திரிஷா மாதிரி இருந்தவள் இப்போது ப்ரியாமணி போல் தள தள என சதைப் பிடிப்போடு இருந்தாள். முன்னை விட இப்போது அழகாய் மட்டும் இல்லாமல், கவர்ச்சியாகவும் தெரிந்தாள். தாவணியை சரியாய் மூடி, இடுப்பையும் அதிகம் மறைத்து விட்டாலும், அவளது மார்பின் மதர்ப்புகள், “நான் வளர்ந்து விட்டேன்…இன்னும் வளருவேன்” என்று சொன்னது போல் எனக்கு தோன்றியது.
என் மனைவி ஆர்த்தி படுத்திருக்கிறாள். நல்ல நேரம் தான் என்று நினைத்துக் கொண்டே “சரி கீதா..வா” என்றபடி கடப்பாறையை எடுத்துக் கொண்டு போக, என் முன்னால் நடந்த அவள் புட்டங்களைப் பார்த்த போது அது முன்பை விட, பருத்து, அகண்டு இருந்தது. அது அவள் நடக்கும் போது ஏறி இறங்கி அசைவதைப் பார்க்க பார்க்க, எனது கடப்பாறையும் கைலிக்குள் முழித்துக் கொண்டது. எந்த கடப்பாறையை வைத்து எந்த குழியைத் தோண்டுவது என கொஞ்சம் குழம்பிப் போனேன். “இங்க தான் சார்” என்று ஒரு இடத்தைக் காட்ட, வேறு வழியில்லாமல், மண்ணில் சின்ன குழி தோண்ட ஆரம்பித்தேன்.
இரண்டு பேர் வீட்டுக்குப் பின்னாலும், காம்பவுண்ட் சுவருக்குள்ளேயே பெரிய இடம் உண்டு. அங்கே இரண்டு தென்னை மரங்கள், மூன்று வேப்ப மரங்கள் என்று உண்டு. ஓரமாய் எப்பவாது தக்காளி, கத்திரிக்காய் செடிகள் வைத்திருப்பார்கள். இரண்டு வேப்ப மரத்துக்கு இடையில் இதை வைக்கச் சொன்னாள். சுற்றிப் பார்த்த போது யாரும் இல்லாததால் மெதுவாய் பேச்சை ஆரம்பித்தேன்.
“என்ன கீதா…நல்லா வளர்ந்துட்டீயே இப்ப” என்றேன்.
“ஆமா சார்…அம்மா கூட சொன்னாங்க..வர வர பழைய ட்ரெஸ் எதுவும் சேர மாட்டேங்குது..புது தாவணி எடுத்து தைக்க
கொடுத்திருக்கேன்” என்றாள். என் கண்கள் மடிப்பு விழாமல் இருந்த அவள் இடுப்பில் மேல் இருந்தது.
நான் குரலை சற்று குறைத்து “தாவணி மட்டும் தான் புதுசா? பாவாடை, ஜாக்கெட்டு எல்லாம் இல்லையா?” என்றேன்.
“அதுவும் தான் சார்” என்றால் கள்ளம் கபடம் இல்லாமல். ப்ரா, ஜட்டி எல்லாம் எப்படி என்று கேட்டு விடலாமா என்று வார்த்தை
தோன்றினாலும், அது வாயை விட்டு வெளியே வரவில்லை. “உன் அழகுக்கு எது போட்டாலும் சும்மா டாப்பாயிருக்கும்” என்று தான்
சொல்ல முடிந்தது. அவளுக்கு மகிழ்ச்சியில் கண்கள் விரிந்தன. “போங்க சார்…நான் அப்படி என்ன அழகா?”
“என்ன கீதா, நீ இப்படி சொல்லுற? உன் கண் அழகு இருக்கே….நடிகை மீனாவுக்கு கூட இப்படி அழகான கண்ணு கிடையாது.