“சரி இரண்டாம் கேள்வி என்ன” என குயிலியின் ஆச்சர்யத்தை உடைத்து அடுத்த கேள்விக்கு தயார் ஆனாள் மோகினி, “அதான் அக்கா!! உம்ம பார்த்த உடனே பெருசு ஏன் அப்படி மிரண்டு போச்சு என குயிலி கேட்க, “அதான் குயிலி எனக்கும் புரியல, இப்போ எழுப்பி கேட்க கூடாது, விஷத்தின் விரியம் குறைய, உடல் தேற அவர் இன்னும் தூங்கனும், நீ சொன்னதை நான் அவரிடமே காலையில் கேட்க வேண்டும் என்று இருந்தேன்” என்றால் மோகினி சாவகாசமாக. “சரி ஆக்கா மூனாம் கேள்வி” என குயிலி ஆரம்பிக்க மோகினியோ இவள் ஆர்வத்தை அடக்க முடியாது என புரிந்தவளாய் தன் கைகளை கொண்டு காதை mudiyavaare தூங்கி போனால்.. பின்னே சிறிது நேரத்தில் குயிலியும் உறங்க, ஊரே உறங்கி போனது.
நடு சாமத்தில் மெல்ல வீசிய தென்றல் அங்கே எரியும் அகலை அணைத்து போனது.
விடியல் விடியும். விடை தெரியும்
யாருக்காகவும் காலன் அவன் சுழல்வதை நிறுத்துவதில்லை. வனமோகினி மேல் உள்ள மோகத்தில் ஜெயந்தன் அந்த மலை குகையிலேயே சில திங்களாய் மயங்கி கிடந்தான். அவர்களின் மோக மயக்கியதன் விளைவாக வனமோகினியும் ஜெயந்தனும் தனது கடமைகளை செய்ய தவறினர்
ஒரு அழகிய சாயங்காலம், ஜெயந்தன் காதல் தந்த களைப்பில், வனமோகினி அவள் உறங்கி போயினாள். குளிர்ந்த அந்த பொழுதிலும் அவள் முகம் மோதியது ஜெயந்தனின் கதகதப்பான ஆணுறுப்பு. வெண்ணிலவு கொண்டு அதில் பூவின் மென்னிதழ் சேர்த்து செதுக்கிய அவள் முகத்தில் ஒரு ஆடவனின் அந்தரங்க கோள் வந்து விழுந்து அந்த முகத்தை துன்புறுத்தியது போலும். நித்திரை கலைந்த அந்த பொன்மெனியால் கண் விழிக்க, தன் ஆசை காதலன் அதுவும் தேவேந்திரன் மகன் இப்படி நிதர்சன தரிசனம் தர வெட்கத்தில் முகம் சிவந்தாள், அந்த ஆணுறுப்பு வேகம் கொண்டு அவள் முகம் தட்ட அந்த முகம் மேலும் சிவந்தது.
நாணிய அவள் ஆசையாய், “ஐயனே தங்கள் வருகை வர வர சப்தம் இன்றி பூனையை போல உள்ளது, இப்படியா ஒரு பேதையை எழுப்புவது” என சிணுங்க, ஜெயந்தனோ சிரித்து கொண்டே “அழகிய சுடரே நான் என்ன செய்தேன் உன் பெயர் கொண்ட மோகம் எனும் தீ நான் குகை நுழைந்த நொடியில் இருந்தே என் மேனியின் வெப்பம் கூட்டியது, சூடு தாங்காமல் புழு போல துடித்து இந்த ஆடை களைந்தேன் இதோ உஷ்ணம் தாளாது என் உறுப்பும் எப்படி கொதிக்கிறது என்று பார்” என கூறி கொண்டே மீண்டும் அவள் முகத்தில் தன் உறுப்பை டப் டப் என வேகமாக தட்டினான், அதில் இருந்து சிந்திய முன்பனி துளிகள் அவள் முகம் தெறிக்க பாவம் பெண் அவள் என்ன செய்வாள் ,
காமம் எனும் கணை கொண்டு புருவ என்ற நாண் ஏற்றி வீரிட்டு பாய்ந்தன வனமொகினியின் பார்வை ஜெயந்தன் மீது. “அப்படி பார்க்காதே அடி, நான் மடிந்தாலும் மடிவென் அந்த விழி கொள்ளும் கொலைகார பார்வையில்” என கூறி தன் ஆணுறுப்பை அவள் இதழ் சேர்த்தான். படுத்த படியே மோகினி இதழ் சற்று விரிந்து கொடுக்க தன் விறைப்பைகள் கொண்டு மோகினியின் நெற்றியில் இடித்த படியே தன் ஆணுறுப்பை அவள் விரிந்த இதழ் மத்தியில் செலுத்தினான்.
இதற்காக காத்திருந்த அவள் இதழ்கள் நன்றாய் விரிந்து கொடுக்க, அவள் முகத்தில் விறைப்பைகள் மோத வேகம் கொண்டு தன் கணையை அவள் தொண்டை வரை செலுத்தியது ஜெயந்தன் கொண்ட மோக வெறி, தன் தொடை இடையே அவள் தலையை அழுத்தி பிடித்த படி இடுப்பை மட்டும் அழகாய் அசைக்க எதோ மந்திரம் போல் அவள் வாயில் ஆழம் பார்த்தது ஜெயந்தன் ஆணுறுப்பு. அப்படியே அவள் மேல் படர்ந்த ஜெயந்தன் தன் நாவால் அவள் தொப்புள் சீண்டி விளையாடிய படியே சிறிது நேரத்தில் தன் உயிர் அணுக்களை அவளின் அனுமதி இன்றி அவள் தொண்டை வழியே ஊட்டிவிட்டான்.
