டாக்டரிடம் தனக்கு என்ன நடந்தது என்று கேட்டாள்.ஒன்றும் இல்லமா ஒரு சின்ன சிராய்ப்பு தான்..மற்றபடி வேறெதுவுமில்லை என்று சுருக்கமாக சொல்லிவிட்டு..அதோ அங்கு நின்றுகொண்டிருப்பவர் தான் உன்னை கொண்டுவந்து இங்கு சேர்த்தார் என்று டாக்டர் கையை நீட்ட அந்த திசையை நோக்கி பார்த்தாள் காயத்ரி..அங்கே விமல் செல் போனில் பேசியபடி காயத்ரியை கவனித்துக்கொண்டிருந்தான்.இவன் நல்லவனா??இல்லை கெட்டவனா என்று தெரியவில்லையே என்று காயத்ரி தனக்குத்தானே கேட்டுக்கொண்டாள்.எதுவாக இருந்தாலும் சரி அவனுக்கு ஒரு நன்றி மட்டும் சொல்லிவிட்டு அதோடு நிறுத்திக்கொள்ளவேண்டும் என்று முடிவெடுத்திருந்தாள்.செல் போனில் பேசி முடித்துவிட்டு காயத்ரியின் அருகில் வந்து அமர்ந்து இப்போ உடம்பு எப்படிங்க இருக்கு என்று கேட்டான் விமல். காயத்ரி:ஹ்ம்ம் இப்போ வலி கொஞ்சம் குறைஞ்ச மாதிரி இருக்குங்க என்று சொல்லிவிட்டு மேற்கொண்டு பேசாமல் அத்தோடு பேச்சை முடித்துக்கொண்டாள். விமல்:ஜீப் மோதியதில் உங்க டூ வீலர் ரொம்ப சேதமடைஞ்சிருச்சு..நான் தான் எனக்கு தெரிஞ்ச வொர்க் ஷாப்ல விட்டுருக்கேன். காயத்ரி:சரிங்க..நான் வீட்டுக்கு கெளம்பனும் தப்ப நினைக்கலைன்னா ஒரு கால் டாக்ஸி பிடிச்சு தரமுடியுமா என்று கேட்டாள். சரி என்று சொல்வதுபோல தலை அசைத்துசென்றான் விமல். பத்து நிமிடங்களில் கால் டாக்ஸி வந்தது. காயத்ரி:ஆஸ்பத்திரி பில் எல்லாம் pay பண்ணிருங்க நான் வீட்டுக்கு போனதும் உங்களுக்கு அந்த பணத்தை திருப்பி கொடுத்திடுறேன் என்றாள்.சரி என்று சொல்லிவிட்டு அந்த தொகையை செலுத்திவிட்டு வந்து காரில் முன் பக்கத்தில் அமர்ந்து கொள்ள..காயத்ரி பின் சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டாள்.கார் அவளது வீட்டை சென்றடைய காலை மணி பதினொன்று.அதுவரைக்கும் ஷங்கர் இன்னும் வரவில்லை.. விமலுக்கு கொடுக்க வேண்டிய தொகையை பீரோவில் இருந்து எடுத்து வந்து அவனுக்கு கொடுத்து விட்டு நன்றி சொல்லி அவள் திரும்பும் போது..உங்க பேரு என்னங்க மேடம் என்றான் பவ்வியமாக..காயத்ரி என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே அவளது செல் போன் அடித்தது.எதிர் முனையில் ஒரு குரல் ஆங்கிலத்தில் பேசியது..மணிகண்டனும் லக்ஷ்மியும் பயணம் செய்த கார் வாரணாசி அருகே ஆளில்லா ரயில்வே கிராஸ்சிங்கிள் ரயில் மோதி சம்பவ இடத்திலேயே டிரைவர் உள்பட மூவரும் பலியாயினர் என்று அந்த இன்ஸ்பெக்டர் கூறினார்.காயத்ரிக்கு இதயமே வெடித்தது போல இருந்தது அந்த கணம்.உடல்களை பெற்றுக்கொள்ள உடனே நீங்கள் வாரணாசி பொது மருத்துவமணைக்கு வர வேண்டுமென்று சொல்லி தொடர்பை துண்டித்தார் இன்ஸ்பெக்டர்.
