ச்சீ. ச்ச்ச்ச்சீ. போ. ண்ணா. உடம்பே கூசுது 2 1031

டீவி முன் அமர்ந்து சாப்பிடும்போது. வீட்டு போன் அடித்தது.
“லல்லி. யாரு. ண்ணு பாருடி?”
போனில் யாரு. என்ன மேட்டர். அப்புறமா என்ன நடந்தது. ன்னு
நால்வரும் ரெண்டு மூனு. ன்னு ஷாட் போட்டுட்டு, ஒன்னுமே தெரியாதது மாதிரி இருக்கும்போது போனடிக்கவே லல்லி எடுத்தாள். அப்பாதான் பேசினார். அவருடைய அண்ணன் மனைவி, எங்களோட பெரியம்மா இறந்துவிட்டனராம். பெங்களூரில். அம்மாவை உடனே வரச்சொன்னார். இதை கேட்டதுமே தம்பி மனோஜின் முகம் மாறிவிட்டது. ஏனெனில் இன்னிக்கு ராத்திரி என்ன ப்ளான் போட்டிருந்தானோ. அம்மா டக்குனு, தன் ஓர்ப்படி இறந்துவிட்டதை நினைத்து வருந்தினாள்.
அம்மா என்னிடம், ” ஆனந்து, நான் மட்டும் போகமுடியாதுடா. எல்லோரும் போகவும் முடியாது. நீயோ இல்லை மனோஜோ வாங்க. வீட்டையும் லல்லியையும் ஒருத்தன் பார்த்துக்கோங்க. உடனே நான். .
“அம்மா. நானும் நீங்களும் போகலாம். மனோஜும் லல்லியும் வீட்டி இருக்கட்டும். இவனுக்கும் காலையிலேயே ஜுரமில்லையா? ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும்?” மனோஜின் முகத்தில் ஏமாற்றம் அப்பட்டமாக தெரிந்தது. தங்கை அங்கு இல்லை, பாத்ரூம் எங்காவது போயிருப்பாள். அம்மாவும்
“அதுவும் சரிதான். னந்த், கிளம்புடா. இப்போதே போய்ட்டா, நாளைக்கு உடனே கிளம்பிடலாம். லல்லியை தனியாவிட்டுட்டு எங்கேயும் போயிடாதே மனோஜ். நாங்க நாளைக்கு மத்தியானமே கிளம்பி ராத்திரியே வந்துடறோம். என்ன?” பர. பர. ன்னு கிளம்பினோம். அம்மாவை அதற்குள் மனோ நாங்கள் கவனிக்காதபோது சமையல் அறைக்கு தள்ளிகொண்டுபோனான். நான் லல்லியை இந்த ரூமிலேயே கட்டி அணைத்து கனிகளை பிசைந்து, உதடுகளை சப்பினேன். சமையல் ரூமிலேயும் இதே கூத்துதான் நடந்திருக்கும். கிளம்பும்போது அம்மா.
“டேய். பத்திரம் கதவை கவனமாக பூட்டிக்கோங்க. நாளைக்கு காலேஜுக்கும் சீக்கைரமா எழுந்து போங்க. அப்படி இப்படி. னு” அறிவுரைகளை வழங்கிவிட்டு கிளம்பினோம். லல்லி என்னை பார்த்து கண்ணடித்து, அம்மாவையும் ஓரக்கண்ணால் பார்த்து, கட்டை விரலை உயர்த்தி சைகை செய்தாள். அல்ட்ரா டீலக்ஸ் பஸ்ஸில் பின்னாடிதான் இருவர் சீட்டில் இடம் கிடைத்தது. இரு சீட்டிற்கும் இடையில் இருந்த கை வைத்து கொள்ளும் ஹேண்ட் ரெஸ்டை தூக்கி விட்டு அம்மாவை ஒட்டி அமர்ந்தேன். பஸ் கிளம்பியதும், சற்றே இருட்டியதும் போர்வையை கொடுத்தனர். ஒரே போர்வையில் அம்மாவையும் சேர்த்து போர்த்தி அவளோட தோளில் கை போட்டு தலையை அம்மாவின் தலையோடு சேர்த்து மற்றோர் கையை அவள் இடுப்பில் போட்டு பிடித்து கொள்ள, அம்மா ஒன்றுமே சொல்லலை. இதமான இடுப்பு சூடு. சில்லுனு ஏஸி. எனக்கு கும்முனு கிளம்பியது ராக்கெட். அம்மாவிற்கும் நேற்று ராத்தியிலிருந்து பிஸிதானே. . ஐந்து வாட்டி மனோஜ் போட்டு தாக்கிட்டானே. இருவரும் சிறிது நேரம் அயர்ந்து தூங்கிட்டோம். நடுவில் எங்கோ சாப்பிட பஸ்ஸை நிறுத்தும்போதுதான் விழித்தோம்.
“அப்ப்பா. என்ன தூக்கம். டா. இது எந்த இடம் னந்த்? டேய். உன்தலை அழுந்தி என் தோள் பட்டையே வலிக்குது. டா. மடையா இங்கே பாரு. சிவந்தே போச்சு. ” அதை கண்ட நான்.
