“டேய். இந்த பாத்ரூமில் கேமரா, கீமரா வச்சிருக்கமாட்டாங்களே. டா. பயமாயிருக்கு. எனக்கும் மாத்து துணியில்லாததால் எல்லாம் அவுத்துபோட்டுத்தான் குளிக்கணும். ”
“அதெல்லாம் இருக்காது. ம்மா. சரி, கதவை திறங்க, நான் வேணுமின்னா ஒரு பார்வை பார்த்துடறேனே. ?” அம்மாவும் கதவை திறக்க, நான் அம்மா முழுநிர்வாணமா இருப்பாங்களோ. ன்னு, வாய் நிறைய ஜொல்லோடு மனசு முழுக்க ஏக்கத்தோடு பார்த்தேன். அம்மா பாவைடை மற்றும் மேலே துண்டு கட்டி முக்கிய ஐட்டமெல்லாம் மறைத்து வைத்திருந்தாள். அதனாலென்ன? பார்க்கலாம். இன்னிக்கு ராத்திரி இங்கேயேதானே ஸ்டே. உள்ளே போய், பாத்ரூம் சுவர், ஷவர், கண்ணாடி இடுக்கெல்லாம் தேடினேன். அம்மாவும்.
“சரி. விடுடா. நான் சீக்கிரம் வந்துடறேன். எதுவும் இருக்காது. ன்னு நினைக்கிறேன். ” நானும் வெளியே வந்துட்டேன். அடுத்த பத்து நிமிடத்தில் அம்மா வெளிவருவதற்குள், ரூம் முழுக்க ஏதாச்சும் கேமராமாதிரி இருக்கான்னு துழாவிட்டேன். ஒன்னும் கிடைக்கலே. அம்மா, வெறும் துண்டை, மார்புக்குமேல் கட்டிவந்தாள். அய்ய்யோ. அவளோட பளிங்கு தொடைகள் பள. பள. ன்னு மின்ன. மேலே கனிகள் கால்வாசி கொஞ்சம் பிதுங்க. செக்சியாய் கும்முனு வந்தாள். என் பார்வையை புரிந்த அவள்.
“சாரி. டா. ஆனந்த். இதோ ஒரு நிமிடத்துல, நான் ட்ரெஸ் போட்டுகிறேன். நீ சாப்பிட ஏதாச்சும் ர்டர் பண்ணேன். டா. ” சொல்லி கொண்டே. பாவாடையை தலை வழியே நுழைத்து வாயில் கடித்து பிடித்து, டவலை உதறினாள். அது கீழே விழ. எனக்கு முதுகு காட்டி கொண்டு, இடுப்பில் பாவாடை கட்டும்போது. மேலே முயல் குட்டிகள் இரண்டும் பெருசா பொம்முனு புடைச்சிகிட்டு. அப்பட்டாமாய் அருகில் இருந்த ட்ரெஸ்ஸிங் டேபிள் கண்ணாடியில் எனக்கு தெரிய குப்புனு வேர்த்து போச்சு. அம்மாவும் தெரியாததுபோல ப்ராவை எடுத்து அதில் தன் அடங்க மறுக்கும் பழங்களை, திணித்து பின் புறம் கொக்கி மாட்ட, சிறிது திணறினாள். காரணம் நான் அவர்களையேதான் பார்த்து கொண்டிருக்கிறேண். கொக்கிகளை மாட்ட இயலாமல். என் பக்கம் லேசாக திரும்பி.
“டேய். ப்ளீஸ் ஆனந்ந்ந்த். இந்த சனியன், எட்ட மாட்டேங்குது. ரொம்ப டைட்டாயிடுச்சி. கொஞ்சம் மாட்டிவிடு. டா. ப்ளீஸ். ” நான்தான் எப்போதுடா கூப்பிடுவாள். னு நாக்கை தொங்கபோட்டு காத்திருக்கேனே.
“இதோ, வந்த்ட்டே. ம்ம்மா. ஏன் அவ்ளோ டைட்டா போடுரீங்க. இவ்ளோ டைட்டா போட்டா, அப்புறம் பின்னாடி கேன்சர் வரும். னு ஒரு புக். ல கூட படிச்சே. ம்மா. ” பின்புறம் ஒட்டி நின்று, ப்ரா கொக்கிகளை மாட்டிவிட்டு, அந்த ஸ்டாராப்களை நீவிவிட்டு, கைகளை முன் கொண்டு வந்தேன். அம்மா களுக். னு சிரித்து கொண்டே. என் கைகளை தன் கைகளால் பிடித்து கொள்ள. நான் அவளை அணைத்து கொண்டதுபோல இருக்க. என் பார்வை, பின்னாடியிருந்து முன்பக்கம் பார்க்க. முக்கால்வாசி கனிகள் ப்ராவிற்குள் அடங்காமல் பிதுங்கி கண்கொள்ளா காட்சியாய் இருந்தது.
