இந்தச் செய்தி கேள்விப்பட்டு ஒரு வாரம் ஆகியிருக்கும். ஒரு மாலை ஐந்து மணிக்கு நான் ஏதோ வேலை இழுத்து விட்டுக் கொண்டு என் பைக்கை உதைத்துப் புறப்பட்டேன். எங்காவது போய் அழகான குட்டிகளை லுக் விட்டு வரலாம் என்று ப்ளான். நான்கு வீடு தான் போயிருப்பேன். ஒரு ஸ்டைலான அழகி ஜீன்சும் ஸ்லீவ்லெஸ் சட்டையும் அணிந்து செல்வதைப் பார்த்தேன். குட்டையான முடியை அழகாக போனி டெயில் போட்டுக் கொண்டு ஒய்யாரமான நடை. ஐ, நம்ம தெருவிலா, என்று நான் வியந்து பார்க்க, அந்த அழகி திரும்பினாள். அட, நம்ம ஜெயந்தி. திருமணம் ஆகி மூன்றே மாதத்தில் சிக்கென்று ஸ்டைலாக அழகாக மாறியிருந்தாள். கையில் ஒரு பை நிறைய புத்தகங்கள் வைத்திருந்தாள். என்னைப் பார்த்து கட்டை விரல் தூக்கிக் காட்டினாள். சட்டென்று பைக்கை நிறுத்தினேன்.
“ஹாய் ஜெயராம். எந்தப் பக்கம் போறேங்க. ஒரு லிஃப்ட் குடுக்கமுடியுமா.”
“வொய் நாட் ஜெயந்தி. வாங்க எங்க போகணும்” கரும்பு தின்னக் கூலியா வேண்டும்.
“வேற எங்க போவேன். டிரிப்ளிக்கேன் லைப்ரரிக்கு தான். நீங்க போற வழில ஏதாவது பஸ் ஸ்டாப்ல டிராப் பண்றீங்களா.” என்றாள்.
“ம்ம் ஏறிக்குங்க ஜெயந்தி.” என்றேன்.
“ஓகே ஏறிப்பேன். ஆனா ஒரு கண்டிஷன். நீங்க வாங்க போங்க எல்லாம் வேணாம். கால் மீ ஜெயந்தி ஒன்லி.” என்றாள்.
“ஓக்கே டன். ஸேம் அப்ளைஸ் டு யூ ஆல்ஸோ ஜெயந்தி.” என்றேன்.
ஆஹாஹா, தன் ஜீன்ஸ் கால்களை பைக்கின் இரு பக்கமும் போட்டு ஜிங் என்று உட்கார்ந்தாள். அழகிய புட்டங்கள் என் பைக் மீது பட என்ன தவம் செய்திருக்கவேண்டும். மெதுவாக என் இரு தோள்கள் மீதும் இரு கைகள் வைத்தாள். எனக்குள் சுரீர் என்று ஒரு தாக்கம். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என் முதுகு மீது படர்ந்ததை உணர்ந்தேன். மெத்து மெத்துவென்ற மார்புப் பந்துகள் என் முதுகு மீது அழுத்தின. ஒரு கை தோளிலிருந்து கீழே இறங்கி என் இடுப்பைச் சுற்றியது. சுகமாக இருந்தது. ஆனால் அதற்குள் திருவல்லிக்கேணி வந்துவிட்டது. அவளை இறக்கி விட்டேன். “ஓக்கே ஜெயந்தி, ஸீ யூ” என்று புறப்படத் தயாரானேன்.
“ஜெய்ராம், ரொம்ப அவசரமா?” என்று தயங்கியபடி கேட்டாள்.
“நோ ஒண்ணும் அவசரமேயில்லை. என்ன வேணும்” எனக்கு என்ன அவசரம். சைட் அடிக்கும் வேலை மட்டும்தானே.
“இல்ல பத்தே நிமிஷத்துல வந்துர்ரேன். சரியா”
“ஓயெஸ் வெயிட் பண்றேனே.”
சரியாக சொல்லியபடி பத்து நிமிடங்களில் அந்தப்பையிலிருந்த புத்தகங்களை உள்ளே கொடுத்து விட்டு கை வீசி வந்தாள். என் பைக்கில் பின்னால் ஏறி உட்கார்ந்தாள். கட்டிப்பிடித்தாள்.
“வீட்ல போரடிக்குது ஜெய்ராம். நீ எங்க போகப் போறே. நானும் வரட்டா.”
“ஒண்ணுமில்ல. சும்மா ஒரு ரவுண்ட் தான் போயிட்டு வரலாம்னு கௌம்பினேன். நத்திங் இன் பர்டிகுலர்.” என்றேன்.