இன்னும் தாபம் தீராத ஜெயந்தன் வன மோகினி புணர எண்ணி சீலைகளைய முயல வனமோகினி கைகள் தடுத்தது. என்ன என எக்கமாய் ஜெயந்தன் பார்க்க, நாணிய படியே சொன்னால் “மன்னியுங்கள் ஐயனே இனி தங்கள் வேகம் என் மேனி தாங்காது, இப்போது இது ஓருயிர் அல்ல ஈருயிர்” என சொல்லி நாண” ஜெயந்தன் குழப்பம் கலந்த சோர்வில் இருந்தான். “என்ன சொல்கிறாய் மோகினி, உறுதி தானா” என அச்சத்தோடு கேட்க, இன்னும் நானம் தீராது “ஆம் ஐயனே நாம் கந்தர்வ மணம் செய்து இன்றோடு மூன்று திங்கள் ஆனது, என்னை அக்கினி தேவன் முன் நிறுத்தி இந்த மலை சாட்சியாக மணம் கொள்ளுங்கள்” என கேட்க.
தயங்கிய ஜெயந்தன் ஆழ்ந்த சிந்தனைக்கு பின் “சரி தேவி இன்று இரவே நமக்கு திருமணம் நான் சென்று என் தந்தையின் ஆசிர்வாதம் வாங்கி வருகிறேன் நீயும் உன் ஆதிக்கதின் கீழ் இருக்கும் மலைவாழ் மக்களை இங்கே வர சொல், ஆனால் யாருக்கும் நீ கருத்தரித்து இருக்கும் உண்மை தெரிய வேண்டாம். ரகசியமாகவே இருக்கட்டும்.” என கூறி உடைகளை உடுத்திய ஜெயந்தன் சட்டென தன் புஷ்பக விமானம் ஏறி புறப்பட்டான்.
என்னதான் ஜெயந்தன் யாரிடமும் சொல்லக்கூடாது என கூறினாலும் அது பெண் புத்தி ஆகிற்றே ரகசியம் காக்க இயலுமோ, தன் குகை அருகில் இருக்கும் குளத்தில் சிறு குச்சிகளையும் மண்ணையும் கொண்டு அழகிய குழந்தை பொம்மை ஒன்று செய்து அதை தன் மடியில் வைத்து குழந்தையை கொஞ்சுவதை போல பாவனை செய்தவள், அங்கே இருக்கும் கிளிக்கூடத்தை தனது மாய சக்தியால் அழைத்து தனக்கு திருமணம் என்றும் இதை ஊர்மக்களிடம் சொல்லி உடனே குகையில் கூட வேண்டும் என்று கூறி கொண்டு இருந்த நேரம் அந்த போம்மையில் உள்ள ஒரு குச்சி முனை அவள் மாரில் இடிக்க.. “அதற்குள் என்ன அவசரம் மகனே இன்னும் 7 திங்கள் பொறுப்பாயாக” என கூற. கிளியின் குணம் கேட்டதை அப்படியே சொல்வது தானே…
திருமண அழைப்போடு சேர்த்து வனமோகினிக்கு மகன் ஒருவன் 7 மாதம் பொறுத்து வருவதாகவும் அந்த கிளிக்கூட்டம் மக்கள் எங்கும் சொல்ல, அது தீயை வீட வேகமாய் பரவியது, மக்கள் சலசலக்க இதை கேள்வி பட்ட தேவந்திரன் தன் மகனான ஜெயந்தனை அழைத்து பேசினான்.
வனதேவதை மக்கள் மத்தியில் வாழும் ஒருத்தி, அவளுக்கு மாளிகை, மாடம் எல்லாம் தெரியாது. வெறும் மரங்களும், காட்டுவாசி மக்களும், மிருகங்களும் பறவைகளும் மட்டுமே அவள் வாழ்க்கை. இந்திரன் மகன் எப்படி இத்தனை வசதிகள் கொண்ட சொர்கம் விட்டு பூமியில் ஒரு காட்டின் நடுவே மலை குகையில் வாழ முடியும்.
இந்திரனுக்கு என்ன செய்வது என்ற கோபம் ஒரு பக்கம். மேலும் இறை நிலையை அடையும் முன்னே ஒரு வனதேவதைக்கு இங்கு பாற்கடல் அமிர்ததில் பங்கு வேறு தரவேண்டும். இந்திரன் நேரடியாக இதில் தலையிட விரும்பில்லை. ஆகையால் மக்கள் மனதில் சில கடல் அருகில் வாழும் பார்ப்பனரை அங்கே திருமணம் நடத்த ஒரு திட்டத்தோடு அனுப்பி வைத்தான் இந்திரன்.
பார்ப்பனன் வேலை தொங்கினான் அந்த கிராம மக்கள் இடையே திருமண அவசியம் என்றும் கந்தர்வ மணம், காதல் எல்லாம் இயற்கை குற்றம் என்றும் ஜாதி போன்ற கொடூர விஷத்தை அவன் இறக்கினான். “ஒருத்தி தரம் கேட்ட பின் எப்படி தேவனை மணக்க இயலும்?” , “ஒழுக்கம் கெட்டவள் தானே உடலை வைத்து காய் நகர்த்துவாள்” என்றெல்லாம் மக்கள் மனதில் விஷத்தை வைத்து செவ்வனே தன் வேலையை செய்தான் அந்த கடல்வாழ் பார்ப்பனன்.
Our kathaiya mutikama next kathaiku yathukiya pora