“டேய். ப்ரா டைட்டாபோட்டா பின்பக்கம் கேன்சர் எப்படி வரும்? ப்ரெஸ்ட் கேன்சர்தான் வரும். ” நான் அம்மாவை மேலும் கட்டி பிடித்து, இருக்கிகொண்டே.
“ஹ¤ம். . ஜோக்?” என் தடி அவளோட குண்டில கன்னாபின்னா. ன்னு குத்த. அதை அவளும் உணர்ந்து, எதிக்காமல் இருக்காள். னா என்ன அர்த்தம்? ண்டவா. இப்போதே எனக்கு, அவளை போட்டுத்தள்ள வழியை காட்டு. ன்னு வேண்டிகொண்டே. இடுப்பின் மென்மையை கைகளால் அமுக்கி, மெல்ல தடவி உணர. அதே நேரம் டோர்பெல் ஒலிக்க. அமாவும் விலகி.
“டேய். யாரு. ன்னு பாருப்ப்பா. ” டவலால் தன் மார்பை மறைத்து கொண்டாள். வெளியே பேரர். டிபன் தட்டுகளோடு நிற்க.
“அம்மா. டிபன். மா. ” உடனே அவளும் பாத்ரூம் உள்ளே போனதும், பேரர் வந்து உள்ளே தட்டுகளை வைத்துவிட்டு போனதும். அம்மா வெளியே வந்தாள். அதே ப்ராவோடு, டவலால் மறைத்துகொண்டே.
“ம்ம்மா. சாப்பிடலாமா?” எழுந்து வந்து அம்மாவின் அருகில் நின்று தோளைத்தொட.
“இதோ. ஜாக்கெட் போட்டுகொண்டு வரேன். ” எனக்கு முதுகு காட்டி திரும்ப. நான் அம்மாவை பின்பக்கம் மெல்ல கட்டிகொள்ள.
“ஸ்ஸ். டேய். ஜாக்கெட் போட விடு. டா. இவனுங்களோட இம்சையாய் போச்சு. ன்னு” அலுத்து கொண்டே, என் கைகளுக்குள்ளாகவே திரும்பி, என்னை லேசாக தள்ள. கனிகள் ரெண்டும். . அய்யோ, காணக் கண் கோடி வேண்டும். ஜாக்கெட்டுக்குள் இரு கைகளையும் நுழைத்து, கொக்கிகளை போடும்போது எனக்கு, பின்பக்கமிருந்து சூப்பர் வியூ. ஜாக்கெட் போட்டதும்.
“டேய். ஆனந்த். இந்த மனோ பையனை பற்றி கொஞ்சம் பேசணும். மொதல்ல சாப்பிடுவோம். அந்த பொடவையை கொஞ்சம் எடு?” என்னருகில் கிடந்த புடவையை எடுத்து நீட்ட. வாங்கி உதறும்போது, கீழே தவற்விட்டுவிட்டு, குனிந்து எடுக்கும் போது, அம்மாவின் கனிகள் வெறும் ஜாக்கெட்டிலிருந்து பிதுங்கி. என் தடியை அந்த இரு முலைகளுக்கும் நடுவில் விட்டும் இன்னிக்கு ட்டணும். னு கணக்கு போட. என் பார்வையை அம்மாவும் பார்த்துகொண்டே, கட்டி முடித்தாள். ஒரு வழியாக சாப்பிட்டும் முடித்துவிட்டு. காலி தட்டுகளை, ரூமுக்கு வெளியே வைத்தேன். அம்மா.
“டேய். அதையேன். டா, வெளி. ல வக்கிறே? எவனாவது தூக்கிட்டு போய்ட்டா. ?”
“இல்லை. ம்மா. அங்கே வச்சா, அதை எடுக்க வர பேரர், எடுத்துகிட்டு போய்டுவான். இல்லை. ன்னா அதுக்கு ஒருவாட்டி கதவை தட்டி நம்மை தொந்தரவு செய்வான்? அப்புறம் என்னமோ பேசணும். னு சொன்னீங்களே, மனோவை பற்றி? என்னது. ம்மா?” அம்மாவும் கட்டிலில் அமர்ந்து கொண்டே.
“ஆமாண். டா. அப்புறமா பேசலாம் இப்போது கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கோ. டா. ” ஈரமான தன் தலையை துவட்ட தொடங்கினாள். எனக்கு சப்புனு ய்ட்டது. எப்படியும் முந்தாநாள் மேட்டராய்த்தான் இருக்கும். னு நினைத்தேன். பார்ப்போம். டீவியை ன் செய்தேன். கர்நாடகத்திலிருந்து செல்லும் தமிழக பஸ்கள் கேன்சலானதை காட்ட. நான்.
“அம்மா. நிச்சயம் இன்னிக்கு பஸ் அதோகதிதான். நல்ல வேளை நாம் சீக்கிரமே ரூம் எடுத்துட்டோம். நாளைக்காலையில்தான், பஸ் ஓடும். னு நினைக்கிறேன். ” உடனே அம்மா.