ஆரம்பம்
கதையின் நாயகன் நக்குலன் சுமாரான வழக்கமான பய்யன் முக்கியமாக கண்ணிபய்யன் வாங்க கதைக்கு போகலாம். நக்குலிர்கு விடுமுரை காலம் என்பதால்எங்கயாவது சுற்றுல செல்ல ஏசை பட்டான். காலை சாப்டு முடித்து படுக்கையில்படுத்து ஏங்க போகலாம் என சிந்தித்துக் கொண்டு இருந்தான். சமையலில்மும்மரமாக இருந்த அம்மாவை எப்படியவது கெஞ்சிக் கூதாடி சுற்றுல அளைத்துசெல்ல வைக்கலாமென சமையல் அரைக்கு கிளம்பினான். அங்க 36 வயதானநடிகை ஸ்னேகா போல் அம்சமான உடல் கொண்ட கும்தா ஆண்ட்டி சுகாசினி நம்நக்குலின் அம்மா நைட்டியில் சமையல் வேலையில் இருக்க கதவு அருக்கில்வந்தவன் எப்படி பேச்சை துடங்கலாம் என ஓசித்துக் கொண்டு நின்று அம்மாவைபார்த்தான். அவள் முன் பக்கம் ஜென்னல் வெளிச்சம் வீசியது, வீசினால் பின்னால்என்னவெள்ளம் கண்னில் படுமென வசகர்களுக்கு சொல்ல தேவை இல்லயெனநினைக்கிறேன் எதே தான் நீங்கள் நினைத்தது செரி! சுகாசினியின் உடல் வடிவம்அப்படமாக நக்குல் கண்னில் பட்டது அவன் பார்வை அம்மா புட்டதிர்க்கு போனதுஅவன் உடல் சிலிர்த்தது ஜட்டி போடாமல் புட்டத்தின் கோடுக் கூட தெரிந்தது. அவன் அம்மா உடலை பார்க்கிறான் என சொன்னவுடன் அவனை தவராகாநினைக்க வேண்டம் அவனுக்கு அம்மா மேல் காம என்னங்கல் இருந்தது இல்லைஏதோ கணனில் உடல் பட்டதும் வயசு கோலாரு எட்டிப் பார்த்தது அவலோவுதான்.
தன் பார்பது எவலோ இல்லை சொந்த தாய் என்று மூளை சொன்னதும் பார்பதைநிருத்தினான்.
நக்குல்: அம்மா! (காதில் விழவில்லை மீண்டும் சத்தமாக அளைத்தான்)
அம்மா: என்னடா? இப்போதான சாப்ட்ட திரும்ப பசிகிதா?
நக்குல்: அது இல்லமா! நான் ஒன்னு கேக்கனும்
அம்மா: அப்பறம் என்ன? நான் வேலையா இருக்கேன் பாத்த தெரியலியா
நக்குல்: அம்மா எங்கயாது டூர் கூட்டிடு போமா பிலீஸ்
அம்மா: அதுக்குலாம் பணம் இல்லாடா உனக்கு தெரியாதா?
நக்குல்: பிலீஸ் எங்கயாவது கூட்டிப் போமா
அம்மா: காசு இல்லாமா எங்கடா போக முடியும்
நக்குல்: அதலாம் முடியாது இந்த வாட்டி எங்கயாச்சு போயே ஆகனும் என அடம்பிடித்தான்
அம்மா: நீ என்ன கொழந்தையா அடம் அடி வாங்காமா போயிரு
நக்குல்: என் பிரண்ட்ஸ் எல்லாம் டூர் போராங்க காசு இல்லாதவங்க கூட அவங்கதாத்தா பாட்டி வீட்டுக்கு போராங்க எனச் சொல்லி அழுதான்
அம்மா: நீ என்னதான் அழுதாலும் நடக்காது
நக்குல் அவன் அரைக்கு போய் கதவை டம்முனு சாத்திட்டு பெட் ல விழுந்துஅழுதான் சாப்பட கூப்ட போதும் வெளியெ வரவில்லை கவலைக் கொண்டசுகாசினி வேரு மாநிலத்தில் தங்கி பனி புரியும் அவள் கணவனும் நக்குல்அப்பாவும் ஆன மணிகண்டனுக்கு கால் செய்தால்.
