“ங்கோத்தா, பஸ் இந்த ஆட்டம் ஆடுது” என்றான் அன்வர். பஸ் குலுங்கலில் நாங்கள் ஏறக்குறைய பந்து போல பறந்து மீண்டும் எங்கள் ஸீட்டுக்கு வந்தோம். ஒரு
காரணம், நாங்கள் பஸ்ஸில் கடைசி வரிசையில் அமர்ந்துக்கொண்டு இருந்தோம். சாயங்காலம் அந்த பஸ்ஸில் அமர்ந்த போது பஸ் என்னவோ காலியாகத்தான் இருந்தது.
நான் என்னவோ முன் ஸீட்டில்தான் அமர வேண்டும் என்றேன். ஆனால் அன்வர் பின் ஸீட்டில் இருந்தால்தான் தனிமையாக இருக்கும் என்றான். நான் என்னவோ சொல்லி பார்த்தேன். அவன் கேட்டமாதிரியே தெரியவில்லை. வேறு வழியில்லாமல் , நான் அவன் பின்னால் சென்று அமர்ந்தேன். வெளியே சூரியன் மறைய தொடங்கி இருந்தான்.
“டயம் என்ன?” என்றேன்.
“ஆறு மணி “ என்றான்.
உட்கார்ந்து, கழண்டு போன என் ப்ரா கொக்கியை சரி செய்தேன். அந்த கொக்கி என் மாரை கிழித்துக்கொண்டு இருந்தது. எனவே லேசாக நமைச்சல் எடுத்தது. அந்த கொக்கியை மாட்ட முயற்சித்தேன்.
பஸ்ஸின் முன்னால் இருந்த இருவர் பின்னால் திரும்பி பார்த்தார்கள். அதில் இருவர் என்னை உற்று பார்க்கவே , அன்வர்
“ங்கோத்தா! என்னடா பாக்கறீங்க…முன்னாடி, பின்னாடி பொட்டச்சிங்களை பார்த்ததில்லையா?” என்று உருதில் கத்தினான்.
அவர்களும் சட்டென்று திரும்பினார்கள்.
ஆமாம்…யார்தான் உற்று பார்க்கவில்லை?
மாலையில் நடந்தது எல்லாம் நினைவுக்கு வந்தது. பேண்ட் சட்டையில், ஒரு ஜீன்ஸ் போட்டுக்கொண்டு ஒரு கிழக்கு உத்திர பிரதேச குக்கிராமத்தில் அன்வர் போன்றவனுடன் இருந்தால் எவந்தான் பார்க்க மாட்டான்? கடத்தி வந்துட்டானா என்றுதான் எல்லார் பார்வையும் கேட்டது? ஆனால், அன்வர் சட்டை செய்யவில்லை. இன்னும் சொல்ல போனால், அவன் பெருமிதம் இன்னும் அதிகமாகிக்கொண்டுதான் இருந்தது.
அதட்டலாக தன் கையை என்னை சுற்றி போட்டுக்கொண்டு இருந்தான். சின்ன குக்கிராமத்தில் அவன் அப்படி செய்ய, எல்லாரும் எங்களையே பார்த்தார்கள். ஆண்கள் பார்க்கும்போது என் சூத்தில் தட்டினான்.
“சீக்கிரம் வா? இப்படி தூங்கினா எப்படி? மணி ஆறாச்சு….என் வீட்டில் இப்படி எல்லாம் தூங்க முடியாது” என்று அதட்டலாக மற்றவர்கள் முன்னால் சொன்ன போது, ஆண்கள் எல்லாரும் சிரித்தார்கள். அந்த பெண்கள் கூட சேர்ந்து சிரித்தார்கள்.