குடும்ப குத்தாட்டம் 1 548

ஒரு நாள் பாத் ரூமில் அம்மா குளிச்சு கிட்டு இருந்தப்ப திடீர்னு
“ஐயோ…அம்மா’ன்னு கத்திக்கிட்டே வழுக்கி விழுந்துட்டா (அம்மா குளிக்கிரப்போ பாத்து ரசிக்கிறதுதான், எனக்கு இப்ப வழக்கமா போயிடுச்சே) பக்கத்திலேயே இருந்ததினாலே ‘தடார்’ன்னு கதவை தள்ள… ஒப்புக்கு தாழ் போட்டிருந்த கதவு, நான் தள்ளிய தள்ளில் திறந்துகொள்ள…அம்மா அலங்கோலமாக அவள் பாவாடை தொடை வரை மேலே ஏறிக்கிடக்க… பேச்சு மூச்சற்று பின் மண்டையில் அடி பட்டு, மயக்க மாகி கிடந்தாள். பதறிய நான் அம்மாவை அப்படியே தூக்கிக்கொண்டு ரூமுக்கு உள்ளே சென்று, அவளுக்கு ஒரு நைட்டியை மாட்டி விட்டு திரும்பவும் ஹாஸ்பிடலுக்கு கொண்டு போக ஆட்டோவுக்காக வெளியே ஓடி வர…யார் செய்த புண்ணியமோ! தயாராய் ஒரு ஆட்டோ வந்து நிற்க…அதில் அம்மாவை தூக்கிப் போட்டுக்கொண்டு வெலிங்டனில் இருந்த ஒரு ஹாஸ்பிடலுக்கு சென்றேன். அவசர அவசரமாக ஸ்ட்ரெட்ச்சரில் அம்மாவை கிடத்தி, எமெர்ஜென்சி வார்ட்டுக்குள் இழுத்துக்கொண்டு போனார்கள். எனக்கு கையும் ஓடவில்லை, காலும் ஓடவில்லை. எனக்கு அழுகையே வந்துவிடும் போல இருந்தது. பதற்றத்திலும், பதை பதிப்பிலும் அங்குமிங்கும் நடந்துகொண்டிருந்தேன். ½ மணி நேரம் கழித்து, டாக்டர் வந்து
“உங்க அம்மாவுக்கு ஒண்ணுமில்லை. தலையிலே லேசா அடி பட்டிருக்கு, அடி லேசா பட்டிருக்கிரதினாலே பயப்படுற அளவுக்கு ஒன்னும் இல்லை” என்று சொல்லவும் தான், என் மனசுக்குள் நிம்மதியும், சந்தோசமும் வந்தது. அம்மாவை கிடத்தி இருந்த அந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். அம்மாவின் முகத்துக்கு ஆக்சிஜென் அப்பரடஸ் வைத்திருந்தார்கள். என்னை பார்த்ததும், மெதுவாக ‘இங்கே வா’ என்பது போல கை அசைத்தால். அருகில் சென்றதும் என் தலையை அன்போடு தடவிக்கொடுக்க…அவள் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் வழிந்தது. அம்மா ஏதோ பேச நினைக்கிறாள், ஆனால் பேச முடியவில்லை. ½ மணி நேரத்தில் முகத்துக்கு வைத்திருந்ததை அகற்றி,
“உங்க அம்மாவை இனி உங்க வீட்டுக்கு கூட்டிக்கிட்டு போகலாம்” என்று சொல்ல…ஏதோ சொல்ல வந்த அம்மாவை அம்மைதி படுத்தி, மீண்டும் ஆட்டோ பிடித்து வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தோம். அம்மாவை பெட்டில் படுக்க வைத்த நான் அவள் அருகிலேயே உட்கார்ந்து கொண்டேன்.
“இப்ப தெரியுதாடா, உனக்கு அம்மா பக்கத்துலே நீ இருந்ததினாலே, நான் அடி பட்ட உடனே ஆஸ்பத்திரிக்கு தூக்கிக்கிட்டு ஓடிட்டே…இந்நேரம் நீ இல்லாமே இருந்திருந்தா என்னன்னு நெனச்சு பாரு,என்று சொல்லி அம்மா கண் கலங்க, நான் அவள் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்து விட்டு,
“இனிமே நான் உங்க பக்கத்திலிலேயே இருப்பேன். கவலை படாதீங்கம்மா” என்று சொல்லி ஆறுதல் படுத்த…ஆறுதலடைந்த அம்மா சிறிது நேரத்தில் தூங்கி விட்டாள். இரண்டு நாள் மருந்தும் மாத்திரையும் கொடுக்க…அம்மா முன் போல் ஆகி விட்டாள். ஆனா முன்பிருந்த அதட்டல் பேச்சு அவளிடம் காணவில்லை. சத்தம் போட்டு பேசிக்கொண்டிருந்தவள், இப்போது மெதுவாக பேச ஆரம்பித்தாள். என்னை நேருக்கு நேர் பார்ப்பத்தையே தவிர்த்து வந்தால். ஏனோ தானோ என்று புடவை கட்டிக்கொண்டு இருந்தவள் இப்போது என் முன்னாள் வரும் போது, இழுத்தி போர்த்திக்கொண்டு இருந்தாள். அம்மா ஏதாவது தப்ப நினைத்துக்கொண்டாளா?என்ன ஏது என்று ஒன்றுமே விளங்காமல்…நாட்கள் நகர்ந்தன. ஒரு நாள் இரவு 9 மணி இருக்கும். வெளியே ‘சோ’ என்று மழை பெய்து கொண்டிருக்க…குளிர் காற்று வீசிக்கொண்டிருக்க அம்மா ரூமுக்குள்ளேயும்,நான் ஹாலிலும் படுத்திருந்தோம்.பாதி தூக்கம் கண்களில் இருக்க அம்மா என் பெயரை சொல்லி என்னை எழுப்பினாள்.
“டேய்…காத்து விசு விசுன்னு அடிக்குது, இந்த ஜன்னல் வேறே சரி இல்லை…உள்ளே வந்து படுத்துக்கோயேண்டா?”