அம்மாவிடம் கேட்டாள் சித்தி.
“பின்ன…? ஏழு கழுதை வயசாச்சு. கொஞ்சமாவது அறிவு இருக்கா?”
“என்னடா பண்ணுன?” சித்தி என்னை கேட்டாள்.
“பட்டாசு வெடிச்சதுக்கு திட்டுறா. நாளைக்கு தீபாவளி. கொஞ்ச நேரம் பட்டாசு வெடிக்கக் கூடாதா? நீயே கேளு சித்தி”
“வெடிச்சா வெடிச்சுட்டு போறான். விடுங்களேன் அண்ணி” எனக்கு சப்போர்ட்டுக்கு வந்தாள் அத்தை.
“வெடிக்கட்டும் வேணாம்னு சொல்லலை. நாளைக்குதான தீபாவளி. நாளைக்கு வெடிக்கட்டும். இருக்குற பட்டாசை எல்லாம் இன்னைக்கே வெடிச்சு தீத்துர்ற மாதிரி வெடிச்சுக்கிட்டு இருக்கான்”
“பெரியம்மா சொல்றது கரெக்ட்டு. வந்ததுல இருந்து இவன் மூஞ்சியையே நான் பாக்கலை. எந்த நேரமும் பட்டாசு பட்டாசுன்னு. உன் அண்ணனை பாரு. அமைதியா ரூம்ல உக்காந்து படிச்சுக்கிட்டு இருக்கான். அவன் புள்ளை.. நீ என்னடான்னா இன்னும் சின்னப் புள்ளை மாதிரி..” அக்கா எதிர் அணியில் சேர்ந்து கொண்டாள்.
“நல்லா உரைக்கிற மாதிரி சொல்லுடி” என்று அவளுக்கு ஒத்து ஊதினாள் அம்மா.
“சரி.. சரி.. ஆளாளுக்கு அவனை திட்டாதீங்க… விஜய்.. இன்னைக்கு வெடிச்சது போதும். மிச்ச பட்டாசை நாளைக்கு வெடிக்கலாம். அதெல்லாம் போய் வச்சுட்டு வா. எல்லாரும் சாப்பிடலாம்” சித்தப்பா பிரச்னைக்கு முற்றும் போட்டார்.
நான் பட்டாசை அள்ளிக் கொண்டு எங்கள் ரூமை நோக்கி நடந்தேன்.
“அப்படியே உன் அண்ணனையும் வரச் சொல்லு. கையை நல்லா கழுவிட்டு வா.. கையெல்லாம் ஒரே கருப்பா கரிமருந்து..” அம்மா பின்னால் இருந்து கத்தினாள்.
“சரி.. சரி..” நான் எரிச்சலுடன் சொல்லிக் கொண்டே நடந்தேன்.
எங்கள் குடும்பம் கொஞ்சம் பெரியது. அப்பாவும், சித்தப்பாவும் ஒன்றாக கூட்டுக் குடும்பமாக இருக்கிறார்கள். அப்பாவும், சித்தப்பாவும் ‘வானத்தை போல’ அண்ணன் தம்பிகள் மாதிரி. அந்த அளவுக்கு ஒருவர் மேல் அடுத்தவருக்கு அளவில்லா பாசம். ஒன்றாக பிசினஸ் செய்கிறார்கள். எனது அம்மாவின் பெயர் சத்யப்ரியா. அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் இரண்டு மகன்கள். நான் விஜய். அண்ணன் அஜித். நானும் அண்ணனும் ஒரே காலேஜில்தான் படிக்கிறோம். சித்தியின் பெயர் ஸ்ரீவித்யா. சித்திக்கும் சித்தப்பாவுக்கும் இரண்டு பெண்கள். மூத்தவள் தேவயானி. இளையவள் மோனிகா. மூத்தவளுக்கு கல்யாணம் ஆகிவிட்டது. புருஷன் தற்சமயம் இந்தியாவில் இல்லை. வேலை விஷயமாக அமெரிக்காவில் இருக்கிறார். தலை தீபாவளி கொண்டாட புருஷன் இல்லாமல் வந்திருக்கிறாள். இளையவள் மோனிகா எஸ்.எஸ்.எல்.சி படிக்கிறாள்.