அவள் புருசனிடம் இன்னும் சொல்லவில்லை என்றாள். “அசின் மாதிரி இருக்க, ப்ரியாமணி மாதிரி இருக்கன்னு சொன்னீங்களாமே? சரி, சினிமாவில அவளை சேர்த்து விடுறீங்களா?” என்று கேட்டு அது நான் சொன்ன பொய் என்று தெரிந்ததும், பக்கத்தில் இருந்த புக்கை எடுத்து என் மேல் வீசினாள். “பொறுக்கி நாயே” என்றாள். பத்து லட்சம் ரூபாய் பணம் கொடுத்தால், சென்னைக்கு அவர்களே போய் தங்கி சான்ஸ் தேடிக் கொள்ளப் போவதாகச் சொன்னாள். அவள் தம்பி துபாயில் இருக்கிறானாம். அவன் அனுப்பிய பணம் என்று கணவனிடம் சொல்லிக் கொள்கிறேன் என்றாள். கொடுக்க முடியாது என்றால் கணவனிடம் சொல்லி போலிசுக்கு போகிறேன் என்றாள். தப்பிக்க வழியேயில்லை.
நானும் ஒத்துக் கொண்டேன். பேங்கில் லோன் போட்டு, சேவிங்க்ஸ் எல்லாம் சேர்த்துக் கொடுத்தேன். நல்ல வேளை ஆர்த்தி ஊரில் இல்லை. கீதா என்னை கடைசியாய் பார்த்த போது முறைத்தாள். கோபம் போல என்று நினைத்தேன்! அவர்கள் அடுத்த ஒரு வாரத்தில் சினிமா சான்ஸ் தேட கிளம்பிப் போய் விட்டார்கள்… ம்ம்.. எவன் எவன் எல்லாம் கீதாவை போடப் போகிறானோ தெரியவில்லை. நினைக்கவே ஒரேயடியாய் நெஞ்சு வலித்தது.
இதோ ஒரு வருடம் ஓடி விட்டது. என் மனைவியோடும், குழந்தையோடும் வாழ்க்கை ஓடுகிறது. கீதா பெயரும் மாறி, ஆளும் மாறி
சினிமாவில் நடிப்பதாக பத்திரிக்கையில் செய்தி பார்த்த போது நம்பவே முடியவில்லை. கீதாவை மறக்க முடியாமல் அவளுடன் இருந்த
இனிமையான நேரங்களை நினைத்தபடி வெறுமையாய் கிடக்கிறது என் மனம். ஆனால் அவள் வைத்த ரோஜா செடி இப்போது பூத்துக்
குலுங்குகிறது.
முற்றும்-