அப்பிடியே பீச் வரைக்கும் போய் ஒரு வாக் போய் வரலாமா ஜெய்.” “ஓ வித் ப்ளஷர்.” என்று பைக்கை நேராக கண்ணகி சிலை அருகே சென்று நிறுத்தினேன். ஜீன்ஸ் அணிந்த காலை தூக்கிப் போட்டு வெளியே நின்றாள். நான் பைக்கை நிறுத்தி சாவியை எடுத்து வருவதற்குள் அவள் கடல் அலைகளை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினாள்.
“அப்பிடியே பீச் வரைக்கும் போய் ஒரு வாக் போய் வரலாமா ஜெய்.”
“ஓ வித் ப்ளஷர்.” என்று பைக்கை நேராக கண்ணகி சிலை அருகே சென்று நிறுத்தினேன். ஜீன்ஸ் அணிந்த காலை தூக்கிப் போட்டு வெளியே நின்றாள். நான் பைக்கை நிறுத்தி சாவியை எடுத்து வருவதற்குள் அவள் கடல் அலைகளை நோக்கி நடக்கத் தொடங்கினாள். அவள் அசையும் பின்புறங்களைப் பார்த்தேன். ஒரு ஃபாஷன் டிசைனரிடம் கேட்டால், ஜீன்சுக்கு ஜெயந்தியின் உருவம் பொருந்தாது என்று சொல்வார். மெல்லிய இடை. ஆனால் மிக மிக அகலமான புட்டம். முதுகு உள்பக்கம் வளைந்து மிக அதிகமாக பின்புறங்கள் துருத்திக் கொண்டு திம் திம் என்ற புட்டப் பிரதேசம். இறுக்கிப் பிடித்த ஜீன்ஸ் ப்ருஷ்டத்தின் ஆட்டம் தாளாமல் தளக் புளக் என்று ஆட்டம் காட்டியது. டிசைனர் என்ன வேண்டுமானாலும் சொல்லட்டும். ஆனால் என் மனது அவள் குண்டிகள் போலவே துள்ளியது. அற்புதமான புட்ட பாகங்கள். கிள்ளத் தூண்டும் குண்டிகள். அழுத்திப் பிடித்த துணி பிளவை நீட்டாகப் பிளந்து அந்த இடத்தில் சற்று உள் வாங்கியிருந்தது. அந்த ஆட்டத்தை ரசித்துக் கொண்டே அவளைப் பின் தொடர்ந்தேன். சற்று நேரத்திற்கு பின் அவளோடு சேர்ந்து நடந்தேன். “வெண்ணிலவே
வெண்ணிலவே” பாட்டில் வருவது போல் மெதுவாக எங்கள் கைகள் உரசிக்கொண்டன. நடையின் வேகமும் அசைவுகளும் ஒரே சீராக இருந்தது. கைகளைக் கோர்த்துக்கொண்டோம். முழங்கைகள் கோர்த்தன. பின்னர் என் கை அவள் தோள் மீது விழுந்தது. கழுத்தைச் சுற்றி கையைப் போட்டேன். அவள் என் இடுப்பைச் சுற்றி கையைப் போட்டாள். மெதுவாகத் தலையை என் தோள் மீது சாய்த்தாள். கதிரவன் மறையும் நேரம். சன்னமான வெளிச்சத்தில் இருவரும் கை கோர்த்து கடலலைகளில் கால் நனைத்தோம். பின்னர் என் தோளைப் பிடித்து தொங்கிக் கொண்டே அவள் நடக்க நாங்கள் மணலில் ஓரிடத்தில் அமர்ந்தோம். முதலில் நான் ஜெயந்தியை ரசித்தேன்.
கையில்லாத சட்டைக்கும் இறுக்கப் பிடித்த ஜீன்சுக்கும் ஒரே ஒரு துளி இடைவெளி இருந்தது. அதில் மாசு மருவில்லாத இடை ஒரு விரல்கட்டை அளவும் அதன் மத்தியில் சுழிவான நாபிக் கமலமும் தெரிந்தது. அதைப் பார்த்து ரசித்து பின்னர் சுற்றியிருக்கும் சென்னை நகர மக்களைப் பார்த்தேன். அங்கு கண்ட காட்சி எங்கள் பார்வையை சுண்டி இழுத்தது. மூன்று இளம் பெண்கள். ஸ்கூல் யூனிஃபார்ம் அணிந்து வந்தவர்கள். சின்னஞ்சிறுசுகள். வயது 15-17 இருக்கலாம்.