”பொறுமையில்லை அனிதா! நான் நாளை என் ஊருக்கு போறேன்! உனக்கு இது அற்புதமான அனுபவமாக இருக்கும்! நோ ஒத்துகிட்டா, நான் ஒரு பெரிய திருமணத்திற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்வேன்” என்றான் அன்வர்! அவன் சொன்னது, எனக்கு கேட்டது. காரணம் செல்லில் ஸ்பீக்கர் போட்டு இருந்தது!
”நீ என்ன சொல்றே அருண்” என்றாள்.
“உனக்கு பிடிச்சிருந்தா , ஓக்கே!’ என்றேன்.
“சரி, அப்படின்னா சொல்லிடறேன்” என்றாள்.
உடனே, அவனுக்கு செல் அடித்தாள்.
“அன்வர்! நான் அருணிடம் பேசினேன்….ஓக்கே! நான் நீ சொல்றதை ஏத்துக்கறேன்….உன்னை நான் தற்காலிகமாக நிக்காஹ் திருமணம் செய்யத் தயாராக இருக்கிறேன்” என்றாள் அனிதா!
“அப்படியா? ஆஹா அனிதா! என்னால் நம்ப முடியவில்லை. இது எனக்கு ஒரு கனவு நனவாகியது. நிச்சயம் நீ வருத்தப்பட மாட்டே! என்றான்.
அவன் குரலில் இருந்த உற்சாகம் மிகவும் தெளிவாகத் தெரிந்தது மற்றும் அனிதா முகத்தில் ஒரு புன்னகையைக் கொண்டு வந்தது. அவள் கொஞ்சம் புளகாங்கிதமாக அவனிடம் கேட்டாள் …
“அப்படியானால் திருமண விழா எப்போது இருக்கும்?”
“அனிதா….என் ஊரில் வைச்சிக்கலாம்…எல்லா ஏற்பாடும் சரியான நேரத்தில் தயாராக இருக்கும்” என்றான்.
“அன்வர், அப்போ நாளை கிளம்பலாம்” என்று ஃபோனை வைத்தாள் அனிதா!
அடுத்த 30 நாட்களுக்கு அப்புவை கவனித்துக்கொள்வதற்கான ஏற்பாடுகளை நாங்கள் செய்தோம். பின் நான் அமெரிக்கா செல்ல தயாரானேன். விடைபெறுவதற்கு முன்பு அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டேன்.
அனிதாவும் சந்தோஷமானாள்.
அன்வரின் ஒரு மாத தற்காலிக மனைவியாக தன் வாழ்க்கையை ஆரம்பித்தாள்.
அனிதா வாழ்க்கை அன்வரின் பேகமாக தொடரும்!
அந்த பெரிய லாரி சத்தம் என்னை எழுப்பியது. நான் குழப்பமாக, கண்ணை கசக்கிக்கொண்டே, கண்ணை திறந்து பார்த்தேன். திடிரென்று எல்லாம் குழப்பமாக இருந்தது. நான் எங்கே இருக்கிறேன்? இங்கே எப்படி வந்தேன் என்று எல்லாம் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.
“அனிதா! ஒரு வழியா வந்துட்டோம்” என்று குரல் மெல்ல என் காதில் கேட்டது.
நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அன்வர் சிரித்துக்கொண்டு இருந்தான். அவன் தோளில் நான் என் தலையை சாய்த்து தூங்கிக்கொண்டு இருக்கிறேன்.
நாங்கள் ஒரு உத்திர பிரதேச பஸ் ஒன்றில் போய்க்கொண்டு இருந்தோம்.