“சாரிம்மா. இது போதும் இதுக்கு மேல தூங்க மாட்டேன். நீங்க வேணுமின்னா என் மடிலகூட படுத்து தூங்கு. ம்மா. ” இறங்கி எதையோ சாப்பிட்டுவிட்டு வந்து மீண்டும் பஸ் கிளம்பியதும். எல்லோரும் செட்டிலானதும் அம்மாவை. மடியில் படுத்துக்க சொன்னேன். அவளும் படுக்க. ஒரு கையை இடுப்பில் போட்டு பிடித்துகொண்டேன்.
“அம்மா. உங்களோட தொடையில் வலி எப்படி இருக்கும்மா. மனோஜ் மருந்து தடவினானா இல்லையா? காலையில்?” மெல்ல கைகளை அவளோட தொடைகளை வருட.
“வலி பரவாயில்லேடா. மனோஜ் தடவி பிடிச்சும் விட்டான். டா. கிளம்பும் அவசரத்துல அந்த மருந்து ட்யூப் ஜெல்லை மறந்து விட்டேன். ” நான் உடனே.
“அம்மா. நீங்க மறந்துடுவீங்க. ன்னு எனக்கு தெரியும், அதனாலே நான் எடுத்து வச்சிட்டேன். பையிலே. ” அம்மா. உடனே என் கை பற்றி இழுத்து அதில் முத்தம் வைத்து. இடுப்பில் இருந்து கையை அம்மா இழுத்து வாயில் வைக்கும் போது அது அவளோட, பழுத்த கனிகளை தடவிகொண்டேதான் சென்றது. நானும் விடாமல் முழங்கையால் அம்மாவின் கனிகளை அழுத்திகொண்டே.
“அம்மா. அங்கே நேரம் கிடைக்கும்போது நானே தேய்ச்சுவிடறேன். ” அம்மாவின் கோவை இதழ்களை விரல்களால் மெல்ல தடவி கிள்ள அம்மா சினுங்கினாள்.

“டேய். பஸ். ல பொது இடம்? சும்மா இரு. டா. யாராவது பார்த்தா என்ன நினைப்பாங்க? உன்னை பார்த்தாலும் என் பிள்ளைமாதிரி தெரியுதா. நல்லா வளர்ந்துட்டே. ? பெங்களூர் போய்ட்டு அங்கே வச்சு நல்லா தடவு. டா. ” ஹா, அம்மாவே சொல்றாளே. நிச்சயம் திரும்பறதுக்குள்ளே, சான்ஸ் கிடைக்குதா பார்க்கலாம். கையை அம்மாவின் மார்பிலேயே வைத்து கைகளை அகல விரித்து, அவளோட கனிகளில் ஒன்றை மெல்லபிடித்து கொண்டேன். அம்மாவும் ஒன்னுமே சொல்லலை. குளிருக்கு இதமா இருந்தது. பிசைய பயமா இருந்தது. னா பிடித்து கொண்டேன். அப்படியே மீண்டும் தூங்கிவிட்டோம். இடையிடையே முந்தானை விலகி முலைகளின் கலர் தெரிய, எப்படி இவளை பெங்களூரில் அனுபவிக்காமல் ஊர் திரும்ப கூடாது. ன்னு வெறி ஏற்பட்டது. தடியும் ஜட்டிக்குள்ளே முட்டிகொண்டே வந்தது. பெங்களூரூம் வந்தது. இழவு வீட்டிற்கு சென்றோம். அப்பாவும் வந்திருந்தார். பெரியம்மாவை எடுத்ததும் நாங்க கிளம்பினோம். அப்பா அப்படியே ஊருக்கு போய்விடுவதாகச்சொன்னார். நானும் சந்தோஷமாக தலையாட்டிவிட்டு பெங்களூர் பஸ் ஸ்டேன்ட் வந்தோம். அன்று அனைத்து சென்னை பஸ்களுமே கேன்சல். . ஏதோ ஒகேனேகல் பிரச்னையாம். அம்மாவும். என்னடா இது? காவிரி ப்ரச்னைக்கப்புறம் இது ஒகேனேகல் ப்ரச்னை. எனக்கோ, இன்னிக்கு அம்மாவை ஓக்கர ப்ரசனைதான்? இந்த ப்ரசனையை நமக்கு சாதகமாக உபயோகப்படுத்தி ஏதாவது லாட்ஜில் தங்கிடலாம். னு உதித்தது.
“அம்மா. மாலைவரை பஸ் இல்லையாம். அதுக்கப்புறமும் எப்போது எடுப்பார்கள் தெரியலை. நேற்று இரவும் சரியாய் தூங்கலை. ம்மா. (ஏன் முந்தாநாள் ராத்திரி கூட தூங்கவேயில்லையே) அதனால் எங்கியாவது தங்கி நாளைக்கு போகலாமே. ம்மா. ”
“ஆமான். டா. எனக்கும் ரொம்ப அசதியாய்த்தான் இருக்கு. (பின்னே இருக்காதா. இரண்டு நாளா று தடவை ஷாட் போட்டா)அவங்க வீட்டுக்கே போய் தங்கிடலாமா?”