அழுதுகொண்டே காயத்ரி சங்கரைத் தேடி கோவிலுக்கு ஓடினாள்.அப்பொழுதுதான் கோவிலில் இருந்து வீட்டுக்கு கிளம்பிக்கொண்டிருந்த ஷங்கர் காயத்ரிஅலுத்து கொண்டு ஓடிவருவதை பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்து..என்ன ஆச்சு என்று விசாரிக்க..காயத்ரி ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் அழுதுகொண்டேஇருந்தாள்.உடன் இருந்த விமல் காயத்ரிக்கு விபத்து நடந்ததில் இருந்து..அவளுடைய அப்பா,அம்மா வாரணாசியில் இறந்ததுவரை சுருக்கமாக சொல்லிமுடித்தான்.அன்று இரவே ஷங்கரும் காயத்ரியும் வாரணாசி கிளம்புவதாக விமலிடம் சொல்லிவிட்டு வீடு நோக்கி விரைந்தனர்.
வீட்டுக்கு சென்று ஏதோ யோசித்த காயத்ரி..விமலுக்கு போன் செய்து..விமல் நீங்க தப்பா நினைக்கலைன்னா நீங்களும் கொஞ்சம் எங்க கூட வரமுடியுமா என்று கேட்டாள்.விமலும் சரி என்று சொல்லி போனை வைத்துவிட்டு கிளம்ப தயாரானான்.மூவரும் சென்னை சென்ட்ரலுக்கு சரியாக மாலை ஏழு மணிக்கு வந்து சேர்ந்தனர்.ஷங்கர் தன் கூட இருப்பதால்..விமல் தன்னை ஒன்னும் செய்ய முடியாது என்று நினைத்துக்கொண்டாள் காயத்ரி.வரிசையில் நின்று ஜெனெரல் டிக்கெட் வாங்கி வந்தான் விமல்.சரியாக ஒன்பது மணிக்கு கிளம்ப தயாராக நின்று கொண்டிருந்தது வாரணாசி எக்ஸ்பிரஸ்.கூட்டம் குறைவாக இருந்ததால் மூவருக்கும் உள்ளே அமர இடம் கிடைத்தது.காயத்ரி ஒரு சீட்டில் அமர..அவளுக்கு எதிராக ஷங்கரும் விமலும் அமர்ந்து கொண்டனர்.வாரணாசி எக்ஸ்பிரஸ் கிளம்பிய அரை மணி நேரத்தில் ஷங்கர் தூங்கிக் கொண்டிருந்தான்.விமல் ஜன்னலோரத்தில் அமர்ந்து வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருக்க..காயத்ரி அவளுடைய அப்பா அம்மாவை விட்டு பிரிந்த ஏக்கத்தில் அழுதுகொண்டிருந்தாள்.அவளை சமாதானம் செய்ய முயன்றவனாய் அவளுடைய தோளை தொட்டு ஆறுதல் கூறிக்கொண்டிருந்தான் விமல்.அந்த குளிர்ந்த காற்றிலும் அவனுடைய கை கொடுத்த இதம்..இவன் தன்னை பதம் பார்க்கத் தான் தன் மீது கை வைத்திருக்கிறானோ என்று காயத்ரியின் உள்மனது சந்தேகம் அடையச் செய்தது.ஒரு வினாடி யோசித்த காயத்ரி..விமலின் கையை தட்டிவிட்டு அவனை முறைத்துப் பார்த்தாள்.கட்டிய புருஷன் தூங்கிக் கொண்டிருக்கிறான் எதிரே..