இதற்குமேல் இவர்கள் தன்னை பின் தொடர்ந்தாள் உயிர் இழக்க கூட நேரிடும் என உணர்ந்த அவள் அங்கே ஒரு ஓலை கீற்றில் இந்த பயணத்தை தானே தனியாய் மேற்கொள்வதாகவும் வீரர்களும் சேவகர்களும் வீடு திரும்புமாறு எழுதி வைத்து விட்டு மயக்கம் கலைந்த பின் அவர்கள் அருந்த சிறிது நீரையும் ஒரு குவளையில் அவர்கள் அருகில் வைத்தவள், தனக்கு தேவையான ஓரிரு சீலை மற்றும் சிறிது மூலிகை, கொஞ்சம் ஓவிய தூரிகைகள் மட்டும் எடுத்து ஒரு சிறிய பையில் போட்டு கொண்டு நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
சிறிது தூரம் நடந்தவள் தன் மூக்கில் கட்டிய அந்த துணியை கழற்றி தன் பையில் வைத்துகொண்டு மேலே அண்ணாந்து பார்த்தால். புதிய ஒரு பயணத்திற்கு அவளை அந்த வெங்குகை மலை வரவேற்பதை பொல உணர்ந்தாள்..
இதுவரை பளிங்கிலும் கம்பலத்திலும் மட்டுமே பதிந்த கால்கள், பல அரசனின் மார்பு முடியை இழுத்து விளையாடிய பாதங்கள் பயங்கரமாய் நொந்தன.. என்ன மலை இது இப்படி செங்குத்தாய் இருந்தால் எப்படி ஏறுவது என சிந்தித்தவாறே தான் கடந்து வந்த பாதையை நோட்டமிட அது வெறும் அறை காதை துரம் கூட இருந்திரவில்லை.. என்ன கொடுமை என அங்கே உள்ள மரத்தில் சோர்வாய் சாய்ந்து மரத்தின் உச்சியை பார்க்க அதில் எதோ ஒரு பெரிய உருவம் தென்பட்டது, அச்ச்தில் இவளோ வீரிட்டு கத்த… உடனே அந்த உருவம் தரையில் குதித்தது, “அம்மா அம்மா பயப்படாதே நான் இந்த ஊரின் காவலன், என் பெயர் முருகன்” என்றது அந்த உருவம்.
இவளோ குதித்த உருவம் மனிதன் என்பதை அவன் பேசி முடித்தும் நம்பவில்லை எதேனும் பூதமா குரங்கா என குழம்பிதான் போயிருந்தாள், “என்னமா இன்னும் என்ன நம்பல போலயே, பாரு எனக்கு கால் எல்லாம் இருக்கு.. நான் பேய் இல்லமா, என்ன நம்பு” என அவன் எதர்தமாய் கூற இப்போது தான் அவள் தொலைத்த மூச்சு அவளுக்கு கிடைத்தது…
இப்போது தன் மோகினி என்ற கர்வத்துடன் “யாரடா நீ, இங்க எங்க ஊர் இருக்கு இது வெறும் மலை தானே?” என்று அதட்டலாய் கேட்க. “இதானே பொம்பள புத்தினு சொல்றது, நான் எவ்ளோ மரியாதையா உன்ன அம்மானு கூப்பிட்டேன், நீ என்ன வாடா போடானு சொல்லுற பாரு… சரி ஏன் உங்க நாட்டுல எல்லாம் மலைகிராமம் ஒன்னும் இருக்காதா?” என நக்கலாய் கேட்ட படி சிரித்தான்.. இவளோ அந்த அழகிய ஆடவனின் உடற்கட்டை ரசித்து பார்த்த படியே சொன்னால் “நான் எப்போ உனக்கு அம்மா ஆனேன், உன் தகப்பனுக்கு என்னை கட்டி வைக்கும் எண்ணம் வேறா” என கொஞ்சி காமம் தெளிக்க கேட்டாள்,
இவள் அழகிலும் அவள் பேசும் விதத்திலும் சற்று நிலை தடுமாறி போன முருகன் “அடியாத்தி, மோகினியாட்டம்ல மயக்குர, உன் பேர் என்னடி ஆத்தா?” என்றான், அதற்கு அவளோ சத்தமாய் சிரித்தபடி “அதான் நீயே சொன்னியே மோகினினு அதான் என் பெயரு, முருகன் மோகினி பெயர் பொருத்தம் நல்லா இருக்கா” என்று கண் அடித்த படியே கேட்டாள்.. இதற்கு மேல் பேச்சு கொடுத்தால் இவள் என் வேட்டிய உருவி மட்டை உரிச்சாலும் உரிச்சிடுவா என்று “சரி நீ எங்க வந்த இந்த பக்கம் என்ன சோலி” என்றான் இவன். “நான் ஒவியக்காரி, நல்லா நாட்டியம் ஆடுவேன், மருத்துவமும் தெரியும் அதான் உன் பேர் தெரியாத ஊருக்கு சேவை பண்ணிட்டு இந்த மலை உச்சியில் இருக்கும் வெங்குகை கோவில் சுவற்றில் ஓவியம் தீட்ட வந்தேன்” என்றால் மோகினி..
“எங்க கிராமம் பேரு பெருஞ்சுள்ளி கிராமம்” என்று முருகன் கர்வமாய் சொல்ல, இம்முறை காடே அதிரும் அளவு பயங்கரமாய் சிரித்தாள் மோகினி “என்னது, பெருஞ்சுண்ணி கிராமம்மா, இது உன் ஊரு பெருமையா இல்லை உன் பூல் பெருமையா” என சொல்லி இன்னும் சிரிக்க பொறுமை இழந்த அவனோ இவளிடம் பேசினால் சரி வராது ஊரு பெரிய மனுஷங்க கிட்ட பேசிக்கட்டும் என்று அவளிடம் “ஆத்தா என் பொறத்தாலயே வா” என்று சொல்லி அவன் வேகமாய் நடக்க ஆரம்பித்தான்..
இவளோ அவன் வேகத்திற்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் ஓடினாள்.
முருகனும் அழகான இளைஞன் தான் வயது ஒரு 20-22 தான் இருக்கும்… இத்தனை அழகான மோகினியை பார்த்தும் பேசியும் அவன் பூல் தூக்காமல் இல்லை, இருந்தும் அதை காட்டிக்கொள்ளாமல் நடக்களானான். மோகினிக்கு இதுவரை இப்படி ஒரு வெகுளிதனமும் ஆண்மையும் ஒரு சேர உள்ள ஆண்மகனை பார்த்ததே இல்லை, முடி இல்லாத தேகம், எதோ கருப்பு பளிங்கு பாறைகளை வெட்டி அதை அழகாய் செதுக்கி இவன் தேகத்தில் ஒட்ட வைத்தது போல அத்துணை அழகான உடற்கட்டு அவனுக்கு.. இருந்தாலும் இந்த மலை ஏறும் போராட்டத்தில் அவளால் அவனை ரசிக்க முடியவில்லை, மூச்சிரைத்தது.. மெல்ல சோர்ந்து ஒரு பாறை மீது அமர்ந்தாள்.
மேலே சென்று கொண்டு இருந்த முருகன் திரும்பி பார்த்த போது இவள் அயர்ந்து அமர்ந்து இருந்ததை கண்டு அவளிடம் இறங்கி வந்தான்..
Our kathaiya mutikama next kathaiku yathukiya pora