அப்பா: ஹலோ சொல்லுமா
அம்மா: ப்ரியா இருக்கிங்கலா?
அப்பா: ம்ம்ம் ப்ரிதான்
அம்மா: இந்த நக்குல் டூர் கூட்டிடு போனு அடம் பிடிக்கிறான் காசு இல்லடனுசொன்ன கேக்க மாடேங்குறான் சாபாட கூட வர மாடேங்குறான்
அப்பா: நான் ஒன்னு சொல்வேன் ஆனா உனக்கு பிடிக்காது
அம்மா: சொல்லுங்க என்னனு
அப்பா: உன் அப்பா வீட்டுக்கு அவன கூட்டிடு போலாம்ல?
அம்மா: உங்களுக்கு தெரியாதா? நான்தான் அங்க போக மாட்டேனு தெரியாதா?
அப்பா: சண்டை லாம் குடும்பத்துல சாதார்னம் என்ன சண்டைனு கூட நீ எனக்குசொன்னது இல்ல உன் அப்பா பேரனை பார்த்த கோவம் போயிரும்ல?
அம்மா: (நான் அங்க போகாம இருக்குரது எனக்காக இல்லடா மடையா மணி)
அப்பா: என்ன பேச்சே காணோம்?
அம்மா: அதலாம் செரியா வராது
அப்பா: அப்போ நீயே நக்குல எத சொல்லி சமாலி இல்லான உன் ஊருக்குகூட்டிடு போரது தவிர வேற வழி இல்ல
அம்மா: செரி நான் வைக்கிரேன்
அப்பா: ம்ம்ம் செரி
கால் கட் செய்து விட்டு வெகு நேரம் சிந்தித்த சுகாசினி ஆனது ஆகட்டும் ஊருக்குபோகலாம்னு முடிவு பான்றா எழுந்து போய் மகனின் அரைக் கதவைத் தட்டினால்உள்ளே ஒரு சத்தமும் இல்லை மீண்டும் மீண்டும் தட்டியும் முன்னேற்றம் இல்லை“டேய் அம்மா உன்ன டூர்கு கூட்டிப் போரேண்டா” சொன்னதும் தபதப என சத்தம்கேட்க கதவை திரந்த நக்குல் தன் தாயை கட்டிப்பிடித்து தெங்க்ஸ் தெங்க்ஸ் னுமுத்த மழை பொழிந்தான். அவன் கை ஒரு நொடி அம்மா புட்டத்தில் பட அவன்காலை கண்ட தாயின் நிழல் ஆடிய தொடைகளும் பிரம்மாண்ட புட்டமும்நினைவில் வர அவன் குஞ்சாமனி மெல்ல நீண்டு அவன் தாய் துடையில் முட்டமிரண்டு நகர்ந்தான் சிரித்த முகத்துடன் சமலித்தான்.
நக்குல்: எங்க மா கூட்டிடு போர
அம்மா: என் அப்பா வீட்டுக்குடா
நக்குல்: அப்பா வா? உன் அப்பா உயிரோட இருக்காரா? ஏன் மா நீ சொன்னதேஇல்ல (அதிர்ச்சி ஆனான்)
அம்மா: ரோம்போ கேள்விக் கேட்டினா டூர் கென்ஸல் பன்னிருவேன் (கொஞ்சம்கடுமையாக சொன்னால்)
நக்குல்: செரி மா நான் கேட்க மாட்டேன்! அங்க யாருலாம் இருக்க?
அம்மா: என் அப்பாவும் என் தங்கச்சியும் (மரக்க நினைத்தது எல்லாம் அவள்தலையில் ஓடியது)
நக்குல்: எனக்கு சித்தி வேர இருக்காங்காலா சூப்பர் (மிகவும் மகிழ்வானான்)
அம்மா: இன்னைக்கு நைட் கிழம்புரோம் ரெடியா இரு. சொல்லி விட்டு சுகாசினிமெல்ல அந்த இடம் விட்டு நகர அரம்பித்தால் “அம்மா!” நின்றால் “ஊரு பேர்என்ன மா!” சுகாசினி உதடுகள் புன்னகை பூத்தது ஊர் பேர் சொல்ல வாய்திரந்தால் “காமாத்துப்புறம்”.
ஆரம்பிக்காலாமா?