சின்ன வயதிலிருந்தே அவர்கள் வீட்டில் செல்லமாக வளர்ந்த மகாராணி இவள். கிராமத்தில் இவர்கள் குடும்பம் மிகப் பெரிய பணக்காரக் குடும்பமாக இருந்தாலும், இவள் ரொம்ப சிம்பிளாகத்தான் இருப்பாள். மாலதி மாநிறம்தான் என்றாலும், 34” முலைகள், வட்ட முகம் , எடுப்பான நாசி, கூர்மையான சிறிய கண்கள், திரண்ட புட்டம் என்று பார்ப்பவர்களை வசீகரிக்கக் கூடிய அளவில்தான் இருந்தாள்.
“என்னடி நான் பேசி கிட்டே இருக்கேன். நீ என்னடான்னா என்னையே பாத்துகிட்டு இருக்கியே?” என அவள் கேட்டதும்தான் சுய நினைவுக்கே வந்தேன்.
எனக்குள் சுழன்று கொண்டிருந்த நினைவுகளை மறைத்துவிட்டு ” இல்ல,… இவ்ளோ அழகா இருக்கியே. போயும் போயும் அந்த சுருட்டைத் தலையன் கிட்டே நீ எப்படி மாட்டினேன்னு பாத்துகிட்டு இருக்கேன்” என்று உடான்ஸ் விட்டேன்.
“ஏய்,…ஆள்தான் அப்படி. வேலையிலே கில்லாடி தெரியுமா. அது சரி,… உனக்கு அதெல்லாம் எங்கே தெரியப் போகுது?”
“எனக்கு ஒன்னும் தெரியவேண்டாம்டி சாமி. நீயாச்சு அவனாச்சு. அது சரி,… காலையில் கான்பரன்ஸ் இருந்ததால், மதியம் கிளாஸ் கிடையாதுன்னு சொல்லிட்டாங்க . என்ன ப்ரோக்ராம் வச்சிருக்கீங்க மேடம்? இன்னேரம் அந்தப் பரட்டைத் தலையன் பரத்துக்கு போன் செஞ்சிருப்பியே?, அவனும் வந்து ஈன்னு இளிச்சிகிட்டு உன்னை பிக்கப் செஞ்சுகிட்டு போய்டுவான். நான் ஒன்டியா உக்காந்து என்ன செய்யிறதுன்னு முழிச்சுகிட்டு இருக்கணும்” என வம்புக்கு அவள் காதலனை இழுத்தேன்.
”கான்பரன்ஸுக்கு அப்புறம் காலேஜ் இல்லைன்னு முன்னமே தெரிஞ்சிருந்தா, இன்னேரம் நான் உங்க கூடவா உட்கார்ந்து பேசிகிட்டு இருப்பேன்? அவன காலேஜுக்கு வரச் சொல்லி, பைக் பில்லியன்லே, பல்லி மாதிரி உக்காந்துகிட்டு கூட்டமே இல்லாத தியேட்டருக்கு போய் கார்னர் சீட்ல உக்காந்து”
“ம்,…உக்காந்து….உக்காந்து என்ன செஞ்சுகிட்டு இருப்பீங்க?” என கிண்டலுடன் கேட்கவும்,
”வேறென்ன படம் பாத்துகிட்டு இருப்போம். அப்புறம் வேற எதுக்கு தியேட்டருக்கு போறாங்களாம்?” என நக்கலாக பதில் சொன்னவள்,….
”வர வர நீயும் சரியில்லை. இந்த மாதிரியான விஷயத்தை எல்லாம் அக்கறைப் பட்டு அதிகமா கேக்கிறே. என்ன காதல் கீதல்னு எதாவது கச முசாவுலே மாட்டிகிட்டியா?”
.”போடி. வாழா வெட்டிக்கு அதொன்னுதான் குறைச்சலாக்கும். நீ நினைக்கிற மாதிரி எல்லாம் ஒன்னும் இல்லை சும்மாதான் கேட்டேன்.”என மழுப்பி விட்டு வேறு திசையில் திரும்பிக் கொண்டேன்.
“நாளைக்கு வேற கான்பரன்ஸ் இருக்காம். நாளைக்கு எப்படி எல்லாம் கடிக்கப் போறாங்களோ? என மாலதியே அந்த டாப்பிக்கை மாற்றினாள்.
எங்களை நோக்கி ஒரு தோழிகள் பட்டாளம் வந்தது.
“நீங்க ரெண்டு பேரும் இங்கதான் இருக்கீங்களா. நாங்களெல்லாம் படத்துக்கு போலாமுன்னு இருக்கோம். நீங்க ரெண்டு பேரும் வர்றதா இருந்தா சீக்கிரம் கிளம்புங்க. இப்ப போனாதான் நாலு மணி ஷோவுக்கு தேவி தியேட்டர் போக முடியும்.” என்று பட்டாளத்திலிருந்த சக வகுப்பு மாணவி ஒருத்தி சொல்ல,
”இல்லைடி. தேவி தியேட்டர் போயிட்டு திரும்பி வர லேட்டாகிடும். அதனாலே நீங்க போங்க நான் வரல”என்று சொன்னேன்.
மாலதியைப் பார்த்த அவள், நக்கலாக,”அப்ப நீ மட்டும் என்ன வரவா போற. ரெண்டு பேரும் எதாவது பண்ணிட்டு போங்க.. எனக்கு டைம் ஆச்சுடி நான் போறேன். மாலதி, அந்த ஹச். ஓ.டி எதாவது கேட்டுச்சுன்னா, கம்யூட்டர் கிளாஸுக்கு போயிருக்கோம்னு சொல்லிடு. இல்லைன்னா, கிழட்டுப் பிசாசு மாதிரி ராத்திரி கேள்வி மேலே கேள்வி கேட்டு என்னைக் கொன்னுடும்”என ஹாஸ்டலில் தங்கி இருக்கும் ஒரு ஆசிரியை பற்றி நல்ல விதமாக சொல்லி விட்டு அவள் போனாள்.
மாலதியின் முகத்தை மேலும் கீழும் பார்த்த நான்,“இப்ப என்னடி பண்றது? வீட்டுக்கு போறதுக்கும் மூடு இல்லை. கான்பரன்ஸ்ல கடிச்ச கடியிலே ஏற்கெனவே தலை வலியா இருக்கு. இதுல கம்யூட்டர் லேப்ல போயும் உட்கார முடியாது. சாயங்காலம் வரைக்கும் இந்த மூஞ்சியை பாத்துகிட்டு உட்கார்து இருக்க வேண்டியதுதானா?”என சலித்து பெரு மூச்சு விடுவது போல மாலதியை சீண்டினேன்.
Next please 9