குடும்ப குத்தாட்டம் 1 413

“வர்ற சொத்து பத்த கணக்கு போட்டு கல்யாணம் பண்ணி வச்சு…வாழ்க்கை பூரா அவங்க நிம்மதி இல்லாமே போறதை விட…குடும்பத்துக்கு ஏத்த பொண்ணா… சொந்த பந்தங்களை அனுசரிச்சு போற பொண்ணா பாருங்க… சீர் செனத்தி பத்தி கவலை இல்லை…சரி…எனக்கு நேரமாச்சு…அப்போ நான் வரட்டுங்களா!”
“சரி வாங்க” கை எடுத்து கும்பிட்டு வணக்கம் சொல்லி வழி அனுப்பி வைத்தாள் அத்தை. கிட்செனில் பாத்திரம் கழுவிக்கொண்டிருந்த என் அருகில் வந்து என் சூத்தில் பட் என்று அத்தை தட்ட…என்னமோ ஏதோ என்று பதறிய நான்…. ஆஆவ்வ்… என்று அலற, என் அருகில் வந்து,
“ஏய்…இப்பதாண்டி நல்லா கவனிக்கிறேன். உங்க அப்பாவும் வாட்ட சாட்டமாதான் இருக்கார். என்னமோ 70 வயசு கிழவன் மாதிரி பேசறார். என்ன வயசிருக்கும்…ஒரு 40,45 இருக்குமா?”
“…ம்ம்ம்…44 நடக்குதும்மா…அவரு என்னடான்னா உங்களோட பேசிக்கிட்டு இருந்த வரைக்கும் உங்களை கற்பழிச்சுடுற மாதிரி உங்களுக்கு தெரியாத மாதிரி பாக்குறார். நீங்க என்னடான்னா அவர் உடம்பு மேலே ஒரு கண் வைக்கறீங்க…இது ஒன்னும் சரியா படலை எனக்கு”
“இந்தாடி இப்ப சரியா பட்டுச்சா பாருன்னு சொல்லி இன்னும் படீர் என்று என் சூத்தில் பலமாக தட்ட…ஆஆவ்வ்… வலிக்குதும்மா…உங்களை என்று கையில் வைத்திருந்த பால் பாத்திரத்தை பொய்யாய் அடிக்க ஒங்க…பழித்துக்காட்டி விட்டு வேக வேகமாக துணி துவைக்க சென்று விட்டாள். இரவில் வழக்கம் போல அத்தையும் நானும் படுக்கையில் ஆட்டம் போட்டோம். என்னை அணைத்துக்கொண்டு அத்தை சொன்னது எனக்கு பகீர் என்றது.
“மஞ்சு…உனக்கு உன் அப்பா மேலே பாசம் இருக்கா..?”
“என்னம்மா இப்படி கேட்டுட்டீங்க…எனக்கு என் அப்பன்னா உயிர். அவரோடேயே படுத்துக்கிட்ட விஷயத்தை உங்களுக்கு முன்னாடியே சொல்லி இருக்கேன். அவர்தான், பெத்த மகளுக்கு காலாகாலத்துலே கல்யாணம் செஞ்சு வைக்க வேண்டியது ஒரு பெத்த அப்பனோட கடைமைன்னு சொல்லி,கல்யாணம் பண்ணி வச்சுட்டார். காலையிலே உங்ககிட்டே அவர் பேசிக்கிட்டிருந்தப்போ அவர் சொன்னதை கேட்டு எனக்கு பாவமா போயிடுச்சு. தனியா இருந்து கஷ்டப் படுறதை நெனைச்சா மனசுக்கு கஷ்டமாதான் இருக்கு.”
“உன் புருஷன் ஊரிலேர்ந்து வர்ற வரைக்கும் உன் அப்பாவுக்கு உதவியா இரேன்”
“எனக்கு அப்படிதான் இருக்கு…ஆனா இங்கே நீங்க தனியா இருந்து கஷ்டப் படுவீன்களே?”
“எனக்கு ஒன்னும் கஷ்டமில்லை.ஆம்பிளைங்க தான் பொம்பிளை துணை இல்லாமே ரொம்ப கஷ்டப் படுவாங்க…அதனாலே…நீ போய் ஒரு வாரம் இருந்துட்டு.உங்க அப்பாவுக்கும் மகளை பிரிஞ்சு இருக்கோமேன்ற ஏக்கம் தீரும்”
“சரிம்மா…இப்பவே கிளம்பட்டா?”
“இருடீ…உன் அப்பாவை வர சொல்றேன்.அவர் கூட போ.”
“அத்தை உங்களை தனியே விட்டுட்டு போக எனக்கு மனசில்லே,நீங்களும் வாங்க போயிட்டு வந்திடலாம்”. அடுத்த நாளே அத்தையும், நானும் ஊட்டிக்கு போனோம். ஊட்டி போய் சேர்ந்த போது, மணி இரவு 8. அத்தை அருகில் இருந்ததால் எனக்கு பயமாய் இருக்க வில்லை. ரோடில் போகும் போது, நேராகவும், மறைமுகமாகவும் எங்கள் இருவரையும் பார்த்து ஜொள்ளு விட்டவர்கள் நிறைய பேர். எங்கள் காது பட சூப்பர் பிகரே உங்க என்று ஏக்கத்தில் சொல்லிக்கொண்டு போனார்கள். யாராவது ஒருத்தி அழகாய் இருந்தால் பரவாயில்லை, ஒருத்தியை விட்டு விட்டு, இன்னொருத்தியை சைட் அடிக்கலாம், இரண்டு பேரும் அழகாய் இருந்ததால்… பார்ப்பவர்கள் யாரை பார்ப்பது என்று திணறி, திக்கு முக்காடி….சரி….இவளை பார்த்து ரசிக்கலாம் என்று நினைத்து, முடிவெடுப்பதற்குள், நாங்கள் அவர்களை தாண்டி இருப்போம். திரும்பிப் பார்த்து,பெரு மூச்சு விட்டவர்கள் நிறைய பேர். அத்தை தான் அதிகம் இடி வாங்கினாள்.வாங்கிட்டு, திருட்டுத் தனமாக சிரித்துக்கொண்டாளே தவிர… யாரையும் திட்ட வில்லை. அரிப்பெடுத்த பச்சை தேவடியாளுகத்தான்,ஆம்பிளைங்ககொஞ்சம் தெரியாத் தனமா இடிச்சுட்